India
We hebben een simkaart gekocht. Ons telefoonnummer is +918447217847
Donderdag 30 december
Onze reis begint op Schiphol met anderhalf uur vertraging. Allemaal indiers met sari's en salwaars, jongens met knotjes op hun hoofd met een stukje stof eromheen en mannen met tulbanden (Sikh's). En dan zijn we nog wel op Schiphol nog! :-)
Het eten in het vliegtuig was erg goed, had ik niet van KLM verwacht gezien de ervaring met het eten op de vluchten naar Paramaribo. Normaal als je op een vlucht een vegetarische maaltijd wilt, moet je dat aankruisen en dan is dat speciaal maar op deze vlucht is het net andersom :-) dan ben je speciaal als je niet vegetarisch eet. Wij hadden een soort indonesische kip met nasi en bakje sla met kip en soesjes met vanillemousse en chocoladesaus. Niet slecht voor een vliegtuigmaaltijd!
De WC's waren ongelofelijk smerig. Ik deed wat wc papier op de grond voordat ik het hokje van de wc binnenstapte en dat bleef weer aan mijn schoenen plakken toen ik er weer uit wilde...jek!
De indiers lijken ons erg ongeduldige mensen. Ze dringen naar binnen en dringen naar buiten en zodra het vliegtuig stopt staan ze al op en zo staan ze meer dan vijf minuten op elkaar gepropt met hun handbagage in het gangpad te wachten tot de deur opengaat. Later leren we dat dit dringgedrag niet alleen in het vliegverkeer is maar ook in de metro of in het verkeer op straat..
Ons hotel zou een chauffeur sturen die ons van het vliegveld op komt halen. We hebben op Schiphol nog even gemaild dat we vertraging hebben dus hopelijk is dat doorgekomen. We moeten nog meer dan een uur wachten bij de kofferband voordat onze koffers verschijnen. Inmiddels is het al half drie in de ochtend. Een meneer met tulband ziet mij zitten op ons karretje voor de koffers en vraagt "are you tired?". Als ik ja knik zegt hij dat er in India een ding geldt: "Patience and endurance". Dat is onze eerste les in India!
Eenmaal buiten gekomen horen we dat onze chauffeur al sinds half twaalf op ons wacht. Hij had niet gehoord dat we vertraging hadden en hij wacht nu dus al drie-en-een-half uur op ons.
Dan begint het taxi avontuur. De taxi is krakkemikkig met belletjes en andere prulletjes en een koffer past niet in de achterbak en wordt naast de bestuurder geplaatst. Eenmaal op de weg toetert de chauffeur bijna continu naar iedereen. De strepen op de weg hadden er evengoed niet kunnen staan want iedereen rijdt precies waar ze willen. Een tweebaansweg is dus eigenlijk een vierbaansweg want vier auto's proppen zich zonder probleem naast elkaar. En voorsorteren is een onbekend woord hier. Een auto van rechts boort zich in de menigte om naar links te gaan en andersom. Het valt ons ineens op dat de auto's geen zijspiegeltjes hebben. Geen wonder, die waren er al lang afgereden. De auto's rijden heel erg dicht op elkaar. Gelukkig komen we wel heelhuids aan bij het hotel.
Het is inmiddels al vier uur en de mensen bij de receptie liggen op de bank onder een deken te slapen. Ze worden wakker door het gebonk van de taxichauffeur op de deur. We geven de man 200 roepies (4 euro) omdat we met hem te doen hebben dat hij zo lang op ons moest wachten. Hij wordt betaald door het hotel.
De kamer die we krijgen is klein, dampig vochtig en er is geen warm water. Bovendien is er te weinig toiletpapier. Dekbedovertrek is inderdaad een beetje grijzig en vochtig zoals ons eerder eens verteld is. Ruikt wel fris gelukkig. Tjonge, ik hoop niet dat heel onze vakantie zo is! Het is best koud hier in Delhi en we hadden best onze warme jassen en ik mijn gevoerde laarzen mee kunnen nemen. Maar op internet stond dat het rond de 20 graden zou zijn met een zonnetje.. We hebben wel een elektrische kleine verwarming waar we voor gaan zitten alsof het een open haard is. Deze blijft de hele nacht aanstaan.
We gaan om vijf uur slapen. om negen uur worden we wakker gebeld door de receptie om de reservering te laten zien. Erik heeft moeite met het verstaan van de mensen, waarschijnlijk omdat ze met een accent praten. De man van de receptie wil ons geprinte reservering zien maar die hebben we niet geprint. Ik vertel de man dat we pas om vijf uur zijn gaan slapen en dat we nu niet naar de receptie kunnen komen, we hebben onze slaapkleren aan enzo. Dan verontschuldigt hij zich en zegt door de telefoon: "Yeeess, sleep sleep sleep.."
We proberen verder te slapen. Als we wakker worden is het water nog steeds ijskoud. We gaan kijken bij het ontbijt. Dat is ook niet veel soeps. Elastische vettige toast met vieze chemische jam. En een soort roti met aardappel doperwten soepje, vettig en zonder smaak. We eten weinig. Na geklaag bij de receptie krijgen we een betere kamer met meer ruimte en heerlijk heet water! We hadden een deluxe kamer geboekt en wat we eerder hadden was dat absoluut niet.
Vrijdag 31 december
Dan volgt ons avontuur op straat. Ons hotel staat in een drukke wijk met veel winkeltjes en mensen die dingen op straat verkopen. Het heet Karol Bagh. We horen mensen zeggen dat ze de eerste dagen een cultuurschok hebben en we snappen dat helemaal. Het is een chaos op straat. Vies en druk en chaotisch. Vies niet alleen omdat er vuilnis hier en daar op straat ligt maar ook door de uitlaatgassen, het is een soort smog. En overal ongelofelijk veel mensen. Het meest vervelend is dat er continu iemand naast je loopt die je vraagt of je schoenen gepoetst moeten worden of of je een sari wil kopen of waar je heen wil gaan zodat ze je kunnen brengen in hun riksha. Vooral Erik valt op omdat hij er westers uitziet met zijn blanke kleur dus hij heeft er veel last van. Ik zie een heleboel dingen die mooi zouden zijn voor een foto maar ik durf mijn camera niet te pakken om rustig een foto te maken. Eigenlijk wil ik zo onopvallend mogelijk in de mensenmassa opgaan. Dus geen foto's vandaag.
Na een paar straten te hebben gelopen gaan we snel weer terug naar de veilige haven van het hotel. We bellen met Erco Travel om een afspraak te maken voor een reisplan. Omdat het vandaag oudjaarsdag is en mensen de komende dagen vrij zijn, spreken we af om maandag hier verder over te praten.
Ik bel een vriend van mijn tante (Navdeep) op om hem om advies te vragen en hij nodigt ons uit voor een oudjaarsfeest. Na een uurtje slapen gaan we met de taxi naar Zuid Delhi. Dat is een ramp want het lijkt erop dat de hele weg vol zit met auto's en taxi's en we staan overal in de file. Zodra er ruimte vrijkomt stormen er van alle kanten auto's in het gat en alle auto's en riksha's drukken zich naar links of rechts. Ik weet ineens waar dit verkeer op lijkt. Het is de real life versie van onze botsautootjes attractie op de kermis! Maar dan toetert iedereen nog de hele tijd naar elkaar en is het koud en vochtig en vol smog. Na anderhalf uur zijn we er eindelijk.
We worden warm ontvangen en er wordt gelijk wijn en whiskey ingeschonken voor ons! We leren dat Indiers graag wat drinken, en dan niet zomaar een biertje maar gelijk het zware spul als whiskey! :-) Aangezien we maar heel weinig gegeten hebben vandaag is het niet zo verstandig op een lege maag te drinken. We krijgen een heerlijke simpele omelet met weinig vet en een geroosterd boterhammetje. Eindelijk normaal voedsel! We maken kennis met een franse vriendin van Navdeep, Corinne. Zij is frans en leeft al zes jaar in India. Ik leen een pashmina shawl van haar en een russische hoed van Navdeep en ook een sweater van hem en twee paar sokken van zijn dochter. Want hij had er niet bij verteld dat het feest buiten zou zijn en ik heb me gekleed op een binnenfeest.
Het is een feest van de Country club. Buiten in een gigantische tent.
Heel mooi versierd en met veel lekkere hapjes en een show van dansende meisjes in korte rokjes en stoere mannen in strakke t-shirts :-)
Iedereen neemt zijn eigen sterke drank mee. Jee, wat kunnen ze hier veel drinken zeg! We maken kennis met de rest van de groep en de sfeer is gezelig. Om twaalf uur gaat overal het licht uit. Wat gek, waarom zouden ze dat doen? Zodat iedereen elkaar ongestoord kan zoenen? Er wordt geen vuurwerk afgeschoten, dat doen ze hier met Diwali vertelt Navdeep. We hebben alle schade aan te weinig eten nu wel ingehaald!
We gaan nog met zijn allen koffie drinken bij een van de vrienden van Navdeep. Ik heb het koud!
Dan gaat iedereen naar huis. Het is een probleem om een taxidriver voor ons te vinden want alle drivers slapen of zijn dronken! Gelukkig wil Corinne haar taxidriver Sanjay ons wel terug brengen naar ons hotel, wat helemaal aan de andere kant van Delhi ligt. Onderweg moet hij nog wel even tanken. Grappig, de jongens in het benzinestation zitten met dekens om zich heen geslagen te slapen tot dat er een auto komt die geholpen moet worden. De taxi van Sanjay is een mooie stevige taxi. Niet zo een krakkemikkige die ons hotel steeds voor ons regelt. We hebben van Navdeep een nummer gekregen wat we zelf kunnen bellen voor een taxi 01143434343. Dat kunnen we de volgende keer proberen.
.
Uiteindelijk liggen we weer pas tegen vijf uur in bed. Morgen gaan we met de metro naar de ouders van mijn zangjuf Chetna. Zij woont met haar man en zoontje in Amstelveen en ik heb het adres en telefoonnummer van haar ouders gekregen. Ze wonen in Faridabad, dat is een buitenwijk van Delhi. Ik heb Chetna haar moeder een paar keer ontmoet bij Chetna thuis en ze had toen lekker voor ons gekookt.
Zaterdag 1 januari
Vanuit ons hotel is het tien minuten lopen naar het metro station Karol Bagh.
Een ritje naar Faridabad kost 21 rupees per persoon. Dat is niet eens 50 cent! Met de taxi zou het ons misschien 400 rupees ofzo kosten. En met de metro gaat het snel en zit je niet steeds vast in de file en in de smog van de auto's. Echter, ook de metro heeft zo zijn minpuntjes. Grootste is dat het ook hier ongelofelijk druk is en dat iedereen zich in de metro perst. Nou, we wachten wel op de volgende hoor. Maar ook die is al redelijk vol. Okay, we proberen zo beschaafd mogelijk in de metro te komen. Erik, heb je je belangrijke spullen en portemonnaie veilig weggestopt? Want in zo een op elkaar gepropte massa is het makkelijk om even in iemand zijn zakken te zitten. Alles zit in de binnenzak en de rits van de jas gaat dicht!
We moeten twee keer overstappen en in de andere metrolijnen is het heerlijk rustig! Wat een verademing. Eigenlijk is het best leuk om zo zelf op pad te zijn met de metro. En we zien ook nog wat van de omgeving want hij rijdt ook een stuk boven de grond. Iets buiten Delhi is het best groen en heb je parken en we zien ook een paar tempels. Onder andere de lotus tempel die iets wegheeft van de Opera house in Sidney.
In iets minder dan een uur zijn we op halte Sarita Vihar, dat is de laatste stop. Chetna's vader komt ons ophalen in zijn autootje wat vroeger van Chetna was. Zij reed elke dag van Faridabad naar Delhi om op de universiteit les te geven. Dat duurde anderhalf uur in de drukte en smog en ook weer terug. Verschrikkelijk. De files bij ons in Nederland zijn dan tenminste netjes geordend in rijen en er is geen smog en getoeter. Zo leer je je eigen land nog eens waarderen! :-) Maar het heeft ook wel iets grappigs. Chetna's vader zegt dat iedereen vrij is om te doen waar ze zin in hebben, of ze stil willen staan op de snelweg, of dat ze van links ineens naar rechts willen of wat dan ook. En ik denk dat iedereen dat wel van elkaar accepteert en dat het alleen voor ons, georganiseerde westerlingen, een vreselijk zooitje is. Er zijn zelfs voetgangers die gewoon de snelweg oversteken, met gevaar voor eigen leven. Zodra er een gaatje is ergens, gaat er iets of iemand in. Doet me denken aan de les die ik ooit gehad heb op de middelbare school over entropie :-)
Chetna's vader is een gezellige man die houdt van babbelen. Ze hebben een rustig huis in Faridabad en we krijgen allemaal lekkere dingen te eten tot we het gevoel hebben dat we ontploffen! Na de lunch gaan we nog even een dutje doen. Erik is niet wakker te krijgen dus ik laat hem nog een uurtje langer slapen en ik ga aan tafel zitten met Chetna's moeder en we eten fruit en babbelen over Chetna en het leven hier en in Nederland, over de bemoeienissen van families, het grote project van een huwelijk hier in India en hoe hard de mensen hier werken en dat ze bijna geen vakantie hebben.
Als Erik wakker is en Chetna's vader terug is van werk gaan we naar buiten om een muts en handschoenen voor mij te kopen. Want in Rajasthan (waar we nog heen willen) is het woestijn en daar kan het in de avond heel koud worden. En ik heb nu al continu koude handen en voeten! Dan gaan we buiten pasta kopen in een van de kraampjes.
