La Palma maart 2009

Zondag 1 Maart

Samenvatting voorgaande twee dagen:

We zijn vrijdag 27 februari (op mijn verjaardag) op La Palma aangekomen. Over deze dag wil ik niet veel schrijven want het was eigenlijk geen leuke dag. We kwamen na een nachtvlucht aan en ons appartement was overboekt waardoor we ergens anders gedumpt werden wat tot in geen verhouding stond met het door ons geboekte appartement Regata aan de boulevard in Puerto Naos. Pas na drie dagen konden we daar terecht. Enfin heel verhaal met ANVR klachtenformulieren enzo. Niet leuk.

Zaterdagochtend zijn we bij de hostess geweest om te overleggen wat te doen en in de middag zijn we naar Los Llanos geweest om wandelschoenen voor Erik te kopen. In de middag hebben we naar de carnavalsoptocht gekeken in Puerto Naos.

Zondag:

We gaan deze wandelschoenen uitproberen (dat wil zeggen Erik). Erik heeft een route uitgezocht die in redelijk korte tijd flink omhoog ging. In ongeveer een uur zullen we 600 meter klimmen. We beginnen bij Virgen del Pino en klimmen omhoog tot Reventon. We verwachten een mooi uitzicht te hebben vanaf boven.

Erik vindt een mooie stok die als wandelstok dienst kan doen.

Op deze route, die de Koningsroute wordt genoemd, staan de oudste pijnbomen van La Palma. Zie hier een mooie dikke stam van zo een oude pijnboom.

Achter mij zie je de weg omhoog gaan. Zou deze route de Koningsroute heten omdat de koning hem heeft laten bouwen of omdat de koning hem zelf gebruikte? Erik denkt dat de koning van Spanje hier helemaal nooit geweest is. Ik heb een beeld voor me van een koning en een stoet ridders die hier met hun paarden omhoog klimmen...

De route gaat van de ene kant van het eiland naar de andere kant over de bergkam heen. Van het westen naar het oosten. Het begint bewolkt te worden. Zou jammer zijn als we boven aangekomen geen uitzicht hebben. Het pad gaat over in een rotsig stenen pad wat met bochtjes nu steiler naar boven loopt. Hoe hoger we komen hoe mistiger het wordt. Het is ook best koud! Hieronder een foto van Erik en de Grote Pijnboom.

Hoe hoger we komen, hoe meer mos er op de stenen groeit.

Tjonge, wat een mist zeg! We lopen nu letterlijk met ons hoofd in de wolken. En mijn handen zijn ijskoud. Het uitzicht is nu natuurlijk niets boven. Maar we willen toch de route uitlopen want we zijn er waarschijnlijk bijna...

Foto laat mooi zien hoe mistig het is en hoe vochtig. Geeft een mysterieuze sfeer.

Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Krijg je dorst van!

Ineens lopen we door een griezelbos...

Boven aangekomen is het koud en het waait en we zien alleen maar mist. We eten onze broodjes met Nutella en kaas op en drinken onze sapjes. Brrr, als je stilstaat is het nog kouder. Er komen twee mannen voorbij met een stuk of 12 honden! Eentje blijft even hangen en kan na een paar minuten de rest niet meer vinden. Gelukkig kunnen wij de verdwaalde hond de juiste kant op sturen, achter zijn baasjes en de andere 11 honden aan die al om de bocht zijn verdwenen :-)

Okay, snel weer naar beneden om weer wat op te warmen. Het wolkendek wordt nu iets minder dik.

Dalen, dalen, dalen. Auw, mijn knieen doen zeer. Erik zijn schoenen hebben de test doorstaan!

We hebben een Nissan Micra gehuurd. Een leuk klein en praktisch autootje met best veel ruimte.

Snel de verwarming aan om weer een beetje gevoel in mijn vingers te krijgen. We verheugen ons erop om nu even lekker op het strand te liggen!

Jaaaa, helemaal gelukkig! Het zwarte zand is lekker warm.

Van de flinke klim hebben we ook trek gekregen. We gaan wat eten bij een klein en gezellig restaurantje met tafeltjes buiten en uitzicht op het strand en de oceaan. Trapje omhoog klimmen vanaf het strand en we zijn er! Vanaf het strand kunnen we in de gaten houden of er een tafeltje vrij komt want het is best een druk bezocht restaurantje.

We nemen kip met frietjes en een mooie tropische salade.

