Vrijdag 24 februari
Tegen half drie in de nacht vertrekken we met de auto naar Schiphol. Onze vlucht vertrekt om half zes. Om op La Gomera te komen moeten we naar Tenerife vliegen en vandaar de boot nemen naar La Gomera. Het is ruim vier uren vliegen naar Tenerife en het tijdsverschil is één uur. Het is dus één uur vroeger op de Canarische eilanden. Alles gaat op een laag pitje en we zijn beiden een beetje stilletjes omdat we in de nachtstand staan, beiden net opgestaan na een paar uurtjes slapen.
De vlucht verloopt goed en tegen negen uur komen we aan op de luchthaven van Tenerife. Daar wacht een mevrouw van Neckermann ons op en vertelt ons dat we in touringcar 50 plaats moeten nemen en dat die ons zal afzetten bij de haven waar we om half drie de boot naar La Gomera moeten hebben. Half drie?!!! Het is nu negen uur! We moeten dus ruim vijf uur wachten voordat we verder kunnen. Daar hadden we niet op gerekend! Maar de tijden van de boten zijn nou eenmaal zo ongunstig. De eerste boot gaat om negen uur en de volgende pas om half drie. Nou ja, dan is er niets aan te doen. De bus zet ons af op de haven en we kunnen onze koffers in een kluisje doen. Dat wil zeggen er staat een soort karretje op de haven met allemaal vakjes met houten deurtjes, niet moeilijk om open te breken, en daar kun je je koffer achterlaten. Op hoop van zegen dan maar. Er zijn twee Nederlandse mannen die ook dezelfde boot moeten hebben en die vertellen ons dat ze dit eerder gedaan hebben en dat het goed ging :-) Nadat we de koffers gedumpt hebben lopen we naar het strandje wat aan de haven grenst.
Gezellig gekleurde bootjes in de haven.
In een loods zien we een man op een bankje zitten en met een hamer op vissen slaan die volgens mij al een tijdje in het zout hebben gelegen. Relaxe sfeer hier. De haven heet Los Cristianos. We vermaken ons met door de straten lopen en we stoppen op de hoek van een pleintje om te ontbijten. Café solo en hoe heet die koffie ook weer met die gesuikerde gecondenseerde melk erin? Café con leche, leche leche, zegt de man achter de toonbank. O, okay. Maar dan krijg ik een koffie verkeerd met een zakje gesuikerde melk extra :-) De volgende keer moet ik cortado leche leche zeggen, dan krijg ik een espresso met leche condensada. We bestellen twee tostadas con tomate en betalen 3,80 euro :-) Lekker in het zonnetje op het terras even bijkomen. Het is best fris en bewolkt vandaag, maar af en toe vangen we een zonnestraal en die is lekker warm.
Na het ontbijt lopen we over de boulevard, lekker rustig op deze tijd van de dag, heen en weer terug. We kijken naar schildpadjes in een vijvertje en we lopen naar een groot hotel aan het eind van de boulevard om even een plasje te doen en de handen te wassen. Beetje hier en daar hangen en een boekje kopen met wandelroutes in een Duits zaakje. Gelukkig hadden ze hem ook in het Engels. Uiteindelijk wordt het een keer half twee en lopen we terug naar de haven. We moeten de boot Armas hebben.
Er kunnen iets van 1000 mensen op en ook een heleboel auto's. Het is ongeveer een uur varen naar La Gomera. Fris op de boot als je buiten staat. We zien onderweg heel even een paar dolfijnen! Vrolijk gekleurde huisjes aan de haven van La Gomera.