Het wordt buiten klaargemaakt en je kunt het in een bakje meenemen. Best lekker eigenlijk, wel iets pittiger dan in Nederland. Maar Chetna's ouders houden er rekening mee dat we (dat wil zeggen voornamelijk ik) geen peper eet. Er wordt ook nog Chinees besteld en we gaan naar huis om het allemaal op te eten. Vandaag bestaat voornamelijk uit eten en babbelen :-)
Na de maaltijd komt natuurlijk weer de whiskey op tafel!
En dan is het al te laat om weer op de metro gezet te worden want de laatste rijdt om elf uur en met de overstappen die we nog moeten doen gaan we het niet meer halen. We worden door Chetna's ouders helemaal met hun auto terug gebracht naar ons hotel in Karol Bagh. Dat duurt ongeveer anderhalf uur. Dat is lief. We komen om half twaalf aan en dan moeten zij nog heel de weg weer terug rijden!
Het was een gezellige warme dag (warm qua mensen dan, niet qua temperatuur). Wat ons opvalt is dat de mensen hier heel happy zijn met het weer, ze gaan zonder jas naar buiten en schijnen geen last te hebben van de kou. Dat komt omdat ze het zo fijn vinden dat het even geen 40 graden is. De rest van het jaar schijnt het namelijk ondragelijk warm te zijn. En wij maar koukleumen hier, op zoek naar de warmte. Die we tot nu toe alleen maar vinden bij de elektrische kachel in ons hotelkamertje! :-)
Zondag 2 januari
We willen vandaag naar de tourist office om een paar dingen te vragen. Onder andere, of er plekken zijn waar we onze was kunnen doen. Ik heb gehoord dat ze bij hotels vaak de kleren wassen op een wasbord of met een steen en bij Chetna thuis hoorde we gisteren ook iemand met de was slaan. Ik maak nog een grap dat de was op deze manier painfully clean wordt. Dus ik vind het fijner als we zelf onze was kunnen doen in gewone machines. Trouwens, bij het hotel laten wassen kost best nog wel wat. En dan weten we niet of het goed schoon wordt. Als schoonheidsfreak is India best een uitdaging voor mij :-\
Met de metro gaan we naar halte Rajiv Chowk. Daarboven ligt Connaught place waar het toeristenburo ergens zou moeten staan. Boven de metro aangekomen is het een drukte van jewelste. Er worden op straat allemaal dingen verkocht.
Na weer door veel mensen lastig gevallen te zijn (waar willen jullie naar toe, waar komen jullie vandaan) vinden we het buro maar ze zijn dicht op zondag. In de drukte is daar ineens een park, Central Park. Om erin te mogen moet je eerst gefouilleerd worden en wordt de inhoud van je tas gechecked. Maar eenmaal in het park is het heerlijk relax. Rustig en frisse lucht en geen mensen die je lastig vallen. Overal zitten er paartjes op het gras. Het valt op dat er nergens bankjes zijn geplaatst. Waarschijnlijk zijn de mensen hier gewend aan op de grond zitten.
We gaan ook op het gras zitten en eten onze appeltjes van de AH die we nog hadden op. Maar onze knorrende maagjes herinneren ons eraan dat we iets te eten moeten zoeken. Op Connaught place is er ook een boog van winkels die duurder zijn en daar staat ook een Mac Donalds. Daar gaan we even heen. Ze hebben hier een vegaburger en een Mega Maharadja burger. Dit is een soort Big Mac maar dan van kip. Smaakt best lekker. Ik heb een paneer salsa wrap. Paneer is een soort witte kaas, ik vind het erg lekker.
Dan gaan we met de metro naar halte Chandi Chowk wat Oud Delhi is en waarvandaan we zouden moeten kunnen lopen naar de Red Fort, een bezienswaardigheid in Delhi.
Grappig is dat ze hier in de metro stukken hebben waar alleen vrouwen mogen zitten! Als je goed kijkt zie je aan het plafond een rond bord hangen waarop staat Women only. Erik vertelt dat hij dat in Indonesie ook heeft gezien. Vrouwen die alleen reizen worden op deze manier beschermd tegen vervelende mannen!
Er worden netjes rijen gevormd voordat de metro komt. Maar op het moment dat de metro er is en de deuren open gaan is de nette rij verdwenen en perst iedereen zich weer net zo onbeschaafd in de metro.
Wij wachten nog maar eentje af. Die komt een halve minuut later dus geen probleem. Ook die is wel vol maar we staan nu vooraan de rij dus we passen er wel in. Wel vermoeiend hoor, die drukte. We hadden het plan om zelf alle bezienswaardigheden te gaan bekijken met de metro maar op deze manier is het misschien toch relaxer om het in een tour te boeken.
Eenmaal in Chandi Chowk zien we een ander stuk van Delhi. Echt oud en nog viezer dan wat we toe nu toe gezien hebben. Stof en vuilnis en gebouwen zwart van ik weet eigenlijk niet wat en overal mensen. Typisch Indiaase beelden. Ik durf nog steeds niet echt vrijuit foto's te maken hoewel mijn vingers jeuken want ik zie zulke leuke plaatjes van bijv. een man met zijn fiets vol wierook dat hij wil verkopen. Of van de vele autoriksha's of de fietsriksha's.
Bij de Red Fort aangekomen zien we een gigantische rij mensen die een kaartje moeten kopen. Maar omdat wij foreigners zijn mogen wij in een aparte rij en zijn we gelijk aan de beurt! Maar ja, wat wil je als je 250 rupees betaalt per persoon terwijl een Indier maar 10 rupees hoeft te betalen! Afzetters, klaag ik. Maar Erik zegt: jij kunt het toch betalen?! Dat is ook weer zo. Maar we moeten wel in de lange rij staan van mensen die naar binnen willen. Ik was al bijna naar binnen gelopen, door de poort toen ik terug gefloten werd. Vrouwen moeten apart in de rij om gefouilleerd te worden. En de mannen mochten eerst lopen! Pff! Waar is de emancipatie in dit land! :-)
Sjah Jahan heeft dit Rode fort gebouwd, net al de Taj Mahal, waar we nog heen gaan deze week. Hieronder wat foto's van de Red Fort.
We hebben vandaag ook overal een heleboel eekhoorntjes gezien. Ze zijn supersnel, soort adhd beestjes. Ik dacht altijd dat eekhoorns groter waren, net als cavia's zeg maar. Maar dit zijn meer een soort marmotjes. Grappige beestjes.
De Red Fort is erg groot, allemaal buiten en de zon is weg en het is weer vochtig koud. Ik moet plassen en vind een toilet en betaal netjes 1 rupee. Maar als ik de deur open doe vind ik een gat in de grond en ik houd het nog wel eventjes vol.. Hoe doen al die vrouwen dat met hun salwaars en sari's in zo een klein hokje met dat gat in de grond? Ik wil het eigenlijk niet weten ook. We gaan na een uurtje rondgelopen te hebben weer terug naar de metro. Het is nu echt spitsuur. Kan het niet laten om een foto te maken.
Eenmaal terug in het hotel nemen we een hete douche en gaan lekker slapen. We slaan diner maar over, moeten het tekort aan slaap inhalen.
Maandag 3 januari
Vandaag doen we het rustig aan. Hoofddoel is om bij de reisagent langs te gaan om de hotels en het vervoer te regelen voor de komende dagen. We bellen de reisagent (Erco Travel) op om te vragen hoe we er kunnen komen met de metro en gaan dan op pad. Bij de juiste metrohalte aangekomen nemen we een fietsriksha naar het reisburo. Dat hadden we nog niet eerder gedaan.
We kunnen een heleboel plaatsen bezoeken in Rajasthan maar dat betekent ook veel in de auto zitten (gemiddeld zes uur van plek naar plek). Dus we besluiten om een paar plaatsen te skippen en niet een hele rondreis te maken door Rajasthan en terug naar Delhi te rijden maar om van Udaipur het vliegtuig terug te nemen naar Delhi en dan naar het zuiden te vliegen.
Ons schema is dan: Delhi naar Agra via Mathura (de geboorteplaats van Krishna)
Dan van Agra naar Jaipur. van Jaipur naar Jodhpur. Van Jodhpur naar Udaipur. Dan naar Mount Abu, vandaar terug naar Udaipur en met het vliegtuig naar Delhi vanaf waar we de volgende dag het vliegtuig nemen naar Trivandrum in het zuiden van India. Daar blijven we nog 9 dagen waarin we onder andere een paar dagen strand in Kovalam doen en een trip over de backwaters van Kerala in een houseboat en dan gaan we via Mumbai weer terug naar Nederland.
Vanaf het reisburo lopen we terug naar het metrostation en gaan op zoek naar de Saket mall Select Citywalk in Saket. Dat is een supergrote en moderne mall. Daar hebben we wel zin in na alle drukte en viezigheid :-)
We nemen de metro naar halte Saket. Daar zal de mall wel zijn. Maar als we uit het station lopen zien we alleen maar een grote autoweg en geen mall. Ik vraag aan een jonge meneer die met zijn vrouw ook uit de metro stapt of hij weet waar en hoe ver de mall is en hij vertelt ons dat we het beste een autoriksha kunnen nemen. De autoriksha's staan direct bij de uitgang van het metrostation.De rikshaman (rikshawalla) vraagt 50 rupees. Dat zal vast veel te duur zijn dus we zeggen 20 rupees. Hij houdt vast aan 50 rupees dus we lopen door. De jonge meneer uit het metrostation zegt ons dat 40 rupees wel okay zou zijn maar wij lopen verder, het is een principe kwestie en we willen niet afhankelijk zijn van een rikshaman die ons oplicht. Dan rent de meneer ons achterna en zegt dat we de andere kant uit moeten lopen. Nu vertrouwen we hem niet meer, misschien vindt hij dat we de autoriksha-man die 50 rupees hadden moeten betalen. Na een tijdje lopen komen we nergens en houden zelf maar een autoriksha aan. Die zegt ook 50 rupees en we gaan maar akkoord... Ja, we zijn al moe van het langs de grote weg lopen zonder te weten waar we eigenlijk heen moeten. En zelf een riksha aanhouden voelt toch meer als dingen zelf onder controle hebben dan zo aangevallen te worden door een rikshaman die je teveel geld wil aftroggelen omdat hij toch weet dat je geen flauw idee hebt waar je heen moet.
Hier een fotootje vanuit de riksha.
De mall is als een paradijs!
We zijn uitgehongerd (dat bevorderde ons humeur ook niet echt) want we eten de afgelopen dagen steeds alleen een plakje ontbijtkoek als ontbijt. Daar heb ik een paar pakjes van meegenomen. Het ontbijt in ons hotel hebben we niet meer geprobeerd na de eerste ochtend :-)
Hier in de mall hebben ze heerlijk eten, een soort food corner met allemaal verschillende soorten eten, indiaas, chinees enz. En er is een kiosk met allemaal brownies, met pure Lindt chocolade, met Toblerone, met Oreokoekies, jummie. Daar kopen we twee van om mee te nemen.
Mooie versieringen in de mall.
Wat een verschil zeg, tussen buiten en hier binnen. Wel lekker eventjes, deze luxe.
We nemen een autoriksha terug naar het dichtsbijzijnde metrostation en hoeven nu maar 30 rupees te betalen! Zonder af te dingen nog wel. In het station wil ik nog een foto maken van het Women only stuk van het station.
Navdeep zegt, als je als man met een vrouw samen reist, mag je ook in de vrouwencopé zitten. Het valt mij op dat er bijna alleen maar mannen in onze coupé zijn. Erik had nog 1 andere vrouw gezien ergens verder op. Voor de rest is de metro volgepakt met mannen, het is weer spitsuur zo na werktijd. Misschien is het dat de mannen gaan werken en de vrouwen voornamelijk thuis zijn? Of zouden alle vrouwen in de Women Only coupé zitten? Ik kan me wel voorstellen dat je in de Women Only coupé wil zitten. Zou ik ook doen als ik alleen reisde want in dit spitsuur staan mensen zo tegen elkaar aangedrukt dat je mag hopen dat iedereen zijn handen thuishoudt! Ook al kun je je niet vasthouden aan een stang of handvat bovenaan, je kunt niet omvallen omdat je van alle kanten tegen mensen aanleunt en zij ook tegen jou.
In de winkelstraat vanaf het metrostation Karol Bagh tot ons hotel is het gezellig druk. Op sommige plekken hebben mannen vuurtjes gestookt om warm te blijven. Nog snel stiekum een fotootje gemaakt van een wierookverkoper die wierook verkoopt op zijn fiets.
Na een douche gaan we eten bij Corinne samen met Navdeep en zijn zoon Rohan. Corinne heeft een heel gezellig huis met allemaal houten meubels en een mooie marmeren vloer en een leuke ronde balcon met openslaande deuren. Ze bestelt Indiaas eten. Echt heerlijk! Vandaag hebben we wel genoeg gegeten! En onze chocoladebrownies vormen het toetje, ze vallen goed in de smaak :-)
Dinsdag 4 januari
Vandaag hebben we een Delhi-tour met een chauffeur en een gids. Om half tien worden we opgehaald bij ons hotel. Het is erg mistig tegen deze tijd van de dag. Eerst gaan we naar de moskee Jama Masjid. Daar moet je je schoenen uitdoen en ik moet een soort bindjurk aan. Heel charmant :-) Dan lopen we op onze sokken naar binnen. Eigenlijk is het buiten. Een heel groot plein en veel duiven en nog veel meer duivenpoep overal op de grond.