Nog even op het strand liggen en dan terug lopen naar de uithoek waar ons tussentijdse appartement ligt. We kunnen vanuit hier wel een mooie foto maken van het strand van Puerto Naos. Op het eind staat hotel Sol de la Palma. Het grootste hotel op Puerto Naos. Ons hotel Regata, waar we eigenlijk in hadden moeten zitten, kun je ook op de foto zien. Aan de linkerkant van de foto, naast het blauwe gebouw, staat een wit gebouw. Dat is het. Morgen kunnen we daarheen verhuizen!

Maandag 2 Maart

Vandaag hebben we een relax dagje. We slapen uit en gaan daarna naar Santa Cruz om gachapas te eten bij El Encuentro. Gachapas zijn maispannekoeken gevuld met dingen. De gachapa El Encuentro is met witte kaas, avocado en tomaat. Vers sapje erbij, Erik heeft een papayasap en ik heb een maracujasap. We zoeken naar een speciale kanten hoofddoek voor oma maar het lukt niet om het te vinden. We vinden wel een paar winkels die kanten dingen verkopen maar ze hebben of hele grote in het wit of wel kleine maar dan niet in wit. Dus deze missie is niet geslaagd. Tegen 2 uur gaan de winkels dicht voor de siesta. We gaan maar terug naar Puerto Naos want het begint hier bewolkt te worden en het waait een beetje.

Lekker een middag op het strand! Nu we in ons geboekte appartement zitten, is het slechts een minuutje lopen naar het strand. Dat is wel heel makkelijk. Alles is binnen handbereik, de winkeltjes, de supermarkt, de resturantjes en de boulevard met het strand. Ideaal! Ik voel me gelukkig nu we verhuisd zijn. Een lekker schoon, fris, licht en modern appartement aan de boulevard.

Dinsdag 3 Maart

Het is vandaag raar weer in Puerto Naos. Elke keer als we naar het strand lopen komen er wolken voor de zon en als we maar weer iets anders gaan doen, wordt het weer zonnig. Zo proberen we ons twee keer te installeren op het strand en moeten we weer inpakken omdat het te fris is. Dan niet! Erik wil nog een keer het pad lopen wat op de steile rots naar boven gaat vanaf Puerto de Tazacorte. We rijden met de auto naar het strand van Puerto de Tazacorte. Op de weg daarheen komen we, na kilometers bananenplantages, door het plaatsje Tazacorte. Een gezellig plaatsje met kleurige huisjes en een plein met mooi uitzicht op de rots waar we straks op gaan klimmen.

We gaan helemaal links omhoog klimmen over een kronkelpaadje en daarna gaan we als we boven zijn nog een stuk klimmen naar El Time, maar dan over een gewone weg. Op de kaart hieronder kun je het beter zien.

En zo kijk je naar de rots als je beneden op het strand bent, waar de route begint!

De vorige keer dat we hier waren, hebben we hier ook op geklommen. Ik had toen nog geen wandelervaring en ik had katoenen gympen aan. Erik klauwterde op zijn Ecco schoenen redelijk makkelijk naar boven maar ik vond het best eng. Niet zo een goede grip maar vooral de aanblik van de steile afgrond en de oceaan maakten het griezelig. Ik ben toen toch achter Erik aan naar boven geklommen omdat ik niet terug naar beneden durfde. Als je naar beneden gaat ben je de hele tijd geconfronteerd met de afgrond en dat vond ik nog enger. Dus toen we boven aangekomen waren, moest Erik in zijn eentje de hele weg weer terug naar beneden afdalen om de auto te gaan halen en de weg te vinden om mij weer boven op te komen halen :-) Dat was de vorige keer, twee jaar geleden. Nu heb ik Lowa wandelschoenen en al wat meer wandelervaring en ik ben vast van plan om zowel de weg naar boven als de weg naar beneden te lopen!

Mooi uitzicht vanaf de rots op het strand en de boulevard van Puerto de Tazacorte. Ons autootje staat links op de foto in het straatje tussen de twee vierkante gebouwencomplexen in geparkeerd.

De kuiten herinneren zich nog dat ze zondag geklommen hebben naar Reventon :-) We klimmen over het eigenlijk toch wel mooie pad omhoog. Op deze wandelschoenen gaat het een stuk beter en ik vind het eigenlijk niet meer zo eng! Wauw, ik ben best een beetje trots op mezelf dat ik dit nu wel durf. Nu nog even niet denken aan de weg terug naar beneden :-\

Uitzicht op de valei en mooie paarse bloemetjes. Wat is het toch lekker weer geworden! Jaaa, boven aangekomen! Joepie, gered! Even uitpuffen en bedenken wat we nu gaan doen, terug of verder omhoog naar El Time. We besluiten om verder te klimmen, we hebben nog veel energie en het is lekker om zo in de zon buiten actief bezig te zijn.