Op La Gomera aangekomen in de haven van San Sebastian de la Gomera staat er een vrouw van Neckermann die ons doorverwijst naar een blauwe Renault Clio van autoverhuurbedrijf Avia Cars. Daar worden we opgewacht door een andere vrouw die ons naar het kantoor voor rijdt waar we de papieren in orde maken. Dan het laatste stuk van de reis, het is inmiddels al half vijf in de middag! De weg naar Valle Gran Rey is heel erg bochtig, er zijn maar heel weinig stukken waar je gewoon rechtdoor kunt rijden. Volgens mij is het iets van veertig km rijden en we doen er ruim een uur over. Wel heel mooi overal, veel groen, veel van die aangelegde terrassen en bananenbomen en palmen. Jammer dat het zo bewolkt is. De haven ligt in het oosten en we moeten naar het westen rijden. Omhoog en nog meer omhoog, over het midden van het eiland waar het nationale park Parque Garajonay ligt. Daar rijden we doorheen en we zien links en rechts een heleboel bordjes van wandelpaden. Op het hoogste punt rijden we een stukje door de laaghangende wolken, mistig en vochtig. Dan het laatste stuk weer naar beneden. Héhé, eindelijk zijn we er bijna, we zien het plaatsje al liggen tussen de rotsen. Steile rotsen. Even langs de weg stoppen voor een foto van de ondergaande zon op een paar huisjes midden in de terrassen.
Een closer up.
Reshma, moe van de lange dag en met kleine oogjes achter de bril. De hele dag bril op is geen pretje, voelt zo stoffig en vettig op je neus.
In Valle Gran Rey heerst een relaxe sfeer. Inderdaad veel hippie achtige toeristen, zoals we ergens gelezen hadden. Ons appartementencomplex heet Jardin del Conde. We hebben een ruim appartement met een grote keuken en woonkamer. Hmm, internet doet het binnen niet, zegt Erik, die de belangrijke dingen als TV en internet gelijk uitprobeert! ;-) Maar als je op het terras gaat zitten dan doet ie het net wel. Het is best koud op het terras zo zonder zon.
Inmiddels is het al half zeven in de avond. Het heeft dus 17 uur geduurd vanaf het moment dat we van huis vertrokken in Delft tot we aankomen in ons appartement hier. Niet normaal! We zijn dan ook gesloopt. Maar we moeten eerst even boodschappen halen in de Spar want anders hebben we geen drinkwater. We halen water en koffie en thee en chipjes en de favoriete Danone vla met Mariakoekjes smaak en broodbeleg. Want er zijn twee Duitse bakkers hier in het dorp en daar kun je meestal lekker brood halen. Veel dingen staan in het Duits aangegeven, trouwens. Blijbaar komen of wonen hier nogal wat Duitsers.
Na de boodschappen thuis afgezet te hebben gaan we op zoek naar avondeten. Vlakbij is er een restaurantje Charco del Conde. Daar bestellen we pescade blanco local en lenguado. Ik dacht dat dat tong zou zijn zoals je die op Scheveningen zo heerlijk kan eten.
Maar deze lenguado is helemaal niet lekker! Grof en helemaal niet vlezig maar meer een consistentie als pudding. Bah! Gelukkig heeft Erik wel lekkere vis, zachter en fijner van smaak en textuur en heerlijk gebakken in knoflook en olijfolie (dat denk ik tenminste). Daar krijg ik hapjes van en zo komt het toch nog goed. Erik zegt dat het nog heel even duurt en dat hij dan omvalt van de slaap, hij wil zelfs geen wijntje om deze reden :-)
Dus na een snelle koffie (gaat deze keer in één keer goed, het bestellen bedoel ik) lopen we terug naar ons appartement en gaan we heerlijk douchen en direct naar bed. Hopelijk is er morgen wat meer zon. Tegen elf uur komt er iemand van Neckermann informatie geven over het eiland.
Zaterdag 25 februari
Vandaag zijn alle wolken weg en schijnt de zon heerlijk! Gelukkig! We halen verse broodjes bij een van de Duitse bakkers en maken die klaar in ons appartement. We hebben een terrasje waar we lekker in de zon de broodjes op kunnen eten. Tegen elf uur lopen we naar de receptie en wachten op de contactpersoon van Neckermann. Zij vertelt ons het een en ander en we boeken twee wandelingen bij haar. Eentje voor dinsdag en eentje voor donderdag. Voor de rest kunnen we zelf wandelen, als we rondwandelingen uitzoeken uit het boekje wat we gekocht hebben op Tenerife. Vandaag gaan we de buurt verkennen, kijken welke plaatsjes en strandjes hier liggen. We kunnen gewoon de weg volgen waar ons appartement aan ligt. Dan komen we in een klein plaatsje La Playa.