De ijskoude grond! Hadden we maar voor 100 rupee de badstof slippers gekocht bij de ingang. Goed uitkijken waar je stapt met al die poep en hier en daar een plasje water. Jammer dat het in de ochtend tot laat mistig is. Elke dag is dat zo, soms trekt de mist een beetje weg als in de middag de zon gaat schijnen maar soms is het ook heel de dag mistig. Dat maakt dat het vochtig koud is. In ieder geval is de foto niet zo helder maar een beetje grijsig.
Binnen is er een lange gang en een rol tapijt.
Nou, dat was het wel zo een beetje. We gaan snel weer terug naar de warme taxi met onze vieze sokken.
Ik moet plassen. Maar ik wil graag een westers toilet. De gids weet wel een plek. Het is een winkel waar ze tapijten en kleding en pashmina shawls verkopen. Na het toiletbezoek wordt ons verteld dat pashmina gemaakt wordt van de haren van een baard van een geit. Dat wisten we niet. Er zijn verschillende klassen pashmina. Van goedkoop tot heel duur (duizend euro). De duurdere zijn van de tweede baardgroei van de geit en de nog duurdere zijn van de baard van een pasgeboren geit in de winter. Ja, uiteindelijk ga ik overstag en we kopen een goedkopere variant van 90% pashmina en 10% zijde. Tenminste dat hoop ik. De pashmina shawl die ik van Corinne geleend had was heerlijk warm en toch heel erg dun. Maar ik weet niet of die van een pasgeboren geit in de winter was, dat heeft ze er niet bij verteld :-)
We moeten nog een pakketje posten met het buddha beeld dat we van Chetna's ouders gekregen hebben. Ik had een dekbedovertrek meegenomen op advies van een paar mensen maar die gebruiken we om het beeld te beschermen. Ons geboekte reis verder omvat allemaal goede hotels dus het overtrek hebben we niet nodig. De chauffeur rijdt ons naar een postkantoor en de gids gaat mee om te helpen. We hebben uiteindelijk drie kwartier erover gedaan om het pakketje te posten. De mensen achter de balie waren zoo ongelofelijk traag en de rij waarin we stonden ging ineens dicht, de man achter de balie stond doodleuk op en liep weg, vertelde de gids dat hij in de rij ernaast aan moest sluiten toen we aan de beurt waren! Patience and endurance..denk ik. Maar na een half uur patience is de gids het ook zat en maakt hij heibel. Pas dan worden we sneller geholpen. Deze vertraging bij het postkantoor heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we niet alle sights bezocht hebben.
Na het postkantoor willen we wat gaan eten, we hebben vanmorgen weer alleen een plak ontbijtkoek gegeten. De gids brengt ons naar een restaurant waar allemaal andere toeristen zitten. Waarschijnlijk krijgen de gidsen een bonus als ze klanten brengen. Maar goed, het eten is redelijk en we kunnen naar een normaal westers toilet en er is zeep.
Dan gaan we naar de Qutb Minar. Dat is een hele lange minaret. Een moskee op een plek waar vroeger een stuk of 20 hindoetempels stonden. Het is lekker relax hier en het zonnetje komt een beetje door de mist tevoorschijn.
De toren is op de foto nog wel een beetje mistig.
Hieronder een stuk muur met moslimtekens.
En hindoe afbeeldingen op een van de pilaren. Nog een overblijfsel van de hindoetempels die er eerder stonden.
Daarna gaan we naar Humaym's tomb. Het is inmiddels al bijna vier uur en onze gids vraagt ons om niet te lang rond te kijken. Hij vertelt ons het verhaal en dan laat hij ons naar binnen gaan en wacht hij buiten op ons. Hij praat niet zo heel verstaanbaar en het is te vermoeiend om te volgen wat hij zegt dus soms herhaal ik stukken die hij zegt en af en toe zeggen we Yes, yes of knikken we. Hij vertelt wel enthousiast en als hij vertelt dat iemand dood is gegaan, een van de vele emperors van India dan zegt hij: "he was died in 1645" ofzo. Dat is wel grappig.
Deze plek is heerlijk! Rustig en schoon en een heel mooi bouwwerk. Het ontwerp van de Taj Mahal is afgekeken van dit gebouw.
Humayum had een zoon Akbar. Sjah Jahan, die de Taj Mahal liet bouwen, was een kleinzoon van Akbar. Dat leren we een paar dagen later als we naar Agra gaan en onderweg een bezoek aan Akbar's mausoleum brengen.
Nog een fotootje van een mooie zware houten poort als we weer terug naar de uitgang lopen. Om het bouwwerk is er een mooie tuin aangelegd. De gids vertelt dat het gebouw ontworpen is door Perzische architecten en dat er vier tuinen zijn gemaakt om het gebouw heen zodat het is alsof Humayum in het paradijs slaapt.
De rest van de tour verloopt in sneltreinvaart. We brengen een bliksembezoek aan de Lodhi Garden. Dat is een mooie en grote tuin en daar was ook iemand zijn tomb, ik weet niet meer wie dat was. Eekhoorntjes te over en ook felgroene kleine papegaaien. Hier zouden we rustig een paar uur rond kunnen lopen. Een andere keer misschien als we ooit weer in Delhi komen, wie weet.. Het begint nu toch ook weer mistig te worden.
Dan rijden we nog even langs het Presidentieel paleis waar de taxi voor het hek stopt en we nog even snel een foto mogen maken. Nou, dat slaat nergens op, het paleis is mijlenver ergens klein te zien achter het hek. De India gate zouden we ook nog bekijken maar die hadden we al gezien uit het taxiraam toen we ergens anders naar toe reden dus dat hoefde niet meer van de gids. We hebben geen zin om daar ruzie over te maken en we zijn best moe dus we gaan ermee akkoord om weer terug te gaan naar het hotel. Maar als de taxichauffeur en de gids ons uit de auto laten hoeven ze geen fooi te verwachten! Wel heb ik op verzoek van de gids in de auto nog wat zangkunst laten horen :-) Hij vond dat ik goed op weg was maar mijn uitspraak is nog niet helemaal goed. Ik moet bijv Dil zeggen ipv Dil. Ja, ik hoorde het verschil niet.. :-)
Morgen gaan we Delhi verlaten, dan rijden we naar Agra en vandaar naar Rajasthan. We moeten om acht uur al klaarstaan en uitgechecked hebben dus we gaan vroeg naar bed. Slaan het avondeten weer een keer over. We maken wel zelf een brocollisoepje met onze zakjes van Knorr Cup a soup en onze waterkoker. En daarna een kopje koffie.
Het is eigenlijk leuker om op jezelf de dingen te bezoeken maar het kost veel meer tijd. Nu hebben we zelf wat rondgereisd met de metro en een beetje met de tour gezien. En nog zijn er dingen die we niet gezien hebben, bijvoorbeeld de lotustempel. Ach ja, je kunt niet alles hebben. Corinne en Navdeep zeiden dat Humayums's tomb, Qutb minar en Lodhi garden het mooist waren om te zien en die hebben we in ieder geval bezocht vandaag.
Woensdag 5 januari
Onze chauffeur Pal (spreek uit als Paal) komt oms om acht uur al ophalen. Hij komt uit Punjab en heeft een mooie blauwe tulband om. Zijn vrouw en dochtertje wonen in Punjab en hij is een paar maanden hier aan het werk en een paar maanden in Punjab. Nu is het nog lekker rustig op de weg. Het is ongeveer vier uur rijden naar Agra en we zullen een tussenstop maken in Mathura, de geboorteplaats van Krishna.
Na twee uur rijden stoppen we voor een plaspauze en een kopje thee. De chauffeur weet wel een plek. Daar zijn ook allemaal andere toeristen. Je kunt er koffie en thee drinken en er zijn souveniers te koop. In het toilet is er een vrouw in sari die servetten uitdeelt om je handen mee af te drogen. Ze verwacht er wel wat geld voor terug, dat is te zien aan het mandje waar een paar briefjes van 100 rupees in liggen. Ik vind het grappig om te ontdekken dat de vrouw helemaal niet zo geinteresseerd is in mij als toerist. Dat komt omdat er een paar blanke vrouwen zijn die ook hun handen willen wassen en de vrouw snelt ze tegemoet om de kraan voor ze open te draaien of ze een servetje aan te reiken :-) Heerlijk, ik kan ongestoord mijn handen wassen! Als ik de druppels van mijn handen af schudt geeft ze me toch nog een servetje, ze kijkt er wel een beetje chagrijnig bij..
Na een uurtje zijn we bij Mathura. De gids parkeert de auto en hij blijft op ons wachten, het is vijf minuten lopen vanaf de parkeerplaats. We mogen geen leren spullen meenemen dus Erik laat zijn portemonnaie in de auto. En ook geen camera's en geen mobiele telefoons en geen dingen waar batterijen in zitten of elekrische apparaten. We leveren onze telefoons en de camera in bij de man van de lockers en ik loop door het vrouwenpoortje om gefouilleerd te worden (we worden elke dag wel een paar keer gefouillerd, in een park, in het metrostation, in tempels en moskeeën..) en ik wacht aan de andere kant van de poort (zie foto) op Erik.
Maar hij verschijnt maar niet. Na een paar minuten ga ik kijken waar hij blijft (ik loop door de uitgang naar buiten). O, de rugtas moet ook achtergelaten worden. Nou, daar gaan weer een paar rupees. Hadden we net zo goed onze telefoons en de camera ook in de tas kunnen doen. Maar goed, ik ga weer naar binnen, weer gefouilleerd. Weer wachten op Erik. Na een paar minuten is hij er nog niet. Blijkt dat hij nog zijn autosleutel in zijn jaszak had en daar zit een batterijtje in en dat mag niet mee naar de tempels! En ook de ipod had hij nog in zijn binnenzak en die moest ook nog ingeleverd worden. Maar goed, nu kunnen we dan eindelijk naar binnen.
Het is een gemoedelijke sfeer. Er wordt Krishna achtige muziek gedraaid. Het is een soort complex buiten met een paar tempels en een paar winkeltjes. We moeten onze schoenen uitdoen als we in en rond de tempels willen lopen. De volgende keer nemen we speciale sokken mee voor zulke gelegenheden, zegt Erik.
We zijn in de kamer geweest waarvan men zegt dat Krishna daar geboren is. Krishna's ouders waren verbannen naar een kelder en daar is hij geboren is het verhaal geloof ik. Achter de tempel staat een grote moskee. Een mevrouw die ook op bezoek is en uit Zuid Afrika komt (een hindoestaanse vrouw) vertelt ons dat de moskee door de zoon van Sjah Jahan (die van de Taj Mahal) gebouwd is vlak naast de tempel en groter dan de tempel om te tonen dat zijn macht groter was. Een soort hindoe-moslim (wed)strijd.
We lopen een kamertje in waar een paar mensen liedjes aan het zingen zijn en muziek aan het maken zijn. Dat geeft een speciale sfeer van harmonie en rust. Het heeft wel wat, zo een plek. Wel weer koude voeten.
Weer buiten maak ik een foto van een loslopende koe en een dito Erik :-)
We lopen langs een soort vijver met trapjes. We weten weet niet precies wat het is maar het ziet er wel typisch Indiaas uit vinden we.
Op en langs de autoweg zijn we kamelen tegengekomen die een karretje trekken en ezels en geitjes die met kleden bedekt zijn en koeien die ook soms bedekt zijn met dekens en sieraden. India is absoluut niet saai, je kijkt je ogen uit. In andere landen wil je vaak foto's maken van dingen en landschappen en hier zijn het de mensen en de dieren die het interessantst zijn. Maar tegelijkertijd ook het lastigst om te fotograferen want ja, je gaat niet zomaar voor iemand zijn neus staan om een foto te maken van die persoon.
We zijn al goed op weg naar Agra. Als we Agra binnenrijden vraagt onze chauffeur of we ook Akbar's mausoleum willen zien. We rijden er langs en het ziet er mooi uit. Dus dat willen we wel.
Hier weer een heleboel eekhoorntjes. Ze lijken tammer dan die in de Red Fort in Delhi.
Mooie foto van de voorkant van Akbar's mausoleum. Akbar is dus Humayum zijn zoon en Sjah Jahan is Akbar's kleinzoon (had ik al verteld).
Binnen valt ons als eerste op de grasvelden met een soort van herten maar dan met gekrulde hoorns, heel apart.
Er komen ook apen langs. Erik durft niet rustig een foto van ze te maken want hij denkt dat ze snel zijn en de camera af proberen te pakken. Maar we komen vast nog meer apen tegen dus misschien komt er nog een foto.
Als we in het bouwwerk zijn (schoenen weer uit) komt er een man op ons af en begint te vertellen over het gebouw en over Akbar, hoe simpel hij was en dat de kamer waarin zijn graf ligt, zonder versierselen is, gewoon kaal en simpel. Het is een ruimte met veel echo. Een oudere man roept een paar keer heel hard "Allah" en het blijft heel lang en duidelijk nagalmen. Hij vraagt Erik om het ook te proberen en ik kom hem te hulp :-) Mijn stem galmt ook lang na. Leuk en speciaal zo bij de tombe van Akbar. Er brandt een kaarsje en er liggen bloemen. We doneren 100 rupees (er ligt nog meer geld van andere mensen) en we krijgen een blessing van de oude man.
Foto van ruimte binnen in het bouwwerk. Mooie muurschilderingen en gezellige kleuren.