De weg naar El Time gaat over gewone asfaltwegen langs bananenplantages. Is eigenlijk niet zo bijzonder. De weg is wel heel steil! Pff, ik denk dat we onze T-shirts straks wel gerust in de was kunnen doen, zeg maar! :-)

Bij El Time aangekomen gaan we in het restaurant van de Mirador even zitten en kopen we 1,5 liter water en een twee grote glazen verse sinaasappelsap. Erik neemt nog een aardbeienroomijsje erbij maar ik vind het zonde van de zojuist verbrande calorieen :-)

Komt vanavond wel goed als ik weer eens een koffie met gecondenseerde gesuikerde melk of met slagroom neem (noemen ze hier capuchino)! Een cortado natural is een espresso met een beetje melk en een cortado condensada is een espresso met gecondenseerde gesuikerde melk (in Suriname wat we kennen als blik mirkie). At ik vroeger toen ik klein was op wit brood. Dat roept dan toch kinderherinneringen op :-)

Dan gaan we weer terug. De weg GR 131 gaat, als je hem helemaal door zou klimmen, helemaal naar de hoogste top van La Palma, Roque de los Muchachos.

We lopen lekker makkelijk weer naar benenden (alleen de knieen protesteren weer een beetje). Okay, nu zijn we weer bij het paadje wat langs de rots naar beneden gaat. Dit is het uur van de waarheid voor mij, durf ik naar beneden? Erik heeft er alle vertrouwen in :-) en is niet van plan om deze keer weer de auto te halen en mij op te komen halen! Maar ik gá ervoor en uiteindelijk blijkt het niet zo eng te zijn als ik dacht.

De stenen geven toch goed grip onder mijn wandelschoenen en ik ben al een beetje gewend aan de afgrond. Erik is trots! (en opgelucht, haha). Mooie blauwe oceaan.

Een fotograaf of fotomodel trotseert de gevaarlijkste rotsen om een leuke foto te kunnen maken :-)

Rechts achter mij zie je de top van een andere berg met een wolk eroverheen (jammergenoeg). Deze top is de Pico de Bejenado. Hier wilde Erik al sinds de vorige keer (2 jaar geleden) op klimmen omdat je dan van alle kanten een mooi uitzicht hebt. Het ligt op een hoogte van 1850 meter. Dat gaan we morgen doen, als het weer tenminste goed is.

Woensdag 4 Maart

Vandaag gaan we de Pico de Bejenado opklimmen. Het weer belooft veel goeds! We rijden richting de Cumbrecita voor het startpunt. In El Paso stoppen we even langs de weg om een foto te maken van de Berg die we gaan beklimmen.

Oei, vanaf de rechterkant (het Oosten) komen er wolken onze kant op drijven...

We rijden een stuk de berg omhoog en parkeren op gegeven moment de auto waar je niet meer verder kunt rijden omdat de weg te bobbelig wordt door grote stukken rots op de weg. Dan lopen we over de weg naar het beginpunt van de wandeling. De omgeving is erg mooi en gezellig met de frisgroene pijnbomen.

Het begint wel weer bewolkt te worden. Niet veel uitzicht op de Aridane valei.

Hoe hoger we komen hoe meer mist. Grappige foto waar je in de mist nog wel goed kunt zien dat dit het goede wandelpad is! :-)

Na bijna twee uur lopen komen we op de splitsing waar we links naar de top kunnen lopen. Is nog wel een eindje klimmen!

Even poseren tussendoor moet kunnen!

En dan lossen de wolken even op en zien we weer blauwe lucht! Net op tijd, want we zijn boven aangekomen. Achter Erik zie je de bergtoppen aan de andere kant van de Caldera de Taburiente. De Caldera zelf (de kom zeg maar) is helemaal gevuld met wolken!

Nog een klein stukje over de bergtop lopen om bij de Pico de Bejenado te komen.

