Donderdag 13 oktober
We ontbijten bij de Diner die naast het hotel ligt, voor de rest is er niets in de buurt. Nou, dat hoeven we morgen niet nog een keer te doen! Erik is op zich best tevreden met zijn omelet met avocado maar die bergen cedder kaas eronder en ertussen hadden niet gehoeven. En al die vettig gebakken aardappelen met ui ook niet :-) En de dikke vette bacon die ik bij mijn butterpancakes krijg had van mij ook weg mogen blijven. Okay, het is leuk om een keer te zien hoe men hier blijkbaar ontbijt, zwaar en vettig. Geen wonder dat de mensen zo dik worden dan! Trouwens, hier, in deze buurt komen we veel meer dikke mensen tegen dan in SF. Maar daar hadden ze ook veel gezondere dingen op de kaart staan, als yoghurt met fruit en muesli of toast zonder een dikke laag boter of panini met gegrilde kip, tomaat, sla en avocado. Enfin, we hebben wat op onze maag en kunnen nu richting Yosemite Park.
De volgende foto's zijn allemaal van het park. Het is een gigantisch park, met een paar autowegen erdoorheen. Er gaat ook een doorgaande weg doorheen, de RTE 120. Daar gaan we overheen rijden als we naar Mono Lake rijden, over een paar dagen, waarschijnlijk twee. Als je ergens wil wandelen dan kun je het beste rijden naar de plek, je auto parkeren en dan de trail volgen. In de vallei rijdt er een shuttlebus die je van de ene plek naar de andere kan brengen, dat is goed geregeld. Op die manier kun je ook trails lopen van een plek naar een andere en daar weer de shuttlebus nemen naar je auto.
Op weg naar het Visitors Center. Dat is vanaf de ingang van het park nog een uur rijden. Foto van onderweg. Er kwam zonlicht in de camera, dat geeft die wazige vlekken, volgens mij heet het flair. Maar de foto is nog wel leuk vonden we.
Allemaal auto's die langs de kant stoppen om van onderstaande rots een foto te maken. Volgens ons is dit El Capitan.
Mooi hier in de vallei.
De stop heet swinging bridge maar de bridge swingt niet echt meer. Misschien was het vroeger een swinging brigde.
Een heleboel eekhoorntjes in het park. Een meneer geeft deze iets te eten maar dat mag volgens de regels niet. We moeten de beesten wild proberen te houden. Nu moet ik wel zeggen dat het moeilijk is om zo een schattig beestje niets te geven. Maar we hebben het niet gedaan.
Een van de watervallen van Yosemite. Je kunt helemaal tot boven klimmen als je wilt, dat is een behoorlijke klim. Mooi hoe het water zo stuift. Een van de watervallen hier heet de bridalveil, daar kun je je wel iets bij voorstellen he, dat het water zo een sluier vormt. Onderstaande waterval is de Upper Yosemite fall.
We zijn naar het Visitors Center geweest en dat is hier gelukkig heel professioneel. Moet ook wel met zoveel toeristen per jaar. Het is wel druk met mensen maar het valt ons behoorlijk mee, het is niet storend druk. De mevrouw van het Visitors Center wijst ons veel mooie plekken aan waar we kunnen wandelen en we krijgen een stapel papierwerk mee. Sommige wandelingen zijn meer dan vier uur. Voor vandaag blijven we in de vallei en gaan we een paar kleine wandelingen maken.
De bomen zijn heel erg hoog! Morgenochtend gaan we bij de Sequoia bomen kijken. Die liggen weer op een heel andere plek, ver van de vallei vandaan. Daar hebben we de auto voor nodig.
Mooi plaatje van een boom met mos en een zwam.
Sommige bomen zijn ook heel dik. Onderstaande boom is een Sequoia.
Viewpoint voor de Upper en de Lower Yosemite watervallen. Het is wat lastig foto's maken door het verschil van licht en donker.
De rotsen zijn steil, vlak afgebroken of geerodeerd.
We hebben geluk met het weer. Dat is heerlijk vandaag en de komende dagen is de voorspelling ook goed.
Hieronder de Half Dome. De Half Dome lijkt symbool te staan voor het park. Deze zie je op de mokken en de tassen en de magneetjes en de servetjes enzo afgebeeld.
We weten niet zeker of deze rots Glaciers Point is.
Het begint al donkerder te worden. Even een actiefoto.
Het lijkt net of je geen onderbenen en voeten hebt, zegt Erik. Nou, die heb ik zeker wel, ik kan ze heel goed voelen op het moment, haha. En dat wordt dan nog wat de komende dagen want het ligt in het plan om nog behoorlijk wat te gaan wandelen. We hebben in ieder geval nog twee nachten bijgeboekt in ons hotel. En misschien komt er nog wel een nacht bij. Grappig detail is dat het koppel dat het hotel bestuurt, Indiers zijn, uit Gujarat. Ik hoorde de man iets hindi achtigs praten door de telefoon en vroeg aan de vrouw of ze uit India kwamen. Ze zei dat ze Gujarati's zijn en 20 jaar in Engeland hebben gewoond, nu twee jaar hier zijn en dat ze heimwee heeft naar Engeland. In de winter is het hier heel saai, zei ze, en soms is er een week lang geen stroom omdat er een boom ofzo op de electriciteitkabels gevallen is. Tjonge, dat is een hele grote overgang voor ze! Ik krijg het idee dat ze toch nog wel weer terug gaan naar Engeland.
Een schattig vogeltje met een rood kopje. Een specht. Hallo Woody! :-) Zouden dit soort vogeltjes al die grote gaten gemaakt hebben in deze boom?!
Deze foto is ook mooi! Komt de zoomlens op onze compact camera toch weer handig van pas! :-)
Je kunt je toch niet voorstellen dat in februari 1997 het water zo hoog heeft gestaan! Er was toen heel veel sneeuw tegelijk gesmolten en het regende veel.
We zijn voor vandaag klaar met wandelen. Gaan nog even bij het winkeltje kijken en dan naar de auto lopen.
Tjonge, wat een grote winkel! Niet alleen souveniers maar ook een flinke supermarkt. Is natuurlijk nodig voor de mensen die hier kamperen. Een hele rij met verschillende Oreo koekjes! Ik ken alleen die met vanille vulling maar hier hebben ze ook met chocolade vulling, of met aardbeienvulling of zelfs met mint vulling! Wat leuk! We kopen een paar flessen water voor de wandeling van morgen en ook een pak met heerlijk uitziende, zeer foute, chocolate chip cookies. Als we naar buiten lopen, zien we dat de avondzon de Half Dome een mooie kleur heeft gegeven. O! Snel terug naar de plek waar we uitzicht hebben op de Half Dome en nog even een foto maken! Oei, als we maar op tijd zijn want de zon gaat nu zo snel onder!