Buiten zegt onze ongevraagde gids dat we allebei met onze neuzen van elkaar af en onze ruggen naar elkaar toe in diagonaal tegenovergestelde hoeken moeten gaan staan met de neus in de hoek zeg maar en dat ik iets in de muur tegen Erik moet zeggen. Hij zegt iets terug en het is net alsof hij voor me staat. Dat is grappig! Het komt doordat de muren hol zijn legt de man uit. En de ruimte loopt rond. We geven de man ook 100 rupees want hij was best een leuke gids eigenlijk.
We rijden het laatste stukje en onze Chauffeur zet ons af bij ons hotel, de Raj Mahal. Wauw, het is een sjiek hotel met een man in een statige Indiaase outfit die de deur openhoudt.
Foto van onze mooie kamer.
We zouden nog naar de Taj Mahal kunnen gaan maar het is al een beetje laat en het wordt al weer mistig. We kunnen beter morgen gaan en toegang betalen als het weer helder weer is. Bovendien willen we wel even douchen.
Om half zeven begint er een show hier in de buurt over het verhaal achter de Taj Mahal. Het liefdesverhaal van Sjah Jahan en Mumtaz Mahal. Na haar dood liet hij de Taj bouwen voor haar. Het duurde 20 jaar voordat het af was! De show was mooi met mooie kostuums en decors en dansende vrouwen in kleurige kleding. Wel veel drama maar ja, dat is ook Indiaas denk ik.
We mogen geen foto's maken van de show. Dan maar een foto van de buitenkant van het gebouw, wat mooi verlicht is met rode lampen.
Terug in het hotel blijven we lekker lui in de kamer en bestellen in-room dining vanaf de kaart. Een vega thali voor mij en een non vega thali voor Erik. Less spicy zeg ik door de telefoon. Een kwartier later wordt het gebracht. Jummie dat ziet er lekker uit! Wat een luxe allemaal.
De thali's kosten 360 resp 400 rupees. Dat is ongeveer 8 euro per stuk. Kan denk ik wel veel goedkoper als je het buiten het hotel koopt maar het valt voor ons wel mee met de prijs en het smaakt heerlijk en is lekker luxe zo een diner op bed! :-) Hoort een beetje bij de Maharadja stijl toch?!
Donderdag 6 januari
Vandaag hebben we voor het eerst een goed ontbijt! Compleet met verse papaya en watermeloen. Er zijn diverse indiaase hapjes waarvan Erik er een paar probeert en ik houd het bij corn flakes en melk en fruit met yoghurt.
De gids komt ons om tien uur ophalen. We gaan vandaag Agra Fort bezoeken en natuurlijk de Taj Mahal. Het is nog erg mistig dus we kunnen beter eerst naar Agra Fort gaan en dan hopen dat later vandaag de mist optrekt als de zon doorkomt zodat we de Taj beter kunnen zien.
Agra Fort is een heel groot fort, groter dan de Red Fort in Delhi. Van rode zandsteen gemaakt.
We leren veel van onze gids. Dat er ter beveiliging een sloot omheen zat met krokodillen en daarna nog een terrein omheen zat met wilde dieren als tijgers. Na de buitenste poort volgen er op korte afstand twee andere poorten, ieder in een andere richting. En het pad gaat een beetje omhoog. Vroeger gebruikte men olifanten om de poorten open te breken en aan te vallen. Door een helling naar boven te maken en de poorten steeds in verschillende richtingen te maken op korte afstand van elkaar konden de olifanten moeilijk snel door de poorten heen. Grappig he, we kunnen ons zo de grote logge olifanten voorstellen die over het rode pad in het fort lopen :-)
Voor de ingang verzamelen zich een hoop apen, Veel met kindjes. Waarschijnlijk krijgen ze eten van de toeristen.
Dit fort is gebouwd door Mughal emperor Akbar. Hij was een goede leider voor India en hij heeft er een begin mee gemaakt om de hindoes en de moslims nader tot elkaar te brengen in India. Hij respecteerde ieder geloof. Zijn eerste vrouw was een hindoe, de dochter van de leider in Jaipur geloof ik. Zij wilde eigenlijk niet met hem trouwen want het verschil in cultuur, geloof en taal was te groot. Maar ze moest toch met hem trouwen dus stelde ze een paar eisen voordat ze toestemde (slimme vrouw :-). Een paar daarvan waren dat ze na het huwelijk haar eigen geloof zou mogen blijven houden en dat Akbar haar daarin helemaal vrij zou laten. En dat ze binnen het fort een eigen paleis zou krijgen met daarin een hindoe tempel. Zo hoefde ze niet tussen zijn moslim familie te wonen.
We zijn door dat paleis gelopen en hier zijn wat detailfoto's.
De lotus is de bloem van de hindoes. Deze kom je steeds tegen in versierselen aan de muren of pilaren.
Binnen in het paleis is er een plein. Tussen de pilaren zijn ornamenten gemaakt waarin je onder andere een pauw kunt herkennen. De pauw is een bekend dier voor hindoes.
Overal zie je symbolen van het hindoe en moslim geloof die gemixed zijn. Hieronder zie je bijv een symmetrische verzameling tekens waarin je de lotus kunt zien maar ook de swastika en het hakenkruis en de hoekige figuren zijn typisch voor de moslimcultuur.
Stukje van de buitenkant. Je zou vanuit hier de Taj Mahal moeten kunnen zien maar het is veel te mistig. Dat is erg jammer.
Sjah Jahan heeft ook in dit fort gewoond. Omdat zijn eerste vrouw Mumtaz Mahal zo van marmer hield heeft hij in een bepaald gedeelte van het fort over de rode zandsteen een laag marmer laten zetten. In de foto hieronder van een soort balkon kun je dit goed zien.
En ook op de volgende foto. Dit is het gedeelte van het fort waar Sjah Jahan en Mumtaz Mahal leefden met hun kinderen. Ze hebben 14 kinderen gekregen. Bij de geboorte van de veertiende werd Mumtaz Mahal ziek en overleed ze. Toen liet Sjah Jahan de Taj Mahal voor haar bouwen. Hij bleef maar geld uitgeven, de Taj Mahal kostte hem 14 miljoen en daarna wilde hij nog zo een bouwwerk maken maar dan van zwart marmer, aan de andere kant van de Jamuna rivier (de Taj Mahal staat op de rivierbank van de Jamuna rivier). Toen maakte zijn zoon een einde aan de uitgaven van zijn vader door hem op te sluiten in het fort. Hij werd opgesloten in de laatste toren (zie op de foto). Vanuit hier had hij uitzicht op de Taj Mahal. Op heldere dagen kun je heel goed de Taj zien vanuit hier maar vandaag is er niets dan mist te zien.
Een stukje van de binnenkant van het paleis in het fort in de tijd van Sjah Jahan. Dit is ook een beetje hoe de Taj Mahal gemaakt is. Ben wel heel benieuwd hoor wat we straks gaan zien!
De eekhoorntjes zijn hier heel tam. Als je eten op je hand hebt, komen ze uit je hand eten!
En dan gaan we eindelijk naar de Taj Mahal. Het gebouw aan de ingang heeft 22 kleine witte koepeltjes aan de bovenkant. Een koepel voor elk jaar dat aan de Taj gewerkt is! 20.000 mensen hebben in deze jaren hieraan gewerkt.
Het weer begint nu iets beter te worden. De mist lost langzaam op en de zon komt tevoorschijn, nog niet zo heel enthousiast maar beter dan vanmorgen. Hieronder een paar foto's van de Taj Mahal.
Het is echt bijzonder! Prachtig met al dat witte marmer en zo in de zon. Het zien van de Taj Mahal heeft best wat impact op mij. Ik voel me blij en verdrietig en nietig tegelijk. Blij dat ik het mee kan maken om de Taj te zien en nietig omdat zoveel kracht en schoonheid uitstraalt en verdrietig omdat mijn oma dit ook zou willen zien. Ik zal haar een paar mooie foto's sturen! Of ze kan op de blog kijken :-)
We lopen wat rond en kijken ook in de Taj, daar ligt Mumtaz Mahal begraven. En naast haar ook Sjah Jahan.
Hier een foto van een van de marmeren bloemen op de muren.
Er is groot geld te verdienen voor fotografen. Ze maken foto's van mensen die ze daarna verkopen. Zij weten de mooiste plekjes en het is snel snel foto maken en volgende gaat zitten en poseren, dan weer de volgende. Wij laten ook een paar foto's maken, ze hebben professionele camera's en we komen hier waarschijnlijk toch niet meer. Maar het valt niet mee om spontaan te kijken als er een hele cirkel met mensen om je heen staat die ook nog op de foto moeten :-)
De gids maakt van ons ook nog een fotootje.
Het is toch wel apart dat HET bekende monument van India (het land van de hindoes) een moslim monument is! Ik had het me eerder niet gerealiseerd en misschien denken veel mensen dat de Taj Mahal een hindoetempel is ofzo maar dat is dus niet het geval. Het is een overblijfsel van een van de Moghul emperors die regeerden in India.
Vrijdag 7 januari
Om 9 uur worden we opgehaald om naar Jaipur te rijden. Het is 250 km rijden en onderweg stoppen we nog bij Fatehpur Sikri, een stad die door Akbar gebouwd is. Het verhaal gaat dat Akbar geen zoon kon krijgen. Hij ging toen te rade bij een heilige man in Fatehpur Sikri en die heeft ervoor gezorgd dat Akbar het jaar daarop een zoon kreeg. Akbar was zo blij en had zoveel vertrouwen in de helige man dat hij besloot om in die stad te gaan wonen. Dus hij bouwde een soort Agra fort in deze plaats. Het is erg mistig vandaag en de mist blijft tot na 12 uur hangen! Maar hier een fotootje van een van de gebouwen in Fatehpur Sikri.
Allemaal gebouwd van zandsteen. Mooie dikke pilaar met ornamenten.
Het is een groot plein met diverse gebouwen en tuinen. Heel vredig en schoon en mooi met veel gebeeldhouwde details, bijvoorbeeld deze granaatappels.
De man met de muts op is onze gids. De andere man is Erik :-)
Ook hier heeft Akbar voor zijn hindoevrouw Jodabai een eigen paleis laten bouwen! Het lijkt erg op die in het Agra fort. Hier een foto van een van de kamers van het paleis.
Het is koud en vochtig in de mist. We gaan verder op weg naar Jaipur. Onze gids vraagt of hij een stuk mee mag rijden want hij wil graag naar de Hanumantempel (de god in de vorm van een aap) die ergens onderweg staat.
Onze chauffeur brengt ons onderweg naar een hotel/restaurant iets van de weg af waar we kunnen plassen en eten. Het weer is ineens omgeslagen en het is voor het eerst zonnig en warm sinds we in India zijn. Nog niet eerder heb ik in mijn t-shirt buiten gezeten! Op een achterpatio zijn tafels en stoelen en daar krijgen we heerlijk te eten met uitzicht op het platteland. Rijstvelden en vrouwen die op die velden aan het werk zijn.
Dit is heerlijk, zo lekker warm en rustig, geen auto's, geen andere toeristen, geen mensen die je iets willen verkopen, alleen lekker eten, de stilte en het zonnetje!
Pal (onze chauffeur) zit lekker verderop in een soort prieeltje te praten met twee andere mannen. We willen hier wel blijven! Maar we moeten weer verder als we nog op tijd in Jaipur willen zijn.
We zijn al diverse kamelen tegengekomen en ik kon nog niet echt rustig een foto maken. Nu zien we er eentje langs de snelweg lopen en we vragen Pal om even te stoppen. Snel stappen we uit en maken een foto. De kamelen zien er zo tevreden en relax uit. Alsof ze alles wel goed vinden en happy zijn om te helpen :-)
Ons hotel in Jaipur is een 5 sterren hotel! Clarks Amer heet het. We krijgen een tikka als we binnenkomen, een soort blessing geloof ik.
De kamer is heerlijk ruim en schoon en het bed is gigantisch, daar kunnen wel vier mensen in slapen. Erik en ik hoeven elkaar niet tegen te komen :-) We genieten van de mooie schone badkamer met dito badkuip, het ruikt er naar rozen! De shampoo heeft ook een rozengeur en de douchegel ruikt naar perzik. Wauw, dit zijn we nog niet eerder tegen gekomen in India, dat we met blote voeten met een gerust hart overal kunnen lopen in de kamer, zo schoon. Hier gaan we zeker van genieten! En er zijn een heleboel engelstalige kanalen dus Erik kan zijn hart ophalen aan BBC etc.
In de avond gaan we naar Chokhi Dani. Het is een soort park, soort openluchtmuseum waarin typische dingen uit Radjastan zijn nagemaakt. Bijvoorbeeld een dorpje, een man die met vuur iets doet, meisjes die met torenhoog opgestapelde kannen op hun hoofd dansen, je kunt er kameel rijden of olifant rijden en je kunt een typische maaltijd eten.
We kunnen ergens een welkomstdrankje halen. Het wordt ingeschonken in een aardewerk kannetje. Jek dat is vies, het is wit en smaakt naar een soort bouillon maar ziet eruit als melk. De kannetjes breng ik netjes terug maar ze moeten in de vuilisbak weggegooid worden zegt de meneer! Dat is ook zonde!
Hieronder een foto van een man die iets doet met vuur.
Erik en ik proberen een waterpijp uit!
Bij de kamelen is het steeds erg druk. Ik wil wel graag een keer op een kameel zitten. Misschien een andere keer. Dan gaan we als laatste eten. We moeten onze schoenen uitdoen en onze handen wassen. Dan worden we gesitueerd aan een laag tafeltje en komen er mensen langs met allemaal dingen waarvan we de meeste niet kennen. Dat is spannend! Als we morgen maar niet aan de diarree zijn! De foto is niet zo scherp maar wel leuk als sfeerfotootje.