Blijft leuk, die vrolijke huisjes op een kluitje tegen de rotsen aan geplakt.
In la Playa heerst er ook een relaxe sfeer. In alle dorpjes hier eigenlijjk. We zijn dorstig geworden van het wandelen en gaan op een terrasje zitten voor een vers sinaasappelsapje. En een salade met mozzarella, tomaat, avocado en ansjovis. Allemaal vitamientjes! :-) Je krijgt hier bij het avondeten niet zoveel groente dus we moeten het peil zelf wat opschroeven!
Hier een foto van La Playa, tegen de achtergrond van een van de steile rotsen. Mobiele telefoons hebben hier vaak geen bereik. De hostess van Neckermann vertelde dat zij hier ook geen bereik heeft met haar mobiele telefoon en dat dat komt doordat de dorpjes ingesloten zijn door de hoge rotsen.
Erik is gefasineerd door de wilde golven die steeds stukslaan in een explosie van wit schuim. Achter Erik kun je de weg zien die we gelopen hebben, langs het water, helemaal tot aan ons appartement (wel eerst de weg oversteken). Tegenover ons appartement ligt er ook een strandje, het is een mini strandje en het heet heel toepasselijk Baby beach. :-)
Gezellige kleine boulevard van la Playa.
Paar foto's van de golven.
Woesj!
Winkelstraatje onderaan de hoge steile rots. Waar Erik staat is er een telefooncel. Je ziet er heel veel van. We kunnen bij onze hostess een telefoonkaartje kopen waarmee we kunnen bellen naar Nederland bij zo een telefooncel. Zouden ze zoveel van die telefooncellen hebben omdat niemand hier goed bereik heeft met zijn mobiele telefoon? Vanavond zullen we een telefoonkaartje kopen bij de hostess.
In een van de winkeltjes verkopen ze wandelspullen. We kopen daar twee wandelstokken. Kan handig zijn met klimmen en dalen op de rotsen.
En dan wandelen we weer terug. Ons appartementencomplex ligt aan deze straat. In Valle Gran Rey liggen zijn er allemaal kleine dorpjes die op loopafstand van elkaar liggen.
De rest van de middag luieren we aan het zwembad bij ons appartement. In de avond gaan we eten in het dorpje El Puerto. De haven. Is ook maar een mini haventje :-)
Een paar mensen hebben ons restaurant Tresmallo aangeraden, voor verse vis. Dat gaan we graag uitproberen. We krijgen eerst een broodje met mojo verde en mojo rojo (sausjes). Lekker! En dan een salade vooraf. Als hoofdgerecht hebben we een grote, hele vis. Een witte ronde vis die krokant gebakken is en opgengeslagen is als een boek, zo zei de ober dat en hij maakte het gebaar erbij met zijn handen :-) We hebben er geen foto van gemaakt want ik weet niet of de vis zo fotogeniek was maar hij was in ieder geval erg lekker en heel erg groot. Flan als toetje en koffie erbij en dan het kleine stukje teruglopen naar ons bedje! Het was een lekkere dag, we zijn blij dat de zon weer volop schijnt. We hoorden van de hostess dat het de afgelopen twee weken geen mooi weer was, toen het bij ons in Nederland zo koud was was het weer hier ook van slag.
Kijken wat we morgen gaan doen. Ik denk een leuke wandeling uitzoeken die we gaan lopen.
Zondag 26 februari
Vandaag gaan we wandeling 17 doen uit ons boekje (La Gomera walking guide van Rother). Dat is een wandeling die hoger gelegen is en een beetje door het Nationaal Park Garajonay gaat. Eerst moeten we ongeveer 30 km rijden naar een klein plaatsje Chipude. Als we vanuit de vallei omhoog rijden komen we bij een Mirador. Even uitstappen om te kijken en een foto te maken van de Valle Gran Rey. Je kunt mooi zien hoe het tussen de twee rotsen ligt.