Eerst een foto van de Glaciers Point (tenminste als dat hem is). Het licht is al afgezwakt tegen de tijd dat we op de open plek aankomen.
Maar je kunt nog wel goed zien hoe mooi rood de rotspunt kleurt. Per deel van een seconde zie je de grens verschuiven. Een minuut geleden stond heel de punt nog in het zonlicht. Goed, morgen hebben we nog een kans op een avondlichtfoto. Maar deze onderstaande foto is ook heel sfeervol. Lijkt net een zwart/wit foto waar iemand met een accentueerstift het bovenste deel van heeft ingekleurd :-)
Dan nu echt terug naar de auto en het park uit. Het is al bijna donker. Gelukkig is het een goede weg. De terugweg lijkt langer dan de heenweg. Het duurt een uur om het park uit te rijden en nog een half uur om bij het hotel te komen. Misschien moeten we, als we nog een extra dag zouden willen wandelen, toch kijken of we iets in het park zelf kunnen vinden. Dat is wel makkelijker. Maar de prijzen zijn wel een stuk hoger.
Ons hotel is wel een lekker hotel, schoon en ruim en niet zo duur. Hieronder een foto van een deel van het hotel. Ze hebben ook een zwembadje en een jaccuzi buiten maar daar hebben we steeds geen tijd voor overdag omdat we dan op pad zijn. Onze kamer is, als je de trap op loopt, achter de tweede deur. En onze auto is de voorste auto.
Morgen op tijd opstaan om naar het Sequoia bos te rijden! Ben benieuwd, ik wil heel graag zo een grote, oude, dikke sequoia boom zien en aanraken!
Vrijdag 14 oktober
In de ochtend gaan we Sequoia bomen bezoeken in Mariposa Grove, iets voorbij Wawona. Op de weg daarnaartoe komen we langs een uitzichtpunt, het heet tunnel view. De zon staat niet goed voor het beste uitzicht maar we komen vandaag niet meer hierlangs als het nog licht is. Linker rots is El Capitan. Helemaal achterin kun je nog net een puntje van de Half Dome zien. En rechts achter ergens is Glacier Point, van daaruit heb je bij zonsondergang een mooi uitzicht op de Half Dome. Daar gaan we in de namiddag naartoe.
Het is best ver rijden nog vanaf ons hotel naar de Mariposa Grove. Ik denk wel meer dan anderhalf uur. Hier staan een paar bekende Sequoia's. En er lopen een heleboel piepkleine soort eekhoorntjes (een meneer die we eerder tegen kwamen noemde ze chipmunks). Het zijn echte adhd beestjes en altijd op zoek naar dennenappels :-) Ze zijn niet groter dan een muisje.
Alhoewel we niet zeker weten of dit de chipmunks zijn waar die meneer het over had want deze van de foto heeft geen steepjes op zijn rug. We zien er ook een heleboel die wel streepjes op hun rug hebben. Maar ze zijn moeilijk op een foto te vangen want ze zitten nooit stil.
Hieronder de California Tunnel Tree. Hij is een gigant van een paar duizend jaar oud.
En deze andere, onbekende Sequoia, is ook fotogeniek. Daar willen we wel mee op de foto. Indrukwekkend he, deze superdikke en lange bomen!
En zo ziet hij eruit zonder ons erbij. Dan kun je wel minder goed de verhoudingen zien.
Grappige combinatie, de gigantische, rustige bomen en de piepkleine superdrukke eekhoorntjes.
Het bos is anders dan ik verwacht had. Het is niet een bos met alleen maar Sequoia's. Het is een pijnbomenbos met hier en daar een Sequoia. Het park ziet er een beetje verwaarloosd uit, overal verbrande omgevallen bomen of kale zwarte bomen. Dus na een korte wandeling gaan we terug naar de auto.
Het is alweer half twee. We gaan in Wawona, in het enige hotel met het enige restaurant, iets eten. Home made hamburger met frietjes voor Erik en een bord met linguini pasta met olijfolie, knoflook en courgettes voor mij. Glas ijsthee erbij (die hebben ze hier versgemaakt, zonder suiker, ook zo te koop in winkels zonder suiker trouwens, heel fijn) en Erik heeft een koffie. Die wordt elke keer bijgevuld als het glas leeg is, dat is makkelijk.
Zo! Nu even een dutje doen! :-) Op de veranda aan de voorkant van het hotel zijn lekkere stoelen met kussens waar je in wegzakt.
Het is nog iets van anderhalf uur rijden naar Glaciers Point, waar we de zonsondergang willen zien. Op de weg daarheen zijn er een paar wandelroutes. Een daarvan gaat naar de Sentinel Dome, vanaf waar je helemaal in de rondte kunt kijken over de vallei. Daar gaan we eerst wandelen.
We komen nu hoger in de bergen en er ligt hier en daar sneeuw langs de kant van de weg! Dat is apart! Het heeft anderhalve week geleden hier gesneeuwd! Als het maar niet weer gaat sneeuwen als we naar Mono Lake willen rijden want dan wordt de weg misschien afgesloten.
We parkeren de auto en gaan lopen. Op de achtergrond zie je de Sentinel Dome al.
Wauw, vanuit hier heb je een prachtig uitzicht op El Capitan!
Ik vind het een beetje eng om op de gladde ronde rots omhoog te lopen omdat, als je naar achteren kijkt, het vrij steil naar beneden afloopt.
Het is heel mooi hierboven. Stoere foto van Erik en El Capitan.
Aan de andere kant van de vallei kun je de Nevada fall zien. Daar gaan we morgen langs wandelen. Dan gaan we de Mist trail lopen. Deze gaat langs de Vernal fall en daarna langs de Nevada fall. De totale wandeling duurt ongeveer zes uur. Ben benieuwd of ik het durf te wandelen want het schijnt best steil te zijn. Op de steilste stukken hebben ze geloof ik wel traptredes gemaakt. Spannend! Maar dat dus morgen.
Hallo kleine adhd chipmunk! Zie voor de verhouding ook de dennenappel. De beestjes halen iets uit de dennenappels en graven dat in onder de grond. En daar hebben ze schijnbaar veel haast mee :-)
Niet helemaal scherp en ook wat te licht maar toch leuk om te laten zien.