We gaan lekker slapen vanavond! Morgen worden we om acht uur al opgehaald door onze gids voor de Jaipurtour.
Zaterdag 8 januari
Vandaag gaan we een aantal dingen bekijken in Jaipur met een gids.
Eerst even ontbijten. Erik gaat dingen opscheppen en ik zit met een bakje cornflakes en melk aan het tafeltje. De man die koffie schenkt loopt naar mij toe en ik zeg in mijn beste hindi "one kali coffee" wat betekent één zwarte koffie. De man kijkt me vreemd aan, fronst zijn wenkbrouwen en loopt weg met de kan koffie nog in zijn hand. Nou ja, wat een vreemde vogel denk ik, hij zal vast wel met verse koffie terug komen ofzo. Ik loop naar het buffet om een omeletje te halen en als ik terug kom aan het tafeltje ligt er een schoteltje met gesneden knoflook op tafel. Wat krijgen we nou? De man had verstaan dat ik garlic coffee wilde terwijl ik zei dat ik kali coffee wilde :-) Grappig dat hij zijn wenkbrauwen optrok en waarschijnlijk dacht: nou ja, gekke toeristen, maar als ze knoflookkoffie wil kan ze het wel krijgen, ze moet het maar zelf weten!
Als de gids er is rijden we door het oude centrum van Jaipur naar Amber fort. Het is voor het eerst sinds we in India zijn dat het in de ochtend niet mistig is en zelfs al zonnig en blauw is! We komen langs Hawa Mahal, wat iets als paleis van de wind betekent. Het is alleen een voorkant, er zit geen gebouw achter. Het werd gebruikt door de vrouwen van de maharadja om achter de ramen te zitten en ongestoord naar de mensen op straat te kunnen kijken. En het waaide lekker omdat het hoog is.
Bij Amber fort aangekomen gaan we met een olifant naar boven. Dat is leuk! De olifanten doen vijf rondjes en dan zijn ze de rest van de dag vrij. Onderweg zijn en hier en daar mannen met fotocamera's die foto's van ons maken en dan hun naam naar ons schreeuwen, we kunnen als we weg gaan bij hen onze foto's kopen als we willen.
De gids maakt een foto van ons op de olifant.
Boven komen we aan op een groot plein van het fort. Op de bergen rondom het fort is een soort mini chinese muur gebouwd.
We gaan in het paleis kijken. Dit paleis was van maharadja Man Singh de eerste, die de vader was van de hindoevrouw van Akbar, zij heette Jodabai. De maharadja had 12 officiele vrouwen en een stuk of 350 concubines! Die hadden allemaal een eigen kamer die met een verborgen gang verbonden waren met de slaapkamer van de maharadja!
Mooi detail van een marmeren olifantenkop en een lotusbloem. Allebei bekende symbolen in India.
Ze hadden hier ook een hammam.
De ingang van het paleis is mooi beschilderd met natuurlijke verf uit groenten of uit stenen. In het midden is er een plaatje van Ganesh, de olifantengod. Olifanten zijn het symbool van voorspoed en rijkdom.
Bewijs dat wij hier zijn geweest:
Een van de belangrijke zalen in het paleis is bedekt met allemaal zilver en marmer.
Erik maakt een foto in het spiegeltje.
De tuin van het paleis. Achter het paleis zie je nog een stuk van de ommuuring.
Ik zit op het balkonnetje van het verblijf van een van de 12 officiele vrouwen van de maharadja. Achter mij zie je aan de andere kant de kamers van de concubines. Daarachter loopt er een smalle verborgen gang, zodat de maharadja bij een van zijn dames kon komen zonder dat de andere vrouwen daar achter kwamen. Rechtsachter in de hoek bij de marmeren poort was de kamer van de maharadja.
Onderweg naar buiten zien we slangenbezweerders. De cobra danst op het ritme van de fluit en beweegt mee met de richting waarin de man de fluit beweegt.
Als we weer op het plein zijn zien we een heleboel fotografen die haastig door hun foto's bladeren om te zien of ze er ook eentje van ons hebben gemaakt. Lijkt me nog best wel een klus om te onthouden wie je allemaal gedaan hebt en ze zo snel te vinden. We kopen twee foto's van een van de mannen. Onze chauffeur wacht ons op op de parkeerplaats en rijdt ons weer de hellingen af. Eenmaal beneden rijden we weer riching het oude centrum van Jaipur. Plotseling komt er een brommer naast ons rijden. Het is een van de andere fotografen die met onze foto's achter ons aan was komen rijden! Tjonge, dat ze zoveel moeite doen om hun foto's te verkopen. Hij moet ons gezien hebben en op zijn brommer zijn gestapt en de heuvel af zijn gereden achter ons aan. We hebben toen maar de foto's gekocht die hij van ons gemaakt heeft.
We hebben ook nog de Janter Manter bekeken (astrologische instrumenten van steen) en de City Palace, waar de koninklijke familie nog steeds woont. Als de vlag uitstaat betekent het dat ze thuis zijn.
Nog een grappig detail wat de gids vertelde. Overal in de stad en ook op de snelwegen lopen koeien rond. Ze lopen rustig en gemoedelijk rond alsof ze weten dat ze overal welkom zijn. De gids vertelde dat de koeien 's morgens gemolken worden door hun baas en dat ze de rest van de dag vrij zijn om overal rond te lopen. Ze worden door de mensen op straat gevoed. Tegen de avond lopen de koeien vanzelf weer terug naar huis, ze weten altijd hun weg zelf te vinden. Grappig he, het zijn intelligente koeien!
Zondag 9 januari
Vandaag bestaat voor bijna de hele dag uit rijden. We gaan van Jaipur naar Jodhpur en de afstand is ca 350 km. De geschatte reistijd is 6 à 7 uur. Dat komt omdat veel wegen eenbaanswegen zijn en omdat er veel vrachtverkeer op de weg is.
Onderweg komen we van alles tegen. Koeien die op de weg lopen waar de auto's omheen moeten rijden.
Kamelen die karretjes met dingen trekken, vier mensen op een brommertje, pick up trucks met een stuk of wat vrouwen in kleurige sari's in de bak. Mannen met hun brommer volgepakt met takken zodat het er aan de achterkant uitziet alsof er een boom geheel zelfstandig over de weg rijdt. En vrouwen die een bos met takken op hun hoofd ergens heen dragen.
We vertrekken tegen 9 uur en komen tegen vier uur aan in ons hotel Ranbanka in Jodhpur. Het is een heritage hotel, dat wil zeggen dat het gebouwd is in koloniale stijl. Heel smaakvol en ruim opgezet met een mooie tuin als binnenplaats. We spreken met onze gids af dat we over anderhalf uur worden opgehaald voor een wandeling over de bazaar rondom de Clocktower in de binnenstad. Eerst even opfrissen en uitrusten. Onze kamer is heel mooi maar ongelofelijk koud! Even een lekkere hete douche nemen om op te warmen. Na tien minuten wachten is het water nog niet echt heel warm. We vragen een kacheltje. Brr, fleecetrui aan en sjaal om en dekentje omslaan en voor de kachel gaan zitten. Hoop dat het water morgen wel warmer is.
De gids brengt ons naar de Clocktower. Onderweg vertelt hij ons wat over Jodhpur. We leren dat steden waarvan de naam eindigt op "pur" gesticht zijn door hindoes. Pur betekent stad van hindoes. Zo zijn steden waarvan de naam eindigt op "bad" gesticht door moslims. Grappig, dat is een nieuwtje voor ons.
Op de bazaar is het een drukte van jewelste. Overal zijn mensen bezig met dingen kopen of verkopen. Tussen de mensenmassa door rijden er autoriksha's en brommers en auto's en lopen er koeien en soms paarden.
Vrouwen dragen hier van alles op hun hoofd. De vrouwen in Rajasthan dragen over het algemeen sari's, terwijl de vrouwen in Delhi voornamelijk salwaars dragen (als ze geen westerse kleding aanhebben).
We lopen wat rond door de drukte en belanden dan in een zaak met textiel. Hier worden verschillende kleden en shawls voor ons uitgespreid terwijl we koffie krijgen en op een bankje zitten. Uiteindelijk gaan we overstag (dat wil zeggen ik) en kopen we een hele mooie en zachte, lichte shawl.
Als we weer terug zijn in het hotel gaan we weer snel bij de kachel zitten. Die blijft de hele nacht aanstaan en ik doe mijn fleecetrui en shawl in bed aan. Zo een heritage hotel is wel mooi en aardig maar een warme kamer en heet water zijn nog veel prettiger!
Maandag 10 januari
We hebben om half tien met de gids afgesproken. We gaan dan twee dingen bekijken. Het fort van Jodhpur, Mehrangarh en Jaswant Thada, een plek waar de maharadja's van Jodhpur en hun familie werden en worden gecremeerd.
Maar tegen negen uur zijn we nog niet klaar want er is geen warm water! We moeten de kraan laten lopen en dan komt er vanzelf warm water uit, zegt een meneer van het hotel maar na twintig minuten is er nog geen warm water. Gedoe met mensen die in en uit lopen en naar het water staan te kijken... Uiteindelijk zijn we met lauw water snel gedouched. We hebben geklaagd bij de receptie en ons contactpersoon van Erco Travel gebeld en hij zou bellen met het hotel. Uiteindelijk konden we pas tegen half elf vertrekken want we moesten ook nog ontbijten. Het ontbijt was erg goed. We konden aangeven wat we allemaal in ons eitje wilde en dan werd het vers gebakken!
We rijden naar boven naar Jaswant Thada. Het is een stille, schone, mooie plek. Hier werd een deel van het as van de maharadja's begraven. Het andere deel werd uitgestrooid over water. In het centrum van de plek staat er een soort tempel van wit marmer met foto's van alle overleden maharadja's aan de muur. Er hangt een string van zakdoekjes van de ene kant tot aan de andere kant. De gids legt uit dat mensen een wens doen en dan een zakdoekje vastknopen en daarmee hopen dat hun wens uitkomt.
Hieronder een foto van het gebouw. Erik staat bij de trap, net zijn schoenen weer aangedaan want in de tempel mag je geen schoenen aan.
Van hier rijden we een klein stukje naar het fort, wat er krachtig uitziet vanuit hier.
Het fort is gemaakt van rood zandsteen, zoals de meeste forten hier in Rajasthan. Hier een van de zalen in het fort, bedoeld als entertainmentzaal. De maharadja zit in het midden en om hem heen maken mannen muziek en dansen er vrouwen. Veel goud en kleur in deze zaal.
Vanuit het fort hebben we een mooi uitzicht op de blauwe huizen van Jodhpur. De brahmanen schilderden vroeger hun huizen blauw om te laten zien dat ze brahmanen waren (hoge kaste). Tegenwoordig is het mode om de huizen blauw te verven, het helpt ook tegen insecten en voor de toeristen is het leuk om te zien :-)
De vrouwen van de maharadja hadden een aparte sectie van het fort, waar er geen mannen mochten komen. Behalve de maharadja zelf natuurlijk! Hier en deel van de vrouwenafdeling.
Na het fort bekeken te hebben gaan we terug naar het hotel om in de tuin te lunchen. Lekker in het zonnetje, het is heerlijk warm vandaag in de zon. Sinds we in Rajastan zijn is het weer best lekker. Alleen in onze stenen kamer in koloniale stijl is het jammer genoeg vreselijk koud! Kopje koffie in de tuin.
Mooie koloniale gangen met witte gordijnen en houten vloeren.
Om drie uur komt Pal, onze chauffeur, ons ophalen. We spreken met hem af dat hij ons nog een keer naar de bazaar brengt en dat we op eigen houtje een beetje rond lopen om de sfeer te proeven en foto's te maken van het straatleven. De ultieme foto van een lopende koe in de menigte hebben we nog niet kunnen maken! En dat terwijl we ze voortdurend zien maar dan zitten we in de auto. Hier een paar foto's van om en nabij de bazaar van Jodhpur.
Koetje tussen de autoriksha's.
Drukte op de bazaar.
Een paar koeien in de straat. Niets bijzonders voor de mensen hier.
Gezellige bazaardrukte rondom de Clocktower. Een beetje het Haagsche markt idee :-)
Typisch plaatje. Op zulke karretjes wordt van alles geladen om te vervoeren.
Na een tijdje bellen we Pal op om ons weer op te komen halen. In ons hotel worden we aangesproken door de manager. We krijgen een andere kamer die wel warm water heeft. En wat voor een kamer, een junior suite! Met heerlijk heet water en deze kamer staat in het zonnetje en is niet koud. We nemen gelijk een hete douche en zijn helemaal gelukkig!
Even de foto's op de blog zetten (Erik zijn taak) zodat ik het verhaaltje erbij kan maken na ons diner. En zo komt ook vandaag weer op de blog te staan :-)
Dinsdag 11 januari
Vandaag hebben we weer een lange weg te rijden, we gaan naar Udaipur. Jaipur is de pink city, de huizen in de binnenstad waren ooit roze geverfd toen er een britse prins op bezoek kwam. Jodhpur is de blue city, de brahmanen schilderden hun huizen blauw om het verschil met de rest van de bevolking aan te geven. En Udaipur wordt de lake city genoemd. Waarom dat horen we morgen van de gids maar het zal wel iets met een meer of meer meren te maken hebben :-)
Het ontbijt in Ranbanka is perfect! Weer een lekker vers omeletje, toast en een heleboel heerlijk zoete papaya! O ja, en verse watermeloensap.