Dan lopen we weer terug naar de gepakeerde auto. Hee, had jij deze deuk linksvoor al gezien? Nee, was me niet eerder opgevallen! Hmm, vreemd. We stappen in. Heb jij al deze zooi papieren en kaarten hier op de grond gelegd? vraagt Erik die op de passagiersplek zit en naar beneden kijkt. Nee, dat zal jij wel gedaan hebben, grap ik. Ineens valt het kwartje! Dit is onze auto helemaal niet! Ik stap snel uit en doe de deur dicht. Wat als de mensen van deze auto denken dat we iets aan het stelen zijn, gaat er door mijn hoofd. Erik zit nog in de auto. Waarom komt hij er niet uit?! Ik loop om de auto heen om de deur voor hem open te maken van buiten. Maar die zit op slot. De auto heeft alle deuren gelocked. Dan komt er een koppel aangelopen, het zijn denk ik Duitsers (zoals 80 procent van de mensen hier). Ik leg uit dat we in de verkeerde auto gestapt zijn, deze was namelijk ook klein en blauw :-) Dan wordt Erik bevrijd. Haha, dat was grappig! Eenmaal in de goede auto rijden we verder over de bochtige wegen naar Chipude. De wegen zijn lekker stil, bijna geen andere auto's. Wat een rust op dit eiland. We zien wel veel wandelaars langs de weg en in het dorp.
Na een plasstop in een klein hotel op het plein bij de kerk begint onze wandeling. Met het rode Rother boekje in de hand gaan we op pad. Ik probeer de nieuwe wandelstok uit. Onderweg komen we langs een mamaschaap met een kindje.
Onze wandeling is een rondwandeling maar we kunnen een zijtak doen naar de top van de Fortaleza. De Tafelberg van la Gomera.
Dat is natuurlijk wel leuk! De hele wandeling duurt ongeveer vier uur en als we naar boven en terug willen dan komt er nog een uur bij, volgens het boekje. Vooruit dan maar, het is nu half een. Zijn we tegen zonsondergang weer terug in de vallei. In het boekje zijn blauwe, rode en zwarte wandelingen beschreven, op volgorde van moeilijkheidsgraad. Het beklimmen van de Fortaleza is een zwarte wandeling! Hmm, even kijken of dat gaat lukken. Geniet nog maar even van de strakblauwe lucht want die gaan zeer binnenkort verdwijnen uit de foto's, helaas.
Het is klimmen met handen en voeten over de grote rots. Deze wandeling heeft wel wat weg van de Angels Landing in Amerika. Alleen werd er daar een heleboel fuzz over gemaakt en hier hoor je niemand zeggen dat het gevaarlijk kan zijn en dat je eraf kunt vallen en dat het dan je eigen risico is etc etc. Voordeel is wel dat ik dan niet van tevoren bang gemaakt word :-) Ik vind het wel een beetje eng hoor, Erik. Ja, het mag wel een beetje eng zijn, is het geruststellende antwoord van Erik :-) Goed, het is wel leuk, een beetje uitdaging. Het engst vind ik dat je zo tegen de rots aan aan het klimmen bent en achter je niets meer is. Maar het is gelukt en we zijn al bijna boven. Even uitrusten en een stoere foto maken.
Achter ons komen twee oudere mannetjes naar boven geklommen. Het zijn Duitsers. Ik vertel dat Erik mij niet gezegd had dat dit een zwarte wandeling is uit het boekje. De ene man vertelt dat de andere man dat ook niet wist en anders vast niet meegekomen was, dat hij nieuw is met klimmen. Als we helemaal boven zijn, maken ze een foto van ons su samen (schrijf je dat zo?). Ik heb nooit Duits op school gehad, wel Spaans :-) maar ik geloof dat je hier even ver komt met Duits als met Spaans, verder misschien nog want een heleboel winkels zijn van Duitsers. In ieder geval, Erik en Reshma bij het hoogste punt van de Fortaleza!
En je ziet de wolken zo binnen drijven. Ineens is het koud zonder zon en met de wind. Snel weer naar beneden.
Eenmaal weer beneden is heel de Tafelberg in de mist gehuld. Dat ging snel ineens!