Deze pijnbomen zijn vriendjes. Of misschien wel broers. Ze moeten water en voedsel met elkaar delen omdat ze zo dicht bij elkaar staan.
Na de wandeling rijden we nog een stukje door omhoog naar Glaciers Point, voor een “stunning view” van de ondergaande zon :-)
Gisteren zagen we de Half Dome roze kleuren bij de laatste zonnestralen. Moet een mooi gezicht zijn om dat vanaf dit punt te zien. Erik bij de auto en sneeuw op de grond.
Bij Glacier Point aangekomen merken we dat we niet de enigen zijn die hier de zonsondergang willen zien :-) Er staan mensen met professionele camera's op statieven klaar voor het juiste moment.
Hoewel de zon niet in de vallei schijnt, toch een foto van de Yosemite vallei. Hier hebben we gisteren in gewandeld. Toen hebben we steeds omhoog gekeken naar watervallen en naar de Half Dome. Vandaag kijken we naar beneden voor de watervallen en naar voren voor de Half Dome :-)
Dan volgt nu een fotoshoot van de Half Dome. Hier is hij met gewoon daglicht.
Het schijnt dat er klimmers op de steile kant van de Dome aan het klimmen zijn vandaag!
En zo ziet de Dome eruit met ondergaande zon licht.
Op de achtergrond kun je tussen een paar bergpieken, sneeuw zien liggen. Mooi in het paarse licht. We zijn benieuwd hoeveel sneeuw we nog tegenkomen als we naar Mono Lake rijden want dat ligt nog hoger.
Er komen wolken voor de zon en de Dome wordt niet meer roze! Nou zeg! De mensen zijn wat teleurgesteld, zij hadden waarschijnlijk ook een mooie roze Half Dome verwacht, net zoals we gisteren zagen. Je rijdt niet zomaar eventjes naar deze top per slot van rekening. Maar we zien nog wel roze wolkjes even later en dat geeft ook een mooi effect.
Nu weer heel de weg terug rijden en dan nog terug naar het hotel. Zal een kleine twee uur rijden zijn. In het donker. Maar wat prettig is, is dat er meestal een auto voor ons rijdt die we makkelijk kunnen volgen in de bochten :-)
We gaan weer eten in de diner. Het avondeten is niet slecht. Erik kiest gefrituurde vis met frietjes en een maiskolf en ik kies gegrilde kipfilet met aardappelpuree en ook een maiskolf. Dan douchen, fotootjes van vandaag uitzoeken en naar bed! Morgen moeten we ervoor zorgen op tijd met de wandeling te beginnen. We verkijken ons erop dat we steeds nog een tijd kwijt zijn met rijden en met ontbijten en klaarmaken enzo :-) maar als we morgen een lange wandeling gaan doen dan willen we wel op tijd beginnen want tegen half zeven is het al donker.
Vandaag was een dag van veel rijden, relaxe wandelingen, imposante bomen en mooie uitzichten.
Zaterdag 15 oktober
Vroeg op en op weg naar het park, zoals iedere ochtend :-) Onderweg even tanken. Erik stopt zijn Credit card in het apparaat en we kunnen beginnen met tanken. Stang in de tank maar er gebeurt niets. Er staat een auto met gezin achter ons ook te tanken. Ik roep de vrouw, die haar ramen aan het schoonmaken is maar ze hoort mij niet. Even naar binnen lopen om bij de balie te vragen waarom er niets gebeurt. Het meisje achter de kassa zegt dat we iets omhoog moeten doen. We kijken naar de stang maar zien niets wat omhoog kan. Erik heeft inmiddels de man van de auto achter ons aangesproken en hij komt kijken. O, er zit een hendel aan de pomp zelf en die moet omhoog! “Zeker anders dan hoe het bij jullie werkt, he!“ zegt de man. De vrouw komt ook kijken en wil weten waar we vandaan komen. O, ze heeft een studente in huis gehad die ook uit Nederland kwam. “We loved her!“ En dan vraagt ze op ze met ons op de foto mag! Haha, dat hebben we nog nooit eerder op vakantie gehad, dat iemand met Ons op de foto wil!
We zijn een keer op tijd in het park, tegen negen uur. Op weg naar de parkeerplaats nemen we toch nog een paar foto's. De Yosemite watervallen en rotsen zijn mooi in dit ochtendlicht.
In onze hotelkamer hangt een foto van de watervallen en die probeer ik na te maken.
We parkeren de auto op de grote parkeerplaats in de vallei en gaan eerst ontbijten bij Designan's Deli. Dat hebben we gisteren ook gedaan. En we nemen een belegde croissant met tonijnsalade en avocado mee voor onderweg. Fles water en sinaasappelsap, twee bananen, twee yoghurtjes met verkruimelde Oreo cookies die je erdoorheen kunt roeren en dan zijn we er klaar voor. De Shuttle bus zal ons brengen naar halte 16 waar de route begint. De bus raakt bij iedere stop voller en voller. De chauffeur is een flinke vrouw met een zware stem en ze zegt op lage, trage toon dat iedereen moet opschuiven all the way to the back, all the way to the back, aaalll the way to the back. Nou, the back is waar wij zitten dus dat wordt gezellig! Beetje hutje mutje maar het gaat. Na een paar minuten rijden vraagt de chauffeur ineens of wij passagiers er wel op attent gemaakt zijn dat een heleboel trails zijn afgesloten vandaag! Dan volgt een lijstje en ook onze Mist trail noemt ze op! Wat! Kunnen we die vandaag niet wandelen? “Wat gaan we nu dan doen“, vraag ik aan Erik. We kijken elkaar even uit het veld geslagen aan. Heel de bus is een beetje verbaasd en in beroering. Dan zegt de vrouw na een minuut ineens: “Haha, got you!“ Leuk hoor, ons arme passagiers een beetje in de maling nemen op de vroege ochtend!
Bij de busstop 16 stapt bijna heel de bus uit. Het is dus een druk bezochte wandeling. Maar we lopen niet op een kluitje dus het is wel te doen. ““Zullen we wat sneller lopen zodat we voor de rest lopen?” vraag ik aan Erik. “Ach“, zegt hij, “ en dan zijn we vooraan de groep en begin jij foto's te maken en dan zijn we toch weer achteraan.“ Dat is ook zo, ik maak vaak en veel foto's onderweg en daardoor duren alle wandelingen die we doen langer dan er vermeld staat. Of soms ook wel even lang want op de momenten dat we geen foto's maken lopen we best in een goed tempo.
We gaan lopen naar de Vernal fall en van daar verder naar de Nevada fall en dan weer terug langs de John Muir trail.