Dan nemen we afscheid van hotel Ranbanka, een heerlijk hotel. Pal heeft onze was opgehaald en het ligt netjes in de auto klaar. Voor 380 rupees twee plastic tassen vol, dat is een mooie prijs en alles is netjes schoon en gestreken. Onderweg komen we langs een heleboel kleine dorpjes waar er overal koeien lopen of rustig voor een winkeltje zitten of in de afval grazen :-)
Maar ook mensen op de weg zijn leuk om te zien. Bijvoorbeeld deze twee mannen met melkflessen op de fiets. Foto is vanuit het achterraam genomen in de rijdende auto.
Onderweg is het moeilijk foto´s maken dus dan is het nu misschien een leuk moment om wat meer te vertellen over Pal (spreek uit als Paal), onze chauffeur van wie we nog een fotootje moeten maken. Pal vertelt ons wat inside details over zijn voordelen als chauffeur. Bijvoorbeeld dat hij een goede lunch gekregen heeft in ons 5 sterrenhotel voor maar 40 rupees! Zo ook voor het diner. En wij betalen tien keer zoveel (ongeveer 400 rupees voor een maaltijd). Ja, maar jullie zijn toeristen, ik ben maar een chauffeur, zegt Pal. Zo is het nou eenmaal, kijkt hij erbij :-) In het Ranbanka hotel kreeg hij een waardeloze lunch van brood en thee dus hij ging dan liever zelf in een restaurant eten!
Als we onze was door het hotel laten doen (echt duidelijke plekken waar je je was kunt brengen hebben we niet gezien en iedereen die je het vraagt, o.a. toeristeninfo, vertelt je dat je het beste je was aan het hotel kunt afgeven) betalen we tussen de 500 en 1000 rupees (tussen 10 en 20 euro). Pal haalt zijn was op bij iemand die met een stapeltje kleren ergens vandaan komt en de straat oversteekt om de was aan Pal te geven en hij betaalt 60 rupees voor zijn stapeltje schone was! Ja, ook dat zijn weer chauffeursprijzen zegt hij. Nu hebben we onze was aan Pal meegegeven, we geven liever het geld aan armere mensen die de was doen dan aan de toch al rijke hotels, en misschien betalen we dan ook iets minder alhoewel we waarschijnlijk toch nooit Pal zijn prijzen krijgen. Een grote stapel was kost ons dan 380 rupees als Pal aan de wasman vertelt dat deze was voor zijn baas uit Punjab is :-) Wij mogen dan ook niet in de auto bij hem zitten als hij de was gaat brengen en ophalen.
Pal praat grappig. Hij begint sowieso elke zin met odderwai (volgens ons bedoelt hij otherwise maar hij gebruikt het in elke zin). "Odderwai..if you like you pertjees, odderwai if you don't like you not pertjees, okay?" zegt hij bijvoorbeeld. Of hij zegt: "Odderwai I go to Udaipur nine o clock!" waarmee hij aangeeft dat we om negen uur moeten vertrekken :-)
Erik en Pal verstaan elkaar niet zo goed. Erik heeft sowieso moeite met Indiers te verstaan. Ze praten dan ook wel een beetje vreemd. Nu wil ik niet zeggen dat ik ze altijd versta maar ik denk wel beter dan Erik. Ik vertel Erik dat het voor mij ook ongeveer zo was toen ik kennis maakte met het Zeeuws dat hij met zijn familie spreekt :-)
Dan nog het een en ander over fooien. Iedereen verwacht hier een "tip", dus een fooi. We gaan zo snel door ons kleingeld heen dat we soms geen kleingeld meer hebben voor een fooi en dan zijn mensen niet blij. Je geeft de dame die je een servet aangeeft in het toilet een briefje van 10 of 20 rupees en soms hadden we alleen een van 50 en kreeg ze dat. Maar ook de jongens van het hotel die je koffers naar je kamer brengen of terug naar je auto brengen geeft je 10 of 20 rupees en de man die de afvoer van de kraan komt maken want het water liep niet door, of de man die het eten naar de kamer brengt als je in-door dining besteld, of de jongen die het kacheltje komt brengen. En dan zijn er mannen die je vragen of je een foto met ze of van ze wil maken in hun klederdracht en die willen ook geld. We hebben eens aan Pal gevraagd of hij een briefje van 100 kon wisselen in 10 rupee briefjes en nu komt hij af en toe met een stapeltje van 10 rupees voor ons. Dat is lief.
Dan heb je het onduidelijke verhaal over de gidsen. Moet je ze nou wel of geen fooi geven en hoeveel is dan normaal? Want dat is ook nog een ding, als je ze te weinig geeft dan beledig je ze misschien. In Jaipur hadden we een gids en die wilde de fooi niet. Dus nu durven we geen fooi meer te geven aan de gids. Onze gids in Jodhpur (we hebben in elke stad een andere gids) was een rustige, vriendelijke, tengere jongeman en het is moeilijk in te schatten of hij nou wel of geen fooi verwacht. We hebben het maar laten zitten en we hebben een goede beoordeling gegeven op het feedbackformulier dat we overal moeten invullen voor Erco Travel. Hoop dat hij niet beledigd was dat we hem niets gaven. Toch wel ingewikkeld hoor, het fooiensysteem hier.
Pal wilde ook geen fooien, we konden beter wachten tot hij ons in Udaipur op het vliegveld heeft afgezet en in één keer een fooi geven, zei hij tegen Erik toen Erik hem een paar dagen geleden aan het eind van de dag een fooi wilde geven. Dat is duidelijk, hoeven we daar niet meer over na te denken elke dag!
Halverweg Udaipur stoppen we in Ranakpur voor een bezoek aan de Jain tempels. Jain mensen geloven niet in goden maar ze zijn volgelingen van profeten. Vierentwintig profeten. Jain mensen eten geen vlees, knoflook, uien, drinken geen alcohol en gebruiken geen leer. Alles heeft ermee te maken dat ze geen levende wezens willen doden. Ze dragen in de tempel een doek voor hun mond zodat ze ook geen vliegjes ofzo per ongeluk doodmaken door ze in te ademen. We krijgen uitleg en een kleine rondleiding door een gids die eigenlijk een priester is. Hij is van de 16e generatie van Jain priesters. Een jongeman van een jaar of 20 schatten we. Het Jainisme is ooit bij een hindoe begonnen maar het is een apart geloof of beter gezegd levensovertuiging.
De tempel is schoon en het is er kalm en mooi. Hier een paar foto's. Ranakpur is op zich geen stad, alleen de tempels staan er en huisjes eromheen waar de mensen wonen die met de tempel verbonden zijn en er zijn ook logeerplekken voor bezoekers van de tempel. Bepaalde tijden van de dag is de tempel in gebruik door de Jain mensen, ze mediteren er bijvoorbeeld. En op andere tijden mogen er ook bezoekers komen.
Alles is gemaakt van marmer. Er zijn meer dan duizend pilaren. Veel detail, mooie afbeeldingen van apen, en goden en bloemen enz. De tempel is symmetrisch, vier koepels, op elke windrichting een.
Een van de profeten werd een keer beschermd door een slang. Dat geeft dit plaatje aan. Het grote ronde ding boven het hoofd van de profeet is een slangenkop.
Dit waren foto's van de hoofdtempel. Iets verderop staat nog een klein tempeltje. Daar kunnen we makkelijker omheen lopen om de buitenkant te bekijken en een foto daarvan te maken. Prachtige beeldjes op de tempel. Er zijn twee stromingen binnen het Jainisme. Een daarvan zit voornamelijk in het noordwesten (waar we nu zijn) en die hebben tempels met uitbundig veel beelden en mooie dingen en die dragen kleren en de andere stroming zit meer in de oerwouden in het zuiden van India en die hebben hele simpele, kale tempels en die mensen dragen geen kleren. Het Jainisme is het grootst binnen India want eigenlijk mogen de Jain mensen niet met de auto of met het vliegtuig reizen. Als ze ergens willen komen dan moeten ze daarheen lopen. Op blote voeten. Als de internetverbinding wat beter is zullen we wat meer details en namen van profeten opzoeken in Wikipedia en dat erbij vermelden :-)
Als onze priester-gids klaar is staan we voor de vraag of we hem nou iets moeten geven of juist niet. Ja, een priester geef je toch geen fooi?! We hebben het maar niet gedaan maar we zullen nooit weten wat hij ervan vond. Misschien kunnen we aan Navdeep vragen hoe het werkt met priesters die ook nog gids zijn. In de kleine tempel hebben we wel wat geld achtergelaten, er lag daar een schotel met meer briefjes. Het heeft mij nog een tijdje dwars gezeten.
We gaan verder en rijden door bergachtig gebied, kronkelweggetjes over lage bergen. Pal stopt bij een hotel-restaurant met een mooi uitzicht op berg en dal en we doen een toiletstop (schone toiletten en geen vrouw om geld aan te geven) en hebben hier onze lunchbreak. Palak paneer (paneer in verse spinazie) met plain nan en chowmein met kip (voor de verandering :-) En een sweet lassie. Sorry, vergeten foto te maken, Marco, volgende keer proberen we erop te letten :-)
We vervolgen onze weg naar Udaipur (nog 90 km) over kleine wegen door dorpen tussen en over bergjes. De weg heeft veel gaten dus het is een bumpy ride. De volgende foto's zijn effe snel vanuit de rijdende auto gemaakt. Je moet net het juiste moment hebben en dat lukt niet zo vaak. Hieronder een voorbeeld van de tientallen vrouwen die met takken op hun hoofd ergens heen lopen. Ik vraag me af wat al die mensen overal doen met die takken. Het is niet te zien of de vrouw naar de auto toe of van de auto af loopt :-) Het is een bos takken met een sari.
Overal waar je kijkt zie je wel een of twee vrouwen in felgekleurde sari's in het landschap. Ze hakken stenen uit bergen, of ze zitten op hun hurken in rijstvelden of ze lopen dus met bossen takken op de weg of deze vrouwen die lopen zonder takken op de weg, kan ook nog!
Na een paar uur over hobbelige weggetjes en door diverse dorpjes gereden te hebben komen we op een grote weg. Onze kant van de weg is ineens afgesloten en we moeten op de tegenliggerskant van de snelweg rijden. Zonder dat de tegenliggers dat weten volgens mij! Dat is gevaarlijk! Pal is niet zo van het toeteren, hij seint liever met zijn grootlicht maar nu toetert hij toch ook maar voor de zekerheid naar de spookrijders (eigenlijk zijn wij dat natuurlijk). Als we wat verder rijden zien we dat heel onze weghelft onder de rotsblokken ligt, er zijn grote stukken van de rotswand afgebroken. Er is ook geen net ofzo over de rotswand heen gespannen zoals je in Spanje ofzo vaak ziet. Levensgevaarlijk. En dan staat er een bord langs de weg dat je voorzichtig moet rijden want er kunnen stukken naar beneden vallen! Ja, dat gaat helpen als er een rotsblok naar beneden valt, dat je vooral voorzichtig rijdt! Foto hieronder is om een beeld te geven van de grote weg, snelweg zeg maar.
Het hotel is lastig te vinden. Pal stopt steeds om de weg te vragen en sommige mensen verstaan hem niet! Dat vindt hij zelf wel grappig, dat hij maar een paar honderd kilometer van zijn woonplek is en dat men hem al niet meer verstaat. Als we ergens stilstaan komen er vrouwen en kinderen op de ramen tikken en wijzen naar hun mond of vragen om geld. Niets geven is ons verteld. Het is wel lastig en we voelen ons ongemakkelijk. Sommige kinderen zijn erg vasthoudend en na een paar minuten is het lastig om vol te houden de andere kant op te kijken, na een paar keer gekeken te hebben en nee te hebben geschud. De gidsen en Pal zijn heel goed in het negeren van deze mensen. Toen we in Mathura waren een tijd geleden was er ineens een jongetje die een lange slang tegen het raam drukte, waarmee hij kunstjes wilde laten zien. Dat was schrikken want dat verwachtte ik niet.
Na een stuk of zeven mensen hier en daar gevraagd te hebben waar hotel Shikarbadi ligt komen we eindelijk aan. Het is weer een heritage hotel, deze keer meer in een ruwe, western achtige stijl. Niet de maharadja stijl van Ranbaka. Grove stenen en hout en voor ons hotel is er een park met apen en paauwen (die zagen we toen we naar de kamer liepen). Het heet deerpark dus er zullen ook herten zijn denk ik. Ze hebben bij dit hotel ook een klein vliegveld en een paardenrange. En we hebben uitzicht op een minimeertje.
We hebben een eigen kleine boiler met heet water. Dat is lekker! Morgen gaan we Udaipur bekijken met onze nieuwe gids.
Woensdag 12 januari
We gaan vandaag het paleis bekijken, the City Palace en we gaan een boottochtje doen op Lake Pichola, dat is het grootste meer van Udaipur, waarin ook het zomerpaleis van de koning staat. De koning woont nog steeds in the City Palace maar het grootste deel van het paleis, als ook het zomerpaleis, is nu hotel. Daar verdient de koning nu zijn geld mee. Zo was het ook in Jodhpur, daar was ook een gedeelte van het paleis tot hotel omgebouwd. Goede zakenmannen, die koningen :-)
Ons hotel, Shikarbadi, is ook van de royal family, horen we van onze gids. Dit was vroeger het huis waar de koning verbleef als hij ging jagen op tijgers. Nu zijn er in dit gebied geen tijgers meer. Wel aapjes en herten en pauwen die je 's morgens wakker maken :-)
Onderweg naar de ontbijtzaal lopen we langs het mini meertje waar we op uitkijken vanuit ons hotelkamer. Is nu een mooie mirrorlake (dit woord hebben we overgenomen uit onze vakantie in Nieuw Zeeland een paar jaar terug, daar waren overal mirrorlakes)
Na een goed ontbijt (weer vers omeletje naar keuze met toast) gaan we eerst naar de City Palace.