Dan weer zie je de toppen aan de overkant iets beter en dan weer hangen er allemaal wolken voor. De wolken schuiven steeds en de situatie is steeds anders. In ieder geval kunnen we lekker even in het zonnetje zitten op de top van deze berg. Er zijn nog een stuk of 10 andere toeristen. Erik gaat even kijken wat het metalen brievenbusje is. O, er zit een boekje in waar iedereen iets in kan schrijven. Iemand heeft een paar uur geleden geschreven dat er geen wolkje aan de lucht was en dat er van alle kanten vrij uitzicht was. Nou, lekker dan! Nu zien we wel kleine stukjes van de Caldera maar aan de andere kant van de berg is weinig te zien. Daar zou de Barranco de Angustias moeten liggen (kloof van de angsten).

Ja, Erik laat even zien hoe hoog we nu zitten. We zijn vanaf de auto zo een 900 m geklommen. We eten onze broodjes op en drinken wat. Er huppen een paar mooie vogeltjes rond die duidelijk gewend zijn door toeristen gevoederd te worden :-)

Erik loopt richting de Barranco de Angustias om te kijken hoeveel er daar te zien is. Maar dat valt een beetje tegen door de wolken. Misschien als we nog een uurtje zouden wachten... Maar we moeten ook nog eens terug en dat duurt weer een tijdje. Op de foto zie je achter de wolken een bergrug. Dit is dezelfde berg als waar we op geklommen zijn vanaf Puerto de Tazacorte naar El Time. Alleen gaat El Time nu schuil onder het wolkendek helaas :-\

O! Er is al wat meer te zien van de Caldera de Taburiente! Nog maar een dun strookje wolken. Ergens daar in de Caldera hebben we de vorige vakantie een lange wandeling gemaakt met een gids en een groep. We zijn toen ergens in de Caldera afgezet op een bepaalde hoogte en zijn toen naar beneden gelopen en helemaal door de Barranco de Angustias naar de uitgang van de kloof gelopen, beetje door het water, over grote stenen hoppend. Was een erg leuke wandeling!

Iemand wilde graag een foto van ons maken :-) Nou ja, daar hebben we geen bezwaar tegen met deze achtergrond!

Na een tijdje gaan we weer op pad. Terug naar de splitsing van net en dan willen we langs een ander pad terug naar de auto lopen. Dat pad is langer en loopt meer langs de rand van de Caldera, zodat het uitzicht weer anders is. Op de heenweg liepen we aan de kant van de Aridane valei (waar we jammergenoeg door de mist geen zicht op hadden). Nu hebben we in ieder geval meer blauwe lucht! Ziet er gelijk gezelliger uit. Ik vind dat de pijnbomen er zo zacht uitzien. Terwijl de naaldjes zeker niet zacht aanvoelen...

Okay, op de splitsing gekomen zien we dat we nog 4800 meter moeten lopen. Nou, dan gaan we maar snel verder! :-)

Deze weg is echt mooi! Het eerste stuk loopt gewoon in een slinger bovenop de berg. Wel weer mist, dus weer geen uitzicht. Het begint er ruiger uit te zien, meer lava-achtig.

Tussendoor kunnen we nog naar een andere piek. Vanaf daar heb je aan de andere kant ineens weer minder wolken en mist en uitzicht op de Caldera. Mooie foto van een groepje pijnbomen aan de top! Deze bomen hebben een ereplaats :-)

Het pad naar beneden is veel lastiger dan het pad op de heenweg. Allemaal losse steentjes en vrij steil naar beneden. Dit vind ik best wel eng. We glijden af en toe ook een stukje naar beneden doordat er niet veel grip is door het losse zand en de steentjes. Maar het uitzicht is schitterend! Daar moeten we toch met de zelfontspanner iets van proberen te maken... Dit is het geworden (beetje anders maar wel leuk):

Wauw! Als ik het niet zo druk had met niet uitglijden, zou ik vaker zuchten omdat het zo mooi is hier :-)

Erik, kun je me niet vertellen dat er een boom uit mijn rug groeit voordat je de foto neemt?! Ik moet (dat kun je wel een beetje zien) nodig plassen. Geen mensen in de buurt gelukkig. Het wordt een spectaculair plasje, aan de rand van de afgrond met de Caldera! Als ik een jongetje was, kon ik aan de rand gaan staan en in de Caldera plassen, haha. In mijn geval gaat dat niet zo makkelijk maar het is toch wel een stoer plasje ;-)

De terugweg neemt meer tijd in beslag dan we gedacht hadden. Dat komt omdat het zakken met beleid moet gebeuren. Ik begin ook veel last van mijn rechterknie te krijgen. Op dit moment zouden stokken wel goed van pas komen. Jammergenoeg hebben we die niet. Misschien toch eens aanschaffen.