Waarschuwing voor de foto reportage van vandaag. Deze bestaat voornamelijk uit foto's van watervallen, wel geteld 12 foto's van watervallen! Nu nog 10 te gaan. Maar ja, wat wil je als dit het hele doel van de Mist trail is! :-)
Het is een aardig stuk klimmen voordat we zicht hebben op de eerste waterval, de Vernal waterval. Hij is wel heel mooi en veel water ook!
Als de zon een beetje meewerkt kun je in de mist van de waterval een regenboog zien!
We hebben foto's gezien met grotere regenbogen maar voor nu is dit waar we het mee moeten doen. Wel leuk toch?! We worden aardig nat van de mist van de waterval. Dus de naam Mist trail is wel goed gekozen! :-)
Close up van hoe het water beneden terecht komt, wat een kracht!
Langs traptreden klimmen we omhoog tot aan de top van de waterval. Als we bij de top staan kijken we naar beneden naar de mensen die nu nog omhoog aan het klimmen zijn waar wij net waren. In dit stuk van de trail zijn er 600 nogwat traptreden gemaakt zodat we de steile hellingen makkelijker kunnen opklimmen.
Hallo beestje! Wat zit jij er mooi voor. Even snel de camera pakken want anders ben je zo weer weg gehupt.
Okay, op naar de tweede waterval, die ligt hoger. De Nevada waterval. Mooie achtergrond van een rots. Ik weet niet hoe deze rots heet eigenlijk. Kunnen we nog even opzoeken. De blauwe rugzak is Erik :-) Op het bruggetje kun je zien hoe het water stroomt.
Boom met mooie kleuren. Veel mos hier op de bomen en op de rotsen.
Als we onderaan de tweede waterval zijn, gaan we op een grote platte steen zitten en en pakken we onze yoghurtjes. De Oreo kruimels erdoorheen roeren en yummie, dat is lekker! Met uitzicht op de Nevada waterval. Helemaal blij met het uitzicht en de Oreo cookies yoghurt! :-)
Volgens mij was de totale klim naar de top van de Nevada waterval iets van 600 meter. Hier nog een paar foto's van deze waterval. Schattige schapenwolkjes. Is wel lekker dat er af en toe geen felle zon is bij het klimmen.
En nog eentje wat meer ingezoomd.
Dan nu het stuk naar de top van deze waterval klimmen. Bijna boven... Even uitpuffen en slokje water drinken. Foto van ons beiden. Beetje close up want mijn armen zijn niet zo lang.
We komen bovenaan bij een splitsing. Een kant gaat naar de top van de waterval en de andere kant gaat nog een heel stuk omhoog naar de Half Dome. Erik wil graag een stuk van dit pad lopen, even kijken of het leuk is. Het is in ieder geval een rustig paadje want iedereen gaat naar de top van de waterval, dus de andere kant op.
Wat een gezellig rustig paadje is dit zeg! Even een foto met de zelfontspanner proberen. Stoer nonchalant tegen een grote boom leunend, zo van “Ach, we hebben wel 600 meter geklommen net maar alles gaat prima hoor, geen centje pijn!“ Haha, nou onze benen en voeten voelen we nu al wel een beetje maar het gaat best goed.
We komen op een plat stuk van de berg. Echt relaxed hier! Deze blauwe vogels hebben we hier vaker gezien.
Iets verderop is er een klein campeerterrein waar we even naar toilet kunnen. Er is geen kraan om je handen te wassen maar we kunnen even naar het stomende water van de beek lopen. Het campeerterrein is echt een mini terrein en ziet er gezellig uit. Hier en daar een tentje. Vooral heel erg rustig. We kunnen ons voorstellen dat hier in de avond beren rondlopen!
Boom bij het beekje.
Lange boom.
We hebben al met al een uurtje extra gelopen. Maar nu zijn we weer op het pad naar de top van de waterval. Overal zitten mensen op de grond, te eten, of met de voetjes in het koele water. Gezellig hier. Mooi, die gladde bruine stenen waar het water overheen stroomt. Wij gaan ook op de grond zitten en eten elk de helft van onze croissant met tonijnsalade op. Het is een behoorlijke maaltijd, flinke croissant maar vooral een hele dikke berg tonijnsalade en avocado en tomaat en sla erop. Zo, wij kunnen er weer een tijdje tegenaan! Zie hieronder de top van de waterval en als je goed kijkt zie je iets roods. Dat is iemand die daar staat (voor de verhouding). Erik maakt deze foto terwijl hij op een klein stukje uitstekende rots staat! Ziet er erg eng uit! Erik, kom terug, het is zo wel goed geweest! Volgens mij vindt hij het leuk om mij te plagen door nog net iets langer daar te blijven hangen!
Nog een laatste foto en dan lopen we verder.
Wij zijn nu aan de andere kant van de waterval want we gaan beginnen met de daling. Die doen we via het John Muir pad, dat is een langere weg maar minder steil. In ieder geval is dat een andere weg dan waarlangs we gekomen zijn en dat is weer eens wat anders. Hier de gebroeders rots waarvan we in ieder geval de witte goed kennen inmiddels! (Half Dome, dat weten jullie ondertussen ook wel natuurlijk!) De voorste rots is Liberty Cap en daarachter Mt Broderick.
Dalen, dalen en nog eens dalen. Auw, de knieen en de schenen beginnen pijn te doen. Closer up van de Nevada fall van deze kant van de berg.
En nog closer up.
Zo, dit was de laatste waterval foto van vandaag. We lopen nu door het bos. De weg gaat met haarspeldbochten naar beneden. Onderweg zien we veel eekhoorntjes. Deze zit echt een paar minuten stil, druk bezig met iets wat op een eikeltje lijkt. Dat is de ideale kans om een foto te maken!
Een haarspeldbocht verder naar beneden en we kunnen hem van de andere kant bekijken. Ooh, wat een schatje!
De rest van de weg is nog meer dalen.