Daar krijgen we uitleg van onze gids. Het is veelal weer hetzelfde verhaal, twee helften in het paleis, een voor de mannen en een voor de vrouwen van de koning. Alleen gaat het hier niet om een maharadja maar om een maharana. Dat is een groot warrior zeg maar. De rana's waren krijgers/strijders, van de Chetrya kaste (weet niet of ik het zo goed spel) en later noemden ze zichzelf maharana, wat “groter” was dan rana.
Er is het verhaal van een van de maharana's die ten strijde trok met zijn paard. Het paard van de maharana werd vermomd als olifant want de olifanten van de vijand hadden geleerd om paarden te verwonden door hun poten af te hakken.
Dit specifieke paard heeft in een strijd toch een poot verloren door een olifant van de vijand (de olifanten kregen messen die ze met hun slurf vasthielden en waarmee ze heen en weer zwaaiden om zo de paarden te verwonden) en zijn meester, de maharana was ook gewond (gestoken door een speer van de vijand) maar het paard heeft op drie poten zijn meester terug gedragen, uit het vijandig gebied en is toen gestorven. Het leven van de maharana werd zo gered door het paard. Sindsdien worden de paarden met groot respect behandeld en eens per jaar ook aanbeden. Ons hotel Shikarbadi is nu de stal van de koning met 55 paarden.
De maharana was wel lief voor zijn vrouwen, hij bouwde van alles voor hen om hen te plezieren. Bijvoorbeeld deze gezellige kamer met een schommel.
Verder bouwde hij ook een tuin voor de vrouwen, Sahelion ki badi. Daar gaan we later nog even kijken.
Het paleis ligt aan het meer. Naast dit paleis had de maharana ook nog een monsoonpaleis op de top van een van de bergen hier, daar konden ze mooi van de regen en de grijze lucht genieten in de tijden van monsoon. En in de Pichola lake had de koning een zomerpaleis en ook nog een klein pleasure eilandje waar hij met zijn vrouwen heen ging om ja, plezier te maken! We gaan een boottochtje maken over lake Pichola. Onderweg komen we vrouwen tegen die zichzelf en hun kleren aan het wassen zijn in het meer.
En ook mooie romantische prieeltjes aan het water.
Op de foto hieronder kun je op de top van de berg het monsoon paleis zien.
We stoppen nog op het pleasure eilandje wat niet meer is dan een mooie tuin en een hotel met spa (hotel van de koning). Twee nachten voor 600 euro kost het leest Erik ergens. Maar dan mag je gratis gebruik maken van de spa :-)
Voor de lunch gaan we naar een rustig restaurant met grote tuin waar we buiten in het zonnetje onder een parasol kunnen eten. Het is vandaag over de 20 graden! We bestellen kadhai paneer (ons favoriete gerecht) en vegetables jalferezi heet het geloof ik, groenten in en soort sausje met komijn. Met raita en nan.
Na de lunch gaan we nog even kijken in de Saheliyon ki badi, de tuin van de vrienden letterlijk vertaald. Dit is de tuin die de maharana voor zijn vrouwen liet bouwen zodat ze buiten het paleis nog een plek hadden waar ze zich konden vermaken. Overal zijn er fonteintjes zodat het gevoel ontstond dat het regende (het was er vaak droog en heet en dan verlangden de mensen naar water en koelte). Er is een wintergedeelte met meer licht en een zomergedeelte met meer dichte bebossing. De dochter van de maharana zei tegen haar vader dat ze in de regen wilde spelen en hij bouwde de regen voor haar na. Zie onderstaand prieeltje met regen wat naar beneden stroomt langs de randen.
We gaan op tijd terug naar ons hotel waar we de rest van de dag kunnen relaxen. In de namiddag willen we gaan kijken in het deerpark naast onze gang. Maar die is open tot 5 p.m. We kunnen wel vanuit de gang de aapjes goed zien.
De ene is de andere aan het vlooien. En het gaat er niet altijd zachtzinnig aan toe. Het ene aapje wordt ineens aan zijn oor getrokken om zijn hoofd na te laten kijken :-) Hier een mini collage.
We lopen langs het meertje en gaan nog even thee drinken in de ondergaande zon. Foto van Erik in de tuin van het hotel.
Wachten op de masala chai (indiase thee met kruiden en melk), best lekker!
Morgen kunnen we rustig aan doen in de ochtend, we gaan pas tegen twaalf uur rijden naar Mount Abu, ongeveer vier uur rijden. Pal, onze chauffeur, wil zo lang mogelijk uitstellen om in Mt Abu te zijn omdat het too cold is! Dus morgenochtend kunnen we na het ontbijt nog even lopen in het deerpark, zien we misschien hertjes en paauwen en apen van dichtbij.
Donderdag 13 januari
We kunnen vandaag uitslapen want we hoeven maar vier uur te rijden naar Mount Abu. Bij het ontbijt vragen we een fles water maar daar moeten we 105 rupees voor betalen! In de winkeltjes op straat betaal je max 15 rupees voor dezelfde fles! Nee, laat maar zitten, zeg ik tegen de jongen. Op deze manier worden de maharana's dus rijk! ;-)
Na het ontbijt gaan we wandelen in het deerpark. Het is best warm, ik denk al over de 20 graden. We zien paauwen en een heleboel eekhoorntjes maar geen herten. En alle apen zijn verdwenen. O, daar in de verte zien we wel een hertje. Maar het is snel weg. Hier twee foto's van het parkje, het is niet zo groot.
Dan gaan we op pad. Onderweg maken we foto's uit het raam van de rijdende auto. De snelweg is uitstekend! Mooi asfalt, weinig verkeer. Op de wegen hier moet steeds tol betaald worden. Een van de mannen achter de kassa bij de tolpoort kon niet genoeg wisselgeld terug geven en gaf Pal een rol met koekjes daarvoor in de plaats. Wat een goed idee! Pal geeft de rol aan ons :-) Volgens mij is hij stiekum op dieet :-)
De lokale bus. Hoe klimmen die mensen nou op het dak?
De mooie lege weg, dwars door een rots heen. Dit is het stuk weg waar er aan de tegenliggerskant een hele rijbaan onder de rotsblokken ligt. Wij weten nu dus al dat we tegenliggers aan onze kant van de weg kunnen verwachten maar het is verder nergens aangegeven.
Mannen met kamelen!
Mannen op en hangend aan een autoriksha.
Vrouwen met bossen takken op hun hoofd op de middenberm.
Ik vraag aan Pal wat al die vrouwen met de bossen takken doen. Hij legt uit dat dit een gebied is met arme mensen en dat de vrouwen de takken gebruiken om vuur te maken om op te koken. Nog een paar vrouwen.
Nog meer volbeladen auto's en in de verte zie je een paar koeien op de weg.
Mount Abu ligt op ongeveer 1200 meter hoogte. Als we van de grote weg af zijn rijden we op een kronkelbergweggetje naar boven. Het is een goede weg. Ons hotel ligt vlakbij de Dilwara tempels, dat zijn Jain tempels, net als die van Ranakpur.
Wauw, het is een echt paleis, ons hotel. Ook een Heritage hotel, het heet Bikaner Palace hotel en het was het vakantiepaleis van de maharadja van het plaatsje Bikaner. Een heleboel maharadja's en maharana's hadden in Mount Abu een vakantiepaleis want in de zomer was het hier wat lekkerder qua temperatuur en het uitzicht is natuurlijk mooi zo in de bergen. Mt Abu is de enige hilly station in Rajasthan.
We hebben een koninklijke kamer en een heerlijke badkamer met een regendouche waar lekker veel water uitkomt en grote fluffy baddoeken, lekker luxe.
De voorkant van het hotel. Volgen de Lonely Planet is het gebouwd in 1893.
Het is half drie. Om vier uur worden we door onze gids opgehaald en dan gaan we nog de Dilwara tempels bekijken en daarna langs de Nakki lake en op de Honeymoon point kunnen we de zonsondergang zien. Hoewel het zicht niet zo goed is door mist, zegt de gids. Na een frisse douche (blijkbaar moet je eerst bellen naar de receptie voordat ze het hete water aanzetten :-) gaan we nog even snel lunchen. Kan op het terras want binnen is het best koud. De sfeer in het hotel is alsof wij de enige mensen zijn in een verlaten paleis. Vier waiters die naar ons staan te kijken en verder zijn er geen andere gasten te bekennen. De vertrekken zijn heel groot met een heel hoog plafond en schilderijen van maharadja's aan de muur. Echt een paleissfeer, grappig, zoiets hebben we nog niet eerder meegemaakt!
Hare Hoogheid, Maharani, wacht op haar lunch! Wat moet je, ventje? :-)
Onze gids is een grappige jongeman. We mogen hem Rathore noemen, hij is een warrior (kaste) en daar maakt hij graag grappen over. Bijvoorbeeld waarom hij zijn bergschoenen aan heeft. We gaan namelijk morgen pas met hem door de bergen wandelen en vandaag alleen de tempels bekijken. Maar hij staat altijd klaar om te vechten en te beschermen, daarom heeft hij deze schoenen aan, grapt hij. Zijn voornaam weet ik niet meer precies maar als je het verkeerd uitsprak klonk het als Dal Bhaat (rijst met gele spliterwten, een indiaas gerecht, heerlijk overigens) en daarom liet hij zich niet meer zo noemen :-)
De Dilwara tempels zijn er een stuk of vier, waarvan er eentje echt prachtig is. Het is de mooiste tempel die we ooit gezien hebben, mooier nog dan de Jain tempels in Ranakpur. Ongelofelijk fijne beelden overal waar je kijkt, de pilaren, de plafonds, op de vloeren soms ook. Dansende vrouwen, olifanten met hun slurf in elkaar, beelden van hindoegoden, lotusbloemen, apen, paarden, van alles. De mensen die de beelden uit het marmer houwden werden betaald naar ratio van het de stukken marmer die ze uithouwen en ze werden meer betaald naar ratio van het stof wat ze uit het marmer vijlden dus hoe fijner het werk, hoe meer loon. We mogen jammer genoeg de camera niet meenemen maar als we uit de tempels komen kunnen we wel foto's kopen. Daar kunnen we nog een foto van maken voor op de blog.
Onze gids vertelt ons van alles en nog wat. Hij is bezig een boek te schrijven over het hindoeisme, een beetje een provocerend boek, zegt hij. Hij maakt grapjes over de gidsen die doen alsof ze heilig zijn en de toeristen geld proberen af te troggelen met hun trucjes, bijvoorbeeld vertellen dat de toeristen meer van god krijgen als ze meer doneren aan de tempel, dus aan hem. Of zelf een briefje van 500 in zijn hand leggen zodat mensen denken dat dat het bedrag is wat ze moeten geven omdat anderen voor hen dat ook gegeven hebben. We vragen waarom een andere gids,die een hele groep hindoestanden rondleidt, zo gilt naar de groep. Alleen dan luisteren ze naar hem en respecteren ze hem meer, legt Rathore uit. Hij vertelt ons dat de Jain mensen geen priesters hebben! En dat terwijl we in Ranakpur een priester gids hadden! Dat is allemaal commercieel zegt hij. Jain mensen geloven in direct contact met de profeten en niet in een tussenpersoon als een priester. De mensen met de oranje gewaden die in de Jain tempels zitten zijn ervoor om de Jain mensen te helpen als ze iets nodig hebben, ze zijn geen priester.
Ik vraag Rathore waarom sommige vrouwen die langs de weg lopen hun sari tot over hun ogen dragen zodat je hun gezicht niet ziet. Zelf dachten we dat het misschien tegen het zonlicht was of tegen het stof. Maar dat is niet de hoofdreden. De vrouwen werden vroeger door de moghuls en moslims meegenomen en verkocht. De stof over het gezicht moest de vrouwen beschermen, zodat de plunderende mannen niet konden zien of het een mooie vrouw was of niet. En die noodzaak van toen is een onderdeel van de cultuur of de gewoonten geworden maar het was van oorsprong niet zo dat hindoevrouwen hun gezicht bedekten.
Bij de honeymoon point hebben hele groepen mensen zich verzameld om over het landschap naar de ondergaande zon te kijken. We kunnen het trapje een beetje naar beneden lopen, daar is het een stuk rustiger. Geen helder zicht maar het levert wel een mysterieuze foto op.
we kijken naar beneden en Erik ziet in de verte een aap. Binnen enkele seconden is hij ineens voor onze neus! Het is een flink grote aap met een lelijk gezicht!
Hij klautert moeiteloos over de rots naar boven naar de menigte mensen die nu aan het schreeuwen is en alle kanten uit springt :-)
Mooie ondergaande zon, daar is de mist wel handig voor!
Terug in onze paleiskamer. Fotootje vanuit de badkamer naar de slaapkamer. Het plafond is denk ik wel 6 meter hoog. Er is nog een schouw met een grote spiegel met gouden rand erboven en kandelaarachtige lampjes aan de wanden en voor de ramen en deuren zware gordijnen die aan de zijkanten vastgebonden zijn. Net echt!
We hebben ons avondeten in het restaurant van het hotel. Gelukkig zijn er nog twee andere tafels bezet anders is de sfeer wel heel vreemd, wij alleen in dit paleis met een heleboel indiase waiters. Candlelight dinner in het paleis.