Het is al 6 uur als we eindelijk bij het startpunt aankomen. Helemaal uitgeput en met zere voeten en hongerig! Met puffen en steunen (het geluid moet je er maar bijdenken) laat ik zien dat we vanaf de Pico de Bejenado wel 5900 meter gelopen hebben.

En naar de Pico hebben we 4900 meter gelopen.

Dus samen al 10800 meter.

En dan moeten we nu nog een paar kilometer naar de auto teruglopen, pffff. Wat snakken we naar een lekkere warme douche, wat chipjes en water en lekker de schoenen uitdoen! Nog even doorzetten, we zijn er zo... Het was wel echt de moeite waard! Een hele mooie wandeling!

Op dit plaatje kun je nog eens zien hoe we gelopen zijn. Vanaf de auto naar het vuilnisbakje zeg maar (een paar kilometer), dan het zwarte stuk naar de splitsing. Dan het blauwe stuk naar El Rodeo, dan het zwarte stuk naar de Pico de Bejenado. Hetzelfde zwarte stuk weer terug. Dan het rode stuk helemaal terug en dan weer het zwarte stuk naar de vuilnisbak en terug naar de auto. Zo, wij gaan lekker slapen vanavond!

Donderdag 5 Maart

En dan is het alweer de laatste volle dag. Morgenochtend gaan we al om 7 uur 's morgens van huis naar het vliegveld. We gaan uitgebreid ontbijten bij de Duitse bakker, waar deze vakantie alleen maar spaanstalige vrouwen werken. Twee jaar geleden maakten we nog een praatje met de Duitse bakker zelf.

De jam maken ze zelf. Deze keer kregen we sinaasappeljam, jek! Ze hebben ook jam van ciruela maar ik weet niet wat dat is. Die kregen we de vorige keer en die was wel beter te doen. Maar de gebakken eitjes en de kaas en ham zijn wel lekker! Natuurlijk een cortado en een café solo erbij en verse jus!

Vandaag gaan we eens kijken bij de San Antonio vulkaan. Hiervoor moeten we naar het zuiden rijden, naar de plaats Fuencaliente of Los Canarios. Het is een leuke rit in de auto, langs lava achtige stukken berg. We rijden een hele tijd in de mist en ineeens, vlak voordat we bij Fuencaliente aankomen, is alle mist weg! Dat is zo grappig aan dit eiland, het weer verschilt per plek en de verschillen kunnen best groot zijn.

We parkeren de auto en kopen een kaartje om te mogen wandelen om de vulkaan. Deze vulkaan, de San Antonio, is voor het laatst uitgebarsten in 1677. Erik gaat voor. Het waait stevig. We komen een stel van 4 mensen tegen die we gisteren op de wandeling naar de Pico Bejenado ook tegen zijn gekomen. Dat is toevallig!

Mooi uitzicht over de kust van het eiland en je kunt zien hoe snel de bergen al beginnen. Als je de kust (westkust) bekijkt, zie je een uitstekende punt. Iets daarvoor ligt Puerto Naos, waar we vandaag gereden zijn hierheen.

De krater en daarachter een heuveltje. Hol en bol (als een sinus) :-)

Op onderstaande foto zie je het kraterlandschap in het zuiden. Met de Teneguía vulkaan. Deze is in 1971 voor het laatst uitgebarsten. Toen was ik net geboren!

Het contrast tussen het zwart van de lava en het lichtgroen van de jonge pijnbomen is mooi.

En dat ben ik. Erik wilde eigenlijk dat ik in de krater ging staan voor de foto :-)

Na de korte wandeling gaan we koffie met slagroom drinken met een tarta de manzana, oftewel appeltaart. Dan rijden we weer terug naar Puerto Naos om nog een middagje op het strand te liggen! Hopelijk is het nog mooi zonnig daar. Je weet het nooit op dit eiland. Maar van hieruit gezien ziet het er positief uit. We maken onderweg nog een foto van wat verder af van de San Antonio.

De hele verdere middag vermaken we ons op het strand. Boekje lezen, puzzeltje doen, naar muziek luisteren en we zijn wel drie keer gaan zwemmen in de oceaan! Voor het eerst deze vakantie (en dus ook voor het laatst want morgen gaan we al vroeg weg). Het weer is heerlijk warm vandaag. We kleuren aardig bij denk ik zo. Dan gaan we tegen de avond terug naar het appartementje. Nog een fotootje op het balkon met uitzicht op de boulevard.