Heerlijk, even op het bankje van de bushalte zitten! We stoppen bij de supermarkt in het park om wat boodschapjes te halen. Sinaasappelsap en twee aardbeien yoghurtjes (jammer genoeg hebben ze hier niet die met Oreo cookies), fles water en chipjes. En dan gaan we vandaag eens een keer niet bij de diner bij ons hotel eten maar we besluiten bij het Ahwanee hotel hier in het park te gaan eten. Dat is een heel duur hotel (meer dan 300 dollar per nacht), in Indiaanse stijl. Een chique hotel. Er speelt een meneer op de piano ter achtergrondmuziek bij het eten :-) We eten chili con carne en een burrito met iets en als toetje een dense tort van espresso chocolate. Wauw, die is lekker! Wel erg dense, dus compact. Maar goed dat we hem met zijn tweeen delen. Nog een cappuccino en een groene thee en dan gaan we met de bus terug naar de parkeerplek waar onze auto staat. Deze keer moeten we op eigen kracht (geen auto voor ons die ons de weg wijst) het park uitrijden en bij ons hotel komen. Maar dat gaat prima! We beginnen het park en de weg nu steeds beter te kennen. Binnen een uurtje zijn we er al, dat is snel!
De diner bij ons hotel heet trouwens Buck Meadows, dat is het bordje waar we op letten om te zien of we er al zijn :-)
Hieronder nog een linkje naar de route van de trail die we gelopen hebben vandaag. Het was een echte wandeldag! Heel mooie wandeling en ondanks alle inspanning was het een relaxe dag in de natuur! Wandelen in de bergen is toch een van de leukste dingen om te doen!
http://www.yosemitehikes.com/yosemite-valley/mist-trail/trail-map.htm
Morgen gaan we op weg naar Mono Lake. Over de Tioga Pass. Het lijkt erop dat deze pass open is dus dat is fijn. Twee weken geleden was ie namelijk dicht door sneeuwval. Spannend waar morgen ons heenbrengt. Vanavond even een hotel boeken in Mammoth Lakes, dat is een dorpje vlakbij Mono Lake.
Zondag 16 oktober
Als we uitchecken bij de receptie vraagt de meneer uit Gujarat of we wel zeker weten dat we vandaag uit gaan checken.We hadden namelijk alleen de eerste nacht geboekt toen we nog in Tiburon waren via Booking.com. Toen we aankwamen bij het Best Value Inn Westgate Yosemite hotel hadden we tegen de man gezegd dat we misschien nog een extra nacht wilden boeken. Dat hebben we toen dezelfde avond op de hotelkamer weer via Booking.com gedaan, dat was goedkoper dan rechtstreeks boeken aan de receptie. Na het bezoek aan de Visitors Center in Yosemite hadden we een goed beeld van wat we gingen doen en hoeveel dagen we dus wilden blijven. De volgende ochtend vertelden we dus aan de meneer dat we naast de twee nachten toch nog een extra nacht erbij wilden boeken. Hij zei toen dat we dat niet meer via Bookin.com moesten doen maar dat hij het rechtstreeks met ons zou regelen. Deze verlenging is daarna nog een keer gebeurd voor de vierde nacht want het rijden naar de trails + wandelen kostte meer tijd dan we hadden verwacht :-) Toen we voor de derde keer kwamen vragen voor een nacht verlenging vroeg de man of we misschien niet de hele week of het hele jaar hier wilden blijven! Dan kon hij het in één keer voor ons boeken. :-)
Over de Tioga Pass, de 120 East, rijden we door het Yosemite Park naar de uitgang aan de andere zijde, om bij Mono Lake uit te komen. Onderweg zullen we nog een kleine wandeling doen want langs deze doorgaande weg door het park kun je ook overal stoppen en trails volgen. Maar het hoofddoel van vandaag is om aan het eind van de dag in Mammoth Lakes aan te komen (20 miles ten zuiden van Mono Lake), een hotel te boeken en wat wasjes te doen.
Foto van de Tuolumne Meadows.
Als we op driekwart van de weg zijn, stoppen we voor een korte wandeling naar de Lembert Dome. Eerst door pijnbomenbos.
Zo ziet het eruit als je naar boven kijkt :-)
En na een kwartier klimmen zijn we op de kale rots. Dit zal de Lembert Dome dan wel zijn.
Mooi uitzicht rondom. Erik zegt dat je goed kunt zien waar de boomgrens ligt. Dat is ongeveer op de hoogte waarop we nu zijn. Want overal om ons heen houden de bomen op ongeveer dezelfde hoogte op. We zijn nu op iets van 9000 ft hoogte. Keer 0,30 is dus ongeveer 2700 meter hoogte.
Het is hier best koud. Een soort aircondition temperatuur lucht. Maar de zonkracht is ook sterk.
We hebben nog niet ontbeten, anders dan de yoghurtjes die we gisteravond gekocht hebben en een flesje sinaasappelsap en een flesje chocomel. We dachten dat er in de vallei aan deze kant, langs de 120 East, wel een winkel ofzo zou zijn maar alles wat op de kaart staat aan Visitors center of winkeltjes is al gesloten voor het seizoen. En als het gaat sneeuwen gaat ook de weg dicht. Dus dan eten we vast maar wat chips en kruidnootjes (hadden we een zakje van meegenomen uit Nederland). De zak chips is een ballonnetje geworden door het drukverschil!
On top of the world! En koud!
Mooie strepen in de lucht.
Na ongeveer een uurtje zijn we weer terug bij de auto en rijden we verder, over de Tioga Pass en het Yosemite Park uit. Het is heel mooi hier! Groots, veel ruimte, brede wegen, meren en mooie herfstkleuren. Bijvoorbeeld dit meertje waar we langs rijden.
Foto van de mooie en makkelijk te rijden weg.
De vallei. We zijn nu aan de andere kant van de bergen. Achter deze bergen ligt het Yosemite park.
Nog een klein stukje naar Mono Lake. Daar willen we naar de Tufa torentjes in het meer gaan kijken. Een paar bochten en dan strekt daar ineens het hele grote meer zich voor ons uit. In pastel kleuren grijs, paars, blauw en beige.
Twee gidsen van Yosemite Park hebben ons aangeraden om bij de Mobile te gaan eten. Het schijnt een heel ding te zijn, de eigenaar heeft een restaurant laten bouwen in het huisje waar je afrekent als je getankt hebt. Normaal gesproken is het alleen maar een klein winkeltje waar je misschien nog een flesje water ofzo kunt kopen maar in dit Mobile afrekenhuisje zeg maar, is er een restaurant gebouwd. En het eten schijnt er goed te zijn. We zijn benieuwd en ook nog hongerig dus dat komt goed uit.
Het is aardig druk met auto's en mensen die blijkbaar ook weten dat je hier goed kunt eten! We lopen het winkeltje in en ja hoor, een keuken en een balie en veel mensen in de rij voor de bestelling. Wat grappig! We zijn toch snel aan de beurt en Erik probeert de meatloaf. Soort combinatie van brood en vlees. Best lekker!