Mount Abu lijkt een kleine en rustige plaats te zijn, met weinig blanke toeristen. De meeste mensen die hier op bezoek komen zijn indiers uit Gujarat, de buurprovincie van Rajasthan.
Morgen gaan we om 10 uur met de gids wandelen naar de top van een bergje in de buurt. We zullen ongeveer drie uur wandelen en onderweg ook twee grottempels bezoeken. Morgen is hier ook een vliegerwedstrijd, net als uit het boek "de vliegeraar" :-) Dat kunnen we later op de dag zien vanuit een van de paleizen die aan de Nakki lake liggen.
Vrijdag 14 januari
Om half tien gaan we naar de ontbijtzaal. Het ruikt er houtig en muffig, als een echt oud gebouw. We verwachten een lopend buffet, net als overal waar we eerder gelogeerd hebben. Maar er staat niets, er wordt een omelet voor ons gemaakt en we krijgen toast en cornflakes en jam uit Duitsland en honing. De meeste jam die we bij het ontbijt kregen eerder was vies en chemisch maar deze jam kan ermee door, Erik blij! Oeps, vergeten tegen de waiter te zeggen dat hij geen chili in de omelet moet doen.. Erik drinkt zoals altijd zwarte koffie en ik drink tegenwoordig de indiase massala chai. Dat is thee gemaakt met melk en kruiden. Want als ik black tea vraag krijg ik zulke sterke zwarte thee dat ik er melk bij moet doen en dan wordt het een vies grijs kopje thee. De masala chai is best lekker eigenlijk.
Onze gids Rathore (zijn voornaam is Dalpat) wacht ons al op. We gaan naar een nabijgelegen top klimmen en aan de andere kant van de berg weer naar beneden. Op de top hebben we een mooi uitzicht en we kunnen op een plateau zitten en even pauzeren. Na vijf minuten klimmen komen we bij een grot, de ingang verscholen achter struiken. Achter in deze grot is er een klein tempeltje gebouwd voor Shiva.
Dan klimmen we verder en komen bij een tempelgrot die veel groter is en waar er een paar huizen en een winkeltje omheen gebouwd zijn. we doen onze schoenen uit en kruipen achter de gids aan (telefoon en camera inleveren) de grot in. Er is een priester die geld ontvangt en zoetigheid uitdeelt en er zijn nog een paar mensen in de grottempel die aan het bidden zijn. De gids zegt dat, als we wensen hebben, we ze nu kunnen vertellen aan God... Ik ben een beetje onwennig met dit soort dingen, wat zeg je tegen God enzo... ik zal eens aan Erik vragen hoe hij dat doet :-) Hier een fotootje van ik denk een minitempeltje op onze weg naar de grottempel.
We kopen een rol Mariabeschuitjes en gaan verder naar boven. Klimmen, klimmen, klimmen. Best warm zo bezig te zijn in de zon! We vinden het heerlijk dat we eindelijk echt buiten actief kunnen zijn deze vakantie. Op een meer plat stuk aangekomen rusten we even uit en drinken wat water.
De gids vertelt wat over zijn gezinssituatie. Hij is dus van de warrior kaste maar hij is getrouwd met een vrouw uit een tribal familie. Nu is hij het zwarte schaap van het dorp en het leven van zijn vrouw is in gevaar want zijn moeder wil zijn vrouw vermoorden. Hij vertelt dat zijn vrouw alleen thuis is (volgens mij wonen ze allebei bij zijn ouders zoals dat vaak is in hindoestaanse families) als hij thuis is en als hij van huis is dan gaat zijn vrouw naar haar familie. Hij is bang dat hij een keer thuis komt en zijn vrouw ergens verbrand in het huis vindt (ongelukje). Kan me bijna niet voorstellen dat het echt zo erg is maar hij klonk heel serieus hierover. Hij zei nog dat hij zijn moeder bedreigde dat hij haar dochter (dus zijn eigen zus neem ik aan) zou vermoorden als zijn moeder zijn vrouw iets zou aandoen. We vragen hem waarom hij niet met zijn vrouw ergens anders gaat wonen maar dan zou hij een lafaard zijn en hij houdt van Mount Abu, zou niet ergens anders willen wonen. Wat een verhaal! De continue strijd met zijn moeder en de rest van de familie en mensen in het dorp moet heel vermoeiend zijn. Hij werd ook niet uitgenodigd op feestjes enzo vertelde hij. We zeggen tegen hem dat hij ook hier een boek over zou kunnen schrijven! (hij was bezig met een boek over het hindoeisme). Ik wist niet dat het kastengebeuren nog zo sterk leefde in India maar volgens onze gids is het in ieder geval in Rajasthan nog erg sterk aanwezig.
Foto van het uitzicht.
Foto's van het klimmen, we zijn al bijna op de top.
Begroeiing op de berg.
De gids is al een stuk verder. Uiteindelijk gaan we naar de top die achter de gids ligt, met het puntje naar rechts zeg maar, dat is een plateau.
Het is een beetje heiig dus je kunt niet zo scherp de omgeving beneden zien.
Dan zijn we op de top, op het plateau. Schaduwfoto van Erik, het laatste stukje van zijn hoofd valt van de berg af :-) Het is een hele steile afgrond.
On top of the world! Heerlijk hier in het zonnetje.
De gids vindt het leuk om foto's van ons te maken dus we poseren even.
Na een toastje met honing te hebben gegeten (meegenomen van het ontbijt) en wat water te hebben gedronken beginnen we met de afdaling. Die is niet zo makkelijk, grote gladde stenen, minder grip en steil. Maar Erik loopt voor en helpt mij met moeilijke stukken en ik kan op mijn billen stukje bij beetje naar beneden glijden. Nog een klein stukje volhouden zegt de gids, dan komen we op een mooi trekkingpad wat de britten eens aangelegd hebben. Oeps, mijn camera valt uit mijn broekzak en glijdt een stukje naar beneden. Geef die maar aan mij voorlopig, zegt de gids. Zo maakt hij af en toe een foto van ons als we naar beneden lopen.
Deze foto van ons is wel grappig, allebei toevallig onze ogen dicht.
Onderweg komen we nog een buffel tegen. Er zijn hier ook beren maar die zijn we niet tegen gekomen. Wel een heleboel gaten die beren gegraven hebben om eten te vinden.
Schattige bloemetjes.
We zijn al weer op lagere hoogte.
Hier een stukje van het pad wat de britten aangelegd hebben. Loopt lekker makkelijk. De gids vertelt dat de britten best wat gedaan hebben om India te verbeteren, bijv voor de infrastructuur en de opleiding.
Om half een zijn we al weer terug bij het hotel. Tijd om op te frissen, te lunchen, uit te rusten en dan spreken we tegen vier uur af om nog naar de vliegeraars te kijken. We gaan niet meer naar een paleis aan de Nakki lake (we hebben al zoveel paleizen gezien) maar we gaan midden in de stad op het dak van een gebouw kijken. Echter, er is niet zo veel meer te zien. Misschien is het al een beetje laat en de wind waait ook sterk vandaag. Hier wel een foto van hoe een paar mannen op het dak met een vlieger bezig zijn.
Deze vliegerdag geldt voor heel India, niet alleen voor Mount Abu. De vliegeraars proberen elkaars touw door te snijden met hun eigen vliegertouw. Daar hebben ze een soort glaspoeder aan vastgelijmd. Onze gids doet ook even mee en hij snijdt twee vliegers los voordat zijn eigen vlieger afgesneden wordt. Leuk om te zien. Maar wel heel gevaarlijk, al die mensen zo op het dak. De gids vertelt dat op deze dagen zeker honderd mensen in India wel doodgaan omdat ze van het dak vallen, al omhoog kijkend naar hun vlieger en naar achteren lopend. Sommige daken hebben geen muur aan de rand.
De gids heeft een organisatie waarmee hij twaalf tribal meisjes tussen de 6 en 15 jaar helpt met scholing. Daarvoor verkoopt hij CD's waarvan er een derde naar de meisjes gaat en een derde voor hem is als inkomsten en een derde voor de productie van de CD's. We vinden het een goede zaak en steunen hem door een paar CD's te kopen. Er staat tribal muziek op en veel mantra achtige muziek voor Ram en Shiva enzo, vredig en rustgevend. Misschien een kadootje voor mijn vriendinnen waarvan er eentje overmorgen jarig is :-)
We nemen afscheid van onze gids Dalpat Singh Rathore, een man die al veel meegemaakt heeft en sterk in zijn schoenen staat met het nodige gevoel voor humor. Als we een rondje rond Nakki lake willen lopen komen we een koe tegen.
Morgen gaan we terug aan Udaipur waar Pal ons op het vliegveld af zal zetten zodat we naar Delhi kunnen vliegen. Dan nemen we afscheid van onze trouwe chauffeur Pal. Niet vergeten nog een foto van hem te maken.
Zaterdag 15 januari
Vandaag doen we niet veel meer dan rijden van Mt. Abu naar Udaipur en daar lunchen en terugvliegen naar Delhi. Maar de reis levert wel een paar leuke foto's op.
Dit is een foto van het landschap in Mount Abu. Rijstvelden en rotsen en veel palmbomen. Onze gids vertelde ons dat het zeldzaam is om palmbomen op deze hoogte te vinden. Het geeft wel een speciaal beeld zo die palmbomen op een rotsig landschap in de bergen.
Al naar beneden rijdend over de kronkelweg komen we overal apen tegen die lijken te zonnen op de muurtjes langs de weg.
Zouden ze weten dat er veel mensen over deze weg rijden in het weekend? Het is namelijk zaterdag en veel hindoestanen van Gujarat komen aan in Mount Abu, waarschijnlijk om er het weekend door te brengen, weekendjeweg zeg maar :-)
We hebben al een hoop foto's op de blog gezet van vrouwen met bossen takken maar deze vonden we toch te mooi om er niet op te zetten.
Dan waren er nog mannen met kamelen die hooi sjouwen. De foto's zijn door het achterraam van de auto genomen.
Heel het beest is verdwenen onder de grote stapel hooi!
Een plattelandsplaatje van een schapen-/geitenhoeder.
We zijn veel te vroeg, hoeven pas tegen half vier op het vliegveld te zijn want ons vliegtuig vertrekt om half zes. Pal zoekt een hotel langs de weg voor ons zodat we daar rustig kunnen lunchen. Het is pas half twee en we zijn al bijna bij het vliegveld. De weg naar het vliegveld gaat niet door Udaipur heen dus we gaan niet in de stad zelf eten, dat zou omrijden zijn en dan hebben we last van de drukte op de weg. Maar na drie hotel/restaurants bekeken te hebben hebben we nog geen plek gevonden waar we lekker even buiten kunnen eten en waar er een schoon toilet is. We rijden door naar het vliegveld en vragen aan de man bij de slagboom of hij weet waar er in de buurt een goed restaurant is. Hij vertelt dat er iets verder rijden een hotel Rupis is en dat daar wel een goed restaurant is dus daar rijden we even heen, we hebben toch tijd zat. Het is heel dichtbij, je kunt de toren van het vliegveld zien.
Het is best een groot complex met een zwembad waar we omheen kunnen zitten en het eten is heerlijk! Een van de lekkerste kadhai paneers die we gegeten hebben en voor de helft van de prijs die we bij onze hotels betalen (5-sterrenprijs). Wel zijn we weer vergeten om te zeggen dat we less spicy willen dus er gaan twee bakken met pineapple raita naar binnen en een sweet lassi (yoghurtdrankje).
Pal gaat weg en komt ons over anderhalf uur ophalen, hij gaat ook lunchen. Waar gaat hij dan lunchen, vraag ik aan Erik. Nou, ergens langs de weg waar wij niet wilden lunchen, zegt Erik. Toch wel gek he, zo, het leven van de chauffeur en het leven van de toerist naast elkaar. Wil je dan met Pal mee gaan lunchen, vraagt Erik. Nee dat hoeft ook weer niet, ik kan een schoon toilet en een lekker tafeltje buiten op een terras te goed waarderen :-)
Na het eten zet Pal ons af op het vliegveld. We hebben twee sweaters die we achterlaten want die gaan we toch niet meer gebruiken en het scheelt ruimte in onze koffers. Misschien dat Pal die aan iemand kan geven die ze kan gebruiken. We geven Pal 1000 rupees (hij wordt betaald door zijn bedrijf maar we willen hem graag wat extra geven). Ik vraag Erik om een foto te maken van Pal en mij en sla een arm om Pal heen. Maar hij blijft stokstijf staan en schijnt heel graag met Erik op de foto te willen.
Op de foto met Erik ziet Pal er meer op zijn gemak uit, hij slaat zelfs zijn arm om Erik zijn middel!
Haha, ik denk dat hij zich ongemakkelijk voelde met mij, dat ik hem vasthield. Ja, dat weet ik natuurlijk niet van tevoren. Nou ja, we hebben hem in ieder geval op de foto en ook de Toyota Innova waar we mee gereden hebben de afgelopen tien dagen.
Ik heb Pal zijn telefoonnummer dus als we nog eens komen (of als een van jullie komt) kunnen we hem bellen! Op naar Delhi, waar we alleen gaan slapen want morgen moeten we al om zes uur 's morgens het vliegtuig hebben naar Trivandrum.
We maken voor Zuid India een aparte Post op de blog, zodat we twee Posts hebben, een voor Noord India en een voor Zuid India. Anders wordt het verhaal op de pagina te lang als we alle dagen achter elkaar plakken. Dus als je nog iets wil terug zien van Noord India kun je dat via Post Categories, India, vinden. En op de homepage staat dan in het vervolg het verhaal bij Zuid India.