We zijn pas op een vijfde ofzo van de uiteindelijke rondwandeling. Zullen we verder lopen of teruggaan naar de auto? Nou, Erik denkt dat het in de vallei ook bewolkt is. Dan kunnen we beter wandelen dan op het strand liggen. Dus we besluiten de wandeling verder te lopen. Op gegeven moment lopen langs een pijnbomenbos. Je ziet de mist omhoog waaien langs de buitenkant van de berg.
Zo blijven we nog lange tijd aan de buitenkant van de rots wandelen. De voetjes beginnen al pijn te doen. We zijn ongeveer halverwege, zegt Erik. Even uitrusten bij een hoogspanningsmast.
Van de rest van de wandeling hebben we geen foto's op de blog gezet, ze waren allemaal een beetje donker en een beetje grijs. In het kort hebben we een heleboel gelopen en waren we ook nog ergens verkeerd gegaan, waardoor we dachten dat we er al waren (laatse 1,8 km gelopen volgens het bordje) maar we kwamen op een autoweg uit met een bordje dat het nog 3 km was naar Chipude! Dus over de autoweg nog 3 km gelopen terwijl de voetjes niet meer wilden. Tjonge, dat was een zware eerste wandeldag. Misschien hadden we voor de eerste dag een iets kortere wandeling moeten uitzoeken :-) Zouden de voeten wennen aan het wandelen en de volgende keer minder pijn doen? Erik denkt van wel. Ik heb nieuwe wandelschoenen en daar moet ik nog aan wennen. Zere kleine teentjes en onderkant hiel.
Goed, wel heerlijk om nu in de auto te kunnen zitten en de schoenen uit te kunnen doen! In het appartement heerlijk onder de warme douche en dan even een dutje doen voordat we gaan eten. We willen vanavond paella gaan eten. Het is een stukje van niets maar ik heb toch liever dat we met de auto gaan :-) We gaan naar el Puerto, naar een klein restaurantje waar we gisteren langs gelopen waren wat er wel gezellig en schoon uitzag. Eerst een warm broodje met mojo rojo en mojo verder, dan een salade, behoorlijk groot en dan als laatste, als we eigenlijk al vol zitten, komt er nog een mooie pan met paella aan. De meneer schept voor ons op. Foto is een beetje geel maar dat geeft niet, de paella was dat ook :-)
Koffie toe en dan lekker terug in bedje. Het was een vermoeiende dag vandaag maar we hebben wel het gevoel dat we wat gedaan hebben, de wandelspieren getraind voor onze groepswandeling op dinsdag. Hoogtepunt was het beklimmen van de Fortaleza. Erik biedt aan om nog meer zwarte wandelingen uit het boekje te zoeken voor ons :-)
Morgen ben ik geen veertig meer. Ik vind veertig al oud klinken maar eenenveertig is toch net iets erger! :-)
Maandag 27 februari
Vandaag doen we het rustig aan. We gaan op verkenning uit met het autootje. Eerst langs het bezoekerscentrum van het Parque National de Garajonay, kijken of we daar een (grote) kaart met daarop alle wandelroutes uitgestippeld kunnen krijgen. In Valle Gran Rey (spreek uit Baje Gran Reei) schijnt het zonnetje lekker tussen een paar witte kleine wolkjes. Maar hoe hoger we komen hoe meer bewolking en hoe frisser de wind. We stoppen onderweg even bij Mirador Vallehermoso. Het plaatsje wat je kunt zien liggen is Vallehermoso, wat mooie vallei betekent. Op de terugweg kunnen we daarlangs rijden.
Onze hostess vertelde dat Vallehermoso vroeger de hoofdstad was. Nu is de hoofdstad San Sebastián. Daar is onze boot aangekomen maar we hebben nog niet in het plaatsje zelf gekeken. We rijden door een mistige weg, onder een groen bladerdak naar het bezoekerscentrum. Dat ligt aan een zijstraat van de grote weg en dan een heel stuk door het park. We zijn nu een heel stuk naar het noorden gereden. Misschien kunnen we straks doorrijden naar de noordkust en daar wat plaatsen bekijken, we zijn er nu toch. Als je ergens wilt komen op dit eiland dan moet je eerst tientallen kilometers over bochtige wegen rijden en dat neemt behoorlijk wat tijd en het is ook best een beetje vermoeiend met al die bochten. Bij het bezoekerscentrum aangekomen geeft de meneer ons tips over wandelroutes die de moeite waard zijn. Dan rijden we verder naar het noorden. Het landschap verandert van groen naar rotsig en ruig. Even de benen strekken bij een van de uitzichtpunten langs de weg.