De wegen hier in de buurt lijken veel op die we in Nieuw Zeeland gereden hebben! :-) Lang, breed en recht. Met veel ruimte om ons heen.
Onderweg zien we bomen die wel licht lijken te geven! Wauw, dat zijn mooie bomen! Hier wil ik een foto van maken. Maar we zitten op de snelweg. Plotseling valt ons op dat er overal op de vluchtstrook mensen foto's aan het maken zijn van deze bomen in de vallei! Hahaha, echt wel meer dan tien mensen hier en daar langs de snelweg. Nou dan kunnen wij dat ook! Erik parkeert de auto even op de vluchtstrook en ik stap snel uit om een foto te schieten. Echt prachtig!
We nemen een afslag van de weg om wat dichter bij de bomen te komen.
En dan nu op naar het meer voor de Tufa torentjes. Dat is het hoogtepunt van Mono Lake. Het plaatsje bij Mono Lake (een paar huizen, winkeltjes en voornamelijk motels en een Visitors Center) heet Lee Vining.
Tufa ontstaat doordat er in een vulkanische bron onder water calcium zit dat reageert met carbonaat in het water en dan kalk vormt. Langzaamaan groeit er dan een soort kalktorentje bovenop de bron. Er zit baking soda en keukenzout in het water, staat er op een bordje. Of we het willen proeven. Ik doe een paar stappen naar het water en buig voorover om mijn vinger in het water te dopen. Maar dan vliegen er hordes kleine zwarte dingen op. Het ziet zwart van de duizenden vliegjes. O nee, laat dan maar zitten. De vliegen zijn alkali vliegen en er zijn dan weer vogels die deze vliegen opeten.
Bij de Vistors Center bellen we naar de Bed & Breakfast Cinnamon Bear Inn. Mijn schoolvriend Marco heeft verteld dat hij hier gelogeerd heeft met zijn gezinnetje en was er tevreden over. Altijd handig om zulke dingen te weten! :-) We reserveren een kamer voor twee nachten met optie tot verlengen (haha, we zeggen het er deze keer maar gelijk bij). Het is een kleinschalig complex met een hele aardige eigenaar, een beetje druk wel. Het is nog net niet dat hij stuitert :-) We krijgen een mooie kamer met een kacheltje en een hemelbed.
Erik kijkt uit het raam of hij al beren ziet.
Zonder grap, de eigenaar vertelde ons dat we kunnen verwachten dat we in de avond beren tegen komen. En dat we ons dan groot moeten maken en tegen de beer moeten zeggen: “ Go away, bear! Go away!“ en dat ie dan weg zou gaan. Jee, dat is spannend! We krijgen ook nog een flash light te leen.
We mogen gebruik maken van zijn wasmachine en droogtrommel. Dat is makkelijk! Na de was, tegen een uur of half negen, gaan we op zoek naar een Thai die hier een paar blokken verder zou liggen. Het heet Thai'd Up! :-) We zijn op onze hoede, verwachten achter elke struik of muurtje of vuilnisbak een beer te zien... Maar we zien niets.
Thai'd Up! is een klein restarurantje (stuk of tien tafeltjes). Het eten is lekker en snel. Ze sluiten blijkbaar tussen negen en half tien dus we waren nog net op het nippertje binnen. Kip met cashewnoten en kip met rode curry. Not so spicy is hier ook echt not so spicy, dat is wel fijn. Heel anders dan in India :-)
We vragen het meisje over de beren. Ze dacht dat ik vroeg waar we bier kunnen krijgen! :-) Als ze begrijpt wat we vragen, zegt ze dat de beren meestal rond middernacht rondlopen. En dat je dan denkt dat het een furry hond is totdat je beter kijkt. Dat ze ervan houden bij vuilnis te rommelen en dat daarom alle vuilnisbakken een speciale beerveilige opening hebben (je moet eerst een soort klepje aan de binnenkant van het handvat indrukken). Maar dat de beren je niets doen.
Nou, dan moeten we rond middernacht maar een stukje gaan lopen! Op berenjacht, zeg maar! :-) Spannend!
Maar voor nu even lekker slapen in the Cinnamon Bear Inn in Mammoth Lakes.
Morgen gaan we lang de Visitors Center om te vragen wat voor leuke dingen we hier kunnen doen. En dan besluiten we hoeveel nachten we blijven. De meneer van de B&B heeft zo te merken genoeg plek de komende dagen. En de prijs is ook goed, 80 dollar per nacht (nog zonder tax).
Maandag 17 oktober
Vandaag doen we het rustig aan. We slapen door de wekker heen en worden om negen uur wakker. Oeps, als we nog maar op tijd zijn voor het ontbijt! De voorgaande dagen zat het ontbijt niet bij de overnachting inbegrepen en gingen we zelf op zoek. We komen onze gastheer buiten tegen en Erik vraagt of we al te laat zijn voor het ontbijt (het is iets voor tien uur). Ja, eigenlijk is het ontbijt tot negen uur maar ik heb de stove nog warm staan, zegt de meneer. We krijgen een lekker omeletje gevuld met spinazie, tomaat en kaas. Geroosterde bruine boterhammen en wat kleine aardappelblokjes, gebakken met uitjes. Het smaakt prima!
Dan gaan we naar de Visitors Center om te vragen welke wandelingen er in de buurt te doen zijn. Er zijn een heleboel wandelingen te doen! Je kunt bijvoorbeeld langs de Devil's Postpile lopen en van daar uit verder naar the Rainbow falls. En dan weer terug. Samen iets van 5 mile, dat is ongeveer 7,5 km. Dat lijkt ons wel leuk. En dan zijn er nog veel wandelingen bij de meren. Een stuk of tien meren met allemaal kleine wandelingetjes van een of twee mile.
Eerst wat boodschappen doen. Von's is een grote supermarkt. We kopen bananen en appels en yoghurt (Yes! ze hebben die met Oreo cookies) en twee flessen water en cashewnootjes. Dan rijden we langs de bakkery voor broodjes. Het schijnt een bekende bakkery te zijn, Schats heet het. Wordt gerund door... je raad het al: Hispanics. Het lijkt erop dat bijna alle eetgelegenheden hier in deze regio door Hispanics gerund worden. Erik vertelt dat in deze staat een vierde van de bevolking Hispanic is!. En ze praten allemaal ook gewoon spaans tegen elkaar en ook tegen klanten die spaans kunnen praten.
Genoeg proviand ingeslagen, dan gaan we op pad. Eerst langs een Vista point met uitzicht op de Minaretten. Dat zijn de puntige rotsen rechts van het midden.
