Woensdag 9 april
We staan nog net op tijd op, hebben een half uur om ons klaar te maken en ontbijten met toast en jam in het motel. Dan gaan we op pad naar het vertrekpunt van onze wandeltocht. Vanuit de weg kunnen we Mount Ruapehu al goed zien, dit is de berg waar we op gaan klimmen, de hoogste berg van Nieuw Zeeland!
Onze begeleider heet Fox (zo noemde zijn collega hem), of heette hij nou Mike (zo stelde hij zich voor)?
Hij vertelt ons wat we gaan doen vandaag. Eerst gaan we met de stoeltjeslift omhoog naar 2020 meter en vandaar gaan we naar boven klimmen tot 2672 meter, naar het kratermeer. We zullen tussen twee kraters in lopen, daar lunchen en dan weer ongeveer dezelfde weg terug lopen. Twee-en-een-half uur heen en ook weer dezelfde tijd terug. Onze groep bestaat uit negen mensen. Wel lekker makkelijk omhoog komen ze met die stoeltjeslift. In het begin vind ik het een beetje eng.
Boven aangekomen bestellen we een lunchpakketje bij het hoogst gelegen cafe van Nieuw Zeeland en gaan we klimmen..en klimmen..en klimmen. Tjonge, we krijgen het best warm terwijl we in de stoeltjeslift bevroren handen hadden. Vanaf hier hebben we een heel mooi zicht op de Mount Doom uit Lord of the Rings (hier overal afgekort tot LOTR). In het echt heet deze berg Mount Ngauruhoe (geen idee hoe je dat uitspreekt).
We komen hier en daar ijs tegen op de rotsen. De rode kleur is van de roest.
Ongelofelijk dat hier in de winter mensen met ski's overheen glijden! Zou je niet zeggen als je de grote puntige stenen ziet liggen.
Hoe hoger we komen, hoe meer wind en hoe kouder het is.
Ik moet steeds hoesten, het komt waarschijnlijk door de zwavellucht. Boven aangekomen kunnen we mooi de met sneeuw bedekte krater zien.
Het is net alsof je in de wolken loopt, de wereld onder aan je voeten. Gek onwerkelijk gevoel.
We moeten nog meer omhoog. Maar dat kan toch niet, is dat niet veel te gevaarlijk? Dan moeten we op het smalle randje tussen de twee kraters in lopen? Ja, er lopen al een paar mensen op. Wij gaan ook.
Ik vind het een beetje eng, zo met aan beide kanten een afgrond. Gelukkig is het niet zo een lang stuk. En dan zien we het kratermeer.
Wauw, wat is hij mooi! Maar wat is het hier ijskoud! Onze vingers hebben geen gevoel meer en onze oren vriezen er zowat af. In de beschutting van een hutje eten we onze lunch. Nog een paar foto's van het mooie uitzicht hier.
En dan gaat de tocht weer terug naar beneden. Dalen en dalen en dalen, over de losse steentjes is dat best lastig, over de grote stenen is dat ook lastig want dan moet je soms grote stappen doen. De knieën hebben het zwaar te verduren maar het gaat goed. Naar beneden gaat een stuk sneller dan naar boven!
Daar zien we de stoeltjeslift alweer :-) We nemen afscheid van de groep en stappen weer in de auto terug naar het motel.
Onderweg nemen we nog een foto van Mount Doom, deze keer ziet hij er vriendelijker uit.
Lekker lange warme douche en even een dutje doen. Dan gaan we wat eten in het restaurant in het treinstation. Mooi restaurantje. De zalm ziet er mooi uit.
Erik heeft pasta met pompoen, die is niet zo bijzonder. Dan maar een lekker toetje. Wel delen met Reshma!
Een cappucino voor Erik en een flat white voor Reshma. Wat is nou eigenlijk het verschil tussen een flat white en een latte? Ik vraag het voor de tweede keer maar wordt er toch niet wijs uit. Zal het nog een derde keer aan iemand anders vragen als ik de volgende keer in een cafe ben.
Morgen gaan we misschien alsnog de Tongariro Crossing van 8 uur doen. Het is de bekendste wandeling in Nieuw Zeeland dus we willen het eigenlijk toch wel gedaan hebben nu we hier zijn en het weer goed lijkt te zijn voor morgen. We dachten dat we deze tocht geboekt hadden voor vandaag maar het blijkt dat de Crossing voornamelijk individueel gelopen wordt. Het schijnt allemaal goed aangegeven te zijn. Mensen worden aan het begin afgezet met een busje en na 8 uur weer aan het eind van de wandeling opgehaald. Het is in totaal 18 km lopen, 700 meter klimmen en 1150 meter dalen. Op tijd naar bed dus!