We komen uit de tunnel (zie je hem?) en daar is het plaatsje Agulo. Schijnt een pittoresk plaatsje te zijn volgens onze hostess. Hier komen we straks kijken, eerst rijden we door naar Hermigua, een paar kilometer verderop.
Onderweg een heleboek uitzichtpunten voor Tenerife. Achter mij de top van de Teide.
En daar is het dal van Hermigua. Het is een vreemd plaatsje, hier en daar zijn er kluitjes huizen verspreid over de rotsen. Aan de ene kant van de kloof en ook aan de andere kant van de kloof. Met tussenin een heleboel bananenbomen.
We stoppen even bij een kleine bar met wat stoeltjes buiten. Even een toiletstop doen en iets eten. Het is lunchtijd maar ook siestatijd en de meeste winkels zijn dicht. Ze hebben alleen een paar tapas dus we kiezen er twee uit. Spaanse omelet (dat is omelet gevuld met aardappel) en viskroketjes. Met een vers sinaasappelsapje. Af en toe is er zon en dan komt er weer een wolkje voor. Uit de zon is het best een beetje fris maar we hebben onze vesten mee. In de zon is het wel lekker warm. Als we Hermigua bekeken hebben, rijden we terug naar Agulo.
Nog een foto van Tenerife. Je kunt een paar witte vlekken zien waar huizen staan.
In Agulo gaan we een beetje wandelen door de kleine straatjes. Ook hier een heleboel bananenbomen.
En ook mooie Bougainville.
Het frisse kerkje van Agulo. Heeft wel iets weg van een Griekse kerk, zegt Erik.
En zomaar een straatje.
Dan rijden we weer terug naar Valle Gran Rey. We nemen de hoofdweg die langs Vallehermoso gaat. Een typerende foto van het landschap onderweg.
Ruig.
In Vallehermoso aangekomen twijfelen we of we uit zullen stappen en rondlopen of dat we gelijk verder rijden. Eigenlijk zijn we al best moe en deze plaats is best groot dus daar willen we dan de tijd voor nemen om rustig rond te wandelen. Èn het is al vijf uur geweest. We besluiten om maar meteen door te rijden en een andere keer terug te komen om op het gemakje rond te kijken. Dus door maar weer!
Uitzicht op de Roque del Cano die bij Vallehermoso staat.
En als we al bijna weer terug zijn stoppen we nog bij de Mirador Ermita de los Santos. Daar staat een mooi kerkje tegen de rotsen.
Heerlijk zonnetje hier en lekker uit de wind.
En dan de laatste bochtige kilometers naar ons dorpje. Het heet Charco del Conde. Maar als je vijf minuten naar links of naar rechts loopt zit je weer in een ander dorpje :-) Aangrenzende dorpjes zijn La Puntilla, Bórbalan en Vueltas.
Nog even naar de zonsondergang kijken bij La Playa. De zon kijkt ook naar ons :-)
Snel een fotootje voordat ie verdwenen is achter de wolken. We kunnen de zon dus niet in de zee zien zakken.
Even douchen en schone kleren aandoen. Klaar voor het avondeten.
In het plaatsje Vueltas (dat noemden we eerst El Puerto maar dan klopte niet. El Puerto is de haven die in Vueltas ligt. Maar ja, ze hebben ook een plaats die La Playa heet en dat betekent ook gewoon strand maar toch heet de plaats zelf ook zo dus van dat soort dingen raak je dan in de war natuurlijk) zijn er een heleboel kronkelstraatjes met gezellige winkels en restaurantjes. We gaan bij El Pescador naar binnen, dat klinkt veelbelovend.
Erik bestelt een pescado a la plancha en ik een pollo asado. Een medio litro vino blanco erbij om nog even te proosten op mijn verjaardag.