We laten onze Annual card zien bij het loket als we het Inyo National Forest inrijden. Wel handig dat de kaart overal geldig is'! Het is een geldig toegangsbewijs voor alle Nationale parken in de VS en ook nog eens een jaar lang geldig. Kunnen we volgend jaar in de lente ofzo weer een paar parken komen bezoeken als we zouden willen :-)
Dan rijden we een kronkelweg af naar beneden en parkeren daar onze auto. Het is maar 0,4 mile lopen naar de Devil's Postpile.
Een hele aparte formatie van steen. Het is basalt. Lava wat heel erg langzaam afgekoeld is waardoor het tijdens het afkoelen gekrompen is in zeshoekige staven.
Tegenover de Postpiles is er een picnic plekje. Daar staan we even bij een beekje te kijken in het heldere groene water en Erik ontdekt een visje. En nog eentje. Als we weer terug lopen naar het doorgaande pad valt er ineens een grote dennenappel naar beneden. En dan nog eentje, en nog eentje en nog een paar! We kijken omhoog en zien een eekhoorntje druk heen en weer rennen over de takken en dennenappels losmaken zodat ze naar beneden vallen. Hee, rustig en beetje, zo is het wel genoeg! :-)
Dan lopen we door naar de Rainbow falls. Dat is nog ruim twee mile wandelen. Pfff, het is echt warm in de zon! Gelukkig zijn er af en toe stukken waar je even schaduw hebt van grote pijnbomen. Maar er zijn ook hele stukken zonder bomen, in de felle zon.
Het is tegen half twee dat we bij de waterval aankomen. Er is maar een klein stukje regenboog te zien.
Misschien als we hier twee uur eerder geweest waren, dat we dan een grotere regenboog hadden kunnen zien, zegt Erik. Want we kwamen onderweg een koppel tegen wat terug liep vanaf de waterval en die hadden waarschijnlijk wel een hele regenboog gezien. Of dat hebben wij er in ieder geval van gemaakt toen we antwoord kregen op de vraag of ze een regeboog in de waterval gezien hadden. Morgen kunnen we wel weer even komen kijken rond twaalf uur. We kunnen namelijk de auto ook veel dichterbij parkeren als we niet eerst langs de Devil's Postpile hoeven.
Dan weer terug wandelen. Echt een hele blauwe lucht vandaag, geen wolkje van betekenis. Hier het vreemde, droge, kale landschap. Met daarachter weer een vol bos.
Hier staan ook af en toe van die lichtgevende gele stuiken en bomen. Daar willen we wel mee op de foto.
Dat deze boom nog rechtop staat!
We komen weer in bebost gebied met een lekker koel beekje. Heel helder water en we zien best veel vissen. Erik klautert even naar beneden om zijn handen te wassen. We hebben net twee puddingbroodjes gegeten die we bij de bakkery gekocht hadden. Eentje met kersen en eentje met peer en perziken. Daar krijg je kleverige vingers van!
Op een splising besluiten we een ander pad terug te nemen, aan de andere kant van de beek. Het is een stuk van het John Muir pad, wat helemaal aan de andere kant van het gebergte, in de Yosemite vallei uitkomt. Maar wij lopen maar een paar mile over dit pad.
Het pad is erg rustig, we komen alleen een man met een hond tegen en verder niemand. Het klimt naar boven, de berg op. Lekker in de schaduw. Het klimmen op deze hoogte (9000 ft) kost een stuk meer moeite. Omdat de lucht ijler is. Dat merken we meteen. Het is een goede training voor onze conditie! :-)
Op een gegeven moment hebben we uitzicht op de Devil's Postpile. Het staat mooi in het licht. Hier nog een foto van de postpiles. Je kunt bij de horizontale postpiles zien dat ze zeshoekig zijn.
En een closer up.
Als we over een bruggetje lopen en bijna terug zijn bij de auto zien we nog wat postpiles, niet zo mooi en duidelijk als die van de Devil maar hier kunnen we even op proberen te klimmen voor een foto. Oef, dat valt nog niet mee, om binnen tien seconden mooi klaar te zitten voor de foto! :-) Dan maar zo, is ook wel grappig.
We gaan lekker fris douchen in onze gezellige kamer en in de avond gaat we Indiaas eten. Nou ja, het is niet echt heel erg Indiaas maar lijkt er wel een beetje op. In ieder geval is het best lekker en ook heel goedkoop. Chicken Tikka Masala, Spinach curry, Tandoori chicken en twee samosa's met rijst en nan en een beetje raita voor maar 14 dollar! En het wordt gerund door...jaja, Hispanics! :-)
Morgen gaan we nog wat wandelen bij de meren. Het dorp heet tenslotte Mammoth Lakes! :-) Het is een gezellig, rustig bergdorp met de sfeer van een ski dorp in Zwitserland ofzo. Met veel restaurantjes en winkels. Er zijn zelfs een paar malls!
En dan gaan we overmorgen op weg naar Death Valley waar we een nacht zullen blijven.
Dinsdag 18 oktober
Als we de ontbijtzaal binnen lopen komt een flink forse vrouw, echt behoorlijk fors, zeg maar, ons tegemoet en zegt dat er vandaag een white chocolate, almond waffle op het menu staat. Of dat okay is. Ja hoor, dat klinkt wel goed, doe maar! Ik kan niet nalaten te denken dat dit toch een veel minder gezonde maaltijd is dan wat we gisteren kregen (omeletje met groenten en bruin brood) en dat het vast haar eigen voorkeur is om waffles te eten boven een omeletje! :-) Haha, dat is niet aardig gedacht he, maar wel eerlijk toch?! :-)
Okay, na de wafel hangen we nog wat rond in het dorpje om te wachten tot het half elf is want we hadden bedacht dat we tegen elf uur bij de parkeerplaats voor de Rainbowfalls trail wilden zijn zodat we tegen twaalf uur de regenboog al kunnen opwachten, zeg maar :-). We gaan koffie drinken in een gezellig, soort flower power cafeetje met studentikoze mensen hier en daar bezig met hun laptop, tenen met ringen en piercings in de wenkbrauwen en zulks soort dingen. Het is in de ochtend erg fris. Erik zag op de meter in de auto dat het zeven graden was toen we instapten! Maar in de zon is het wel lekker warm, de zon is krachtig. Dus we gaan lekker buiten zitten met onze koffies. Als het tijd is om te gaan, rijden we dezelfde weg als gisteren maar dan nog een stukje verder. Het is vanaf de parkeerplaats maar een mile lopen. Toch nog een foto van de gele bomen in het afgebrande landschap.
