Donderdag 3 april
Vandaag zitten we het grootste gedeelte van de dag in de auto. Het is 250 kilometer rijden naar de Pancake rocks in Punakaiki. Het is voornamelijk naar het noorden rijden langs de kust. We stoppen na ongeveer 150 kilometer in Hokitika om de benen te strekken. Hee, hier hebben ze “ live kiwis“. We willen nu eindelijk wel eens een echte kiwi zien. Maar kiwi's zijn nocturnals (nachtbeestjes). Ik vraag aan de mevrouw of de kiwi's wel wakker zijn. Ja hoor, zegt ze, we hebben een nocturnal omgeving voor ze gemaakt zodat ze denken dat het 's avonds is.
En eindelijk zien we een kiwi! We mogen helaas geen foto's maken. Toch willen we jullie niet in spanning laten.
Hier is dus een kiwi (uit een postkaartje weliswaar maar het is een kiwi en zo zagen ze er echt uit). Het zijn best grote beestjes, ze lijken wel een kruizing tussen een konijn en een kip maar dan met een hele lange spitse snavel. Ze waren druk bezig heen en weer te lopen en overal in te porren met hun snavel, een beetje varkentjesachtig. Ik vond ze schattig onnozel en knuffelig eruit zien.
We rijden weer verder. Tussenstop in Greymouth om even te lunchen bij de Subway en we zien nog even de Transscenic Alpine trein vertrekken (waar wij ook in gezeten hebben in het begin van onze vakantie hier). Dan komen we in Punakaiki aan. Als het tij goed is, kun je het water met veel kracht uit de holtes zien spuiten. Wij hebben geen geluk want het is precies het laagste tij als we aankomen. De pannekoeklaagjes zijn wel heel mooi te zien.
Bovenstaand plaatje is zoals wij de Pancake rocks gezien hebben. Onderstaand plaatje laat zien hoe spectaculair het kan zijn met hoogtij. Zoals jullie vast al geraden hebben, met hulp van een postkaartje...
Onderweg zagen we regelmatig onderstaande borden langs de weg. Maar geen een pinguin stak de weg over!
Sterker nog, we keken bij elk strandje waar we maar zicht op hadden of we ergens een pinguin zagen maar niets hoor. Hmm, voor pinguins moeten we misschien ook naar een speciaal park...
Wat we wel hebben gezien in de natuur zijn Weka's. Een soort gekke kip. Ze waren heel tam.
We gaan nu op weg naar het Abel Tasman natuurpark maar dat is nog best ver weg. We besluiten in een plaats genaamd Westport te overnachten. 17 kilometer daarvandaan blijkt er een zeehondenkolonie te zijn. Daar gaan we even kijken!
Als je heel goed kijkt, kun je in het midden een klein soort strandje zien met een paar kleine zeehondjes. De kleintjes waren heel actief, lekker aan het spelen op hun zeehondenkleuterstrandje terwijl de grote zeehonden aan het slapen waren op de rotsen. Er was geen beweging in te krijgen, ze verroerden geen vin, de luilakken!
Zoek de luilakzeehond in bovenstaande foto. We konden helaas niet dichterbij komen. Misschien hebben we verder in onze vakantie meer geluk met zeehonden of pinguins.
Als laatste foto van vandaag nog een indruk van dit deel van de westkust, bij Westport in de buurt.
We vinden een motel in Westport en gaan daarna op zoek naar eten. Wat een vreemde stad is dit, zo verlaten, doods en donker. Niemand op straat en weinig open op een paar supermarkten na en een paar cafe's. Net een achterbuurt van een stad. Gelukkig hebben we wel een goede kamer met als pluspunt de lage prijs en goede verbinding met internet.
Morgen rijden we naar Nelson, een stukje dichterbij het Abel Tasman park waar we willen wandelen en/of kayakken. Alleen is de weersverwachting voor de komende dagen niet zo best. Veel regen.