O ja, ik ben vandaag jarig :-)
Nog vele jaren en goede gezondheid en lekker eten en een mooie tv, zegt Erik. Ik krijg namelijk een nieuwe tv van hem. Zo een mooie platte met groot scherm en scherp beeld enzo :-)
Het voorafje is het mooist om een foto van te maken. Ja, want we moeten nou eenmaal foto's maken van het eten anders krijgen we teveel commentaar van jullie, haha! Tomates al horno con queso, dat is wat je ziet! (dan weet je dat, het betekent tomaten uit de oven met kaas maar dat had je vast al door :-)
Buikjes vol en dan weer terug naar ons hotel, helemaal naar een ander dorp lopen! Gelukkig zijn we er in vijf minuten! :-)
Het was een autodagje vandaag. Beetje vermoeiend door al die bochten maar ook weer minder vermoeiend omdat we niet gewandeld hebben. Morgen gaan we namelijk met een groepswandeling meedoen en we wilden onze voeten een beetje sparen. Het was een leuke dag, geen slechte dag om jarig te zijn! Morgen weer een normale onjarige dag :-)
O ja, allemaal heel erg bedankt voor alle mailtjes en whatsapjes en pingetjes en feedback met verjaardagsfelicitaties!
Dinsdag 28 februari
Om negen uur worden we opgehaald aan de straat schuin tegenover ons appartementencomplex. Een klein wit busje stopt en er stapt een slanke man met een rood vest en net iets te lang blond haar uit die ons in het Duits aanspreekt. Hij is Chris, onze gids voor vandaag. Er zitten al een stuk of tien mensen in de bus. Allemaal Duitsers :-) Dat had onze hostess al voorspeld. Ik voel me een beetje een vreemde eend in de bijt zo tussen al die Duits pratende mensen :-) Maar onze gids kan ook Engels praten. We spreken af dat hij iets in het Engels uitlegt als ik het niet begrijp, voor de rest zal hij alles in het Duits vertellen. Erik kan ook het een en ander vertalen.
Met het busje rijden we ongeveer 50 minuten naar het plaatsje Alojera. Daar begint onze wandeling. We zien hoe ze hier aardappels verbouwen en mais en druiven en bananen en avocado's.
Lekker zonnetje! Hieronder een foto van een paar palmbomen als we net Alojera uitlopen. We zullen voornamelijk gaan klimmen.
Pff, klimmen en nog eens klimmen. Je kunt het plaatsje mooi zien liggen achter mij.
Chris stopt regelmatig even om een sigaretje te roken! Hmm, dat is verleidelijk voor Erik ;-) Hieronder nog een paar foto's van het landschap waar we doorheen wandelen.
We gaan in de richting van Arure omhoog. De GR132 loopt benedenlangs het eiland rond. De GR131, waar we eergisteren een stuk van gelopen hebben, loopt bovenlangs het eiland rond. Er zijn heel veel wandelroutes uitgezet op La Gomera.
Na nog meer klimmen in het ruige landschap hebben we mooi uitzicht over de rotsen. Veel Aloevera planten en kleine Drakenbomen (Dragos). In de verte zou je El Hierro moeten kunnen zien. Maar het is lastig om de wolken en het land van elkaar te onderscheiden.
Het is net alsof we in een expeditie zitten van bergbeklimmers die de Mount Everest ofzo gaan beklimmen, zo allemaal op een rijtje, omhoog! De langharige Grote Smurf voorop :-)
Ja, stoer he! De stok komt handig van pas bij het klimmen en de losse stenen.
Pam, je haar danst! :-)
Het landschap verandert als we aan de andere kant van de rots lopen. Nu hoeven we niet meer te klimmen maar kunnen we gewoon horizontaal blijven lopen, langs de rand van de rots. Hier groeien een heleboel cactussen en af en toe een paar Dragos. Zoals deze die zo mooi in het zonlicht staat.
Een heleboel poep op het pad!
Hier zijn de boosdoeners. Jaja, kijk maar onschuldig! Stelletje schapen!
Na nog een stuk langs de rots gelopen te hebben, stoppen we voor een lunchbreak op een windstil, zonnig plekje met uitzicht op het dorpje Tagaluche. Dat ligt in Valle Gran Rey (betekent trouwens Vallei van de Grote Koning maar dat begreep je vast al, we zeggen het voor de zekerheid toch nog even :-).