Tussendoor even stoppen om onze yoghurtjes op te eten. Deze hadden we, bij gebrek aan koelkast op de kamer, de hele nacht in de auto gelaten :-) Ze zijn nu nog lekker koud. Zie de verkruimelde Oreo cookies op de yoghurt!
Weer een strakblauwe lucht vandaag. Pff, wat is het al warm. Maar een stuk beter te doen dan gisteren toen we hier twee uren later waren dan vandaag. Sfeerfoto.
Als we bij de Rainbow falls zijn is het al bijna twaalf uur maar we zien niet de gigantische regenboog die we verwacht hadden. Dit is het beste wat er te zien is. We hangen rond en wachten nog een half uur maar het wordt er niet beter op. Nou, we hebben het geprobeerd! Dit is al de regenboog die eruit te slepen is :-) Misschien dat het in de zomer beter is, zegt Erik, als de zon hoger staat. Goed, als iemand nog in de zomer naar de Rainbowfalls in Mammoth Lakes gaat dan zullen we het wel horen! ;-)
Deze foto is gemaakt om te experimenteren met flitslicht in de zon. Het is namelijk steeds lastig om een mooie foto te maken als er donkere en lichte stukken in het beeld zijn. Maar zo met de flits is het wel een aardige foto van Erik met de achtergrond van rots en pijnboompjes.
Ook vandaag zijn de eekhoorntjes druk in de weer. Hier en daar vallen er weer dennenappels naar beneden. Volgens ons is dit eekhoorntje een eikeltje aan het opeten. Later vinden we een leeg hulsje op de rots.
Een pijnboom in al zijn of haar glorie! Het ruikt hier in de pijnboombossen naar wasverzachter. Dezelfde geur als in de bossen van La Palma in de Caldera.
Erik en het Droge Bos.
We hebben vanochtend bij de Subway een broodje Veggie Delight gehaald. Dat is een broodje met gesmolten kaas en een heleboel sla en groenten erop. Om zeg maar een beetje te compenseren voor de waffle, die overigens best wel lekker was. Veel lekkerder, droger, dan de vette dikke grote pancakes die we in de diner kregen naast ons hotel toen we in Yosemite waren. We eten ons broodje op bij de Vista point, onderweg terug naar het hotel. Hier kun je goed de berg zien waar in de winter overheen geskied wordt. Het kabelbaanstoeltjes apparaat is nu dicht jammer genoeg, anders konden we even bovenop de berg kijken. Er schijnt afgelopen winter erg veel sneeuw gevallen te zijn. Dat is gunstig voor ons want de watervallen en beekjes hebben nu veel meer water dan normaal tegen deze tijd van het jaar!
In de middag relaxen we even in het hotel. Erik kijkt op de kaart om te zien waar we later in de middag kunnen kijken bij de meertjes. Er is de Horseshoe Lake, Lake Mary, Lake Mamie, Twin Lakes, Lake George en nog twee andere lakes.
Hieronder een stukje van de Twin Lakes.
Als we omhoog rijden hebben we een beter uitzicht over de Twin Lakes.
En dit hieronder is de Horseshoe Lake.
Hier parkeren we de auto en lopen een stukje de berg op, de Mammoth Pass trail. We hopen op een mooi uitzichtpunt. Blijkbaar is er ook een Mc Leod Lake, waar je alleen te voet kunt komen. Daar kunnen we ook nog even kijken. Aparte sfeer met die witte bomen en het witte zand en het witte bordje.
Er ligt hier best nog veel sneeuw op de berg!
We klimmen en klimmen en klimmen maar geen uitzichtpunt, het is gewoon een trail door het bos, helemaal naar de Mammoth Pass, de overgang van de berg. En we hadden nu al een bordje verwacht dat er een kruising zou zijn met een andere trail. Zijn we wel op het goede pad, vraagt Erik zich hardop af. En ik mij daarom dus ook... Nou, we lopen gewoon nog een stuk verder en als we dan nog geen kruising zien, kunnen we beter dezelfde weg weer terug nemen want ik wil graag voordat het donker is weer bij de auto terug zijn! :-) Maar gelukkig, na nog vijf minuten lopen zien we de splitsing. We nemen het pad naar Lake Mc Leod. Wat een gezellig klein meertje tegen de achtergrond van de hoge berg. Mooi helder lichtblauw water ook. We gaan op een van de vele boomstammen op het strandje zitten en nemen een foto in het avondlicht.
Dan lopen we nog een stukje langs het water.
Erg rustig hier. Zou onderstaande voetafdruk van een beer zijn? Of gewoon van een hond?
Nu de zon achter de berg wegtrekt, wordt het al snel koud. We lopen het laatste stukje van de loop terug naar de auto. Nog een foto van de Horseshoe Lake in de laatste zonnestralen van vandaag.
We rijden terug. Hee, zou er soms een Detour zijn? Het is niet echt zo duidelijk aangegeven, he! ;-)
We wilden weer bij Thai'd Up! gaan eten maar de Thai is dicht vandaag. Nou zeg, waar zullen we nu dan gaan eten? Erik stelt voor om naar Rafters te gaan. We hadden van onze B&B eigenaar een boekje gekregen met daarin alle restaurants en waar ze liggen en Erik heeft dat boekje blijkbaar bestudeerd. Eten is dan ook een serieuze zaak natuurlijk! ;-)
Rafters is een gezellig café achtig restaurant wat er een beetje uit ziet als Billy Bear in Delft. Dus met veel hout enzo (maar zonder de beren, alhoewel die hier eigenlijk ook best goed zouden passen :-). De prijzen zijn echter niet zoals bij Billy Bear. We eten vandaag chique! Daar hoort dan ook een wijntje bij. Erik heeft Penne uit de oven met broccoli, zongedroogde tomaten en een soort worstjes en ik heb Fettuchine met roomsausje van gerookte eendenborstfilet, paddestoelen en spinazie. En de salade van baby leafs delen we. Jummie! Ziet er goed uit, he!
Nog een laatste fotootje voor vandaag. Gezellige jaren zestig bordje.
In de nacht staan we nog even op om in het straatje voor het hotel heen en weer te lopen om te kijken of we toevallig een beer zien. Maar we zien geen beer. De meneer van de B&B had ons het idee gegeven dat we in de avond zowat zouden struikelen over de beren maar dat blijkt dus heel erg mee te vallen.
Morgen gaan we op weg naar Death Valley. Spannend! Het zal we een verschil zijn, de sneeuw en kou hier en de droogte en hitte in Death Valley!