De gids vertelt dat je helemaal bovenlangs de rots moet rijden om van Tagaluche naar een andere plaats aan de andere kant van de rots te gaan terwijl het allemaal bij dezelfde gemeente hoort. Dus wilden ze een tunnel gaan bouwen om de plaatsen aan de ene kant van de rots met de plaatsen aan de andere kant van de rots te verbinden. Maar de EU wilde dit plan niet subsidieren dus hebben ze het maar laten zitten.
De autowegen hier zijn trouwens heel erg goed. Het lijkt erop dat ze allemaal pas geasfalteerd zijn. Gesponsord door de EU, vertelt Erik. Die paar mensen die op dit eiland wonen zouden het zelf nooit op kunnen brengen om alle wegen te laten asfalteren.
Als we zo in het zonnetje onze lunch opeten, zien we beneden in de vallei over de weg ineens een auto rijden, een rode. Iemand wijst naar de auto, we kunnen hem mooi volgen zo over de verlaten kronkelweggetjes onder ons. Ja, zegt onze gids, dat je een auto ziet rijden is hier een hele gebeurtenis op La Gomera, he! ;-)
We lopen door naar het plaatsje Arure. Daar zijn we gisteren met de auto gestopt bij Ermita de los Santos, het kerkje tegen de rotsen. Vandaag komen we weer langs het kerkje, maar nu dus lopend vanaf beneden. We steken de autoweg over en dan begint het laatste stukje van de wandeling.
Amandelboom in bloei.
Nog even een rookpauze :-) Voor onze gids dan. De meneer met het rode vest. Uitzicht op Arure.
Nu lopen we weer in een heel ander landschap. Droog, zwart en met van die gekke gedroogde pluimen.
We slaan een hoek om en ineens zijn daar weer een heleboel Aloevera planten. In de verte kun je de Fortaleza zien, waar we eergisteren op geklommen zijn.
Dat was een mooie afwisselende wandeling! We zijn om tien uur begonnen met wandelen, tot twee uur. Dus vier uurtjes gewandeld met regelmatig een kleine pauze. Afgezien van een zere kleine teen en een zere grote teen gaat het best goed met de voetjes.
Terug in Charco del Conde gaan we eten bij Café Olé, niet eens twintig meter vanaf onze voordeur. Heerlijke, vers klaargemaakte salades, eentje met tonijn en eentje met avocado. Verse mix sapjes erbij (eentje met sinaasappel en mango en eentje met sinaasappel en papaya) en dan hebben we onze vitamientjesvoorraad weer aangevuld.
En als toetje een Barraquito! Die kennen we nog van La Palma :-) Dat is koffie met Liquor 43 erin. En niet zo weinig ook! Dat wordt lekker slapen zometeen! Gelukkig hoeven we maar tien stappen te zetten om weer “thuis“ te zijn! :-)
Na een douche en een klein dutje gaan we tegen half zeven naar de zonsondergang kijken. Deze keer steken we alleen maar de straat over en blijven we bij de Baby beach. Onderaan ons appartementencomplex is er een ijszaakje. We hebben nu al zoveel mensen met een ijsje gezien dat we het vermoeden hebben dat het wel lekker ijs zal zijn. Even de proef op de som nemen!
Mango, yoghurt, koffie en hazelnoot met chocoladestukjes. Pff, dat is best veel geworden. Het is inderdaad heerlijk ijs! Zacht en vol van smaak. Koffie die echt naar sterke koffie smaakt en de yoghurt smaakt een beetje naar perzikenyoghurt. Het leven is best mooi zo met een ijsje en de zonsondergang achter de palmen en de zee! :-)
Op het strand speelt een jongen op een soort trommel waar verschillende klanken uitkomen. Het klinkt zo lounge achtig dat Erik denkt dat het een CD is en dat de jongen maar een beetje mee trommelt. Maar hij maakt toch echt alle geluiden zelf met het ene instrument. Andere mensen vinden het ook mooi en blijven in de buurt staan of zitten op het stoepje. Leuke sfeer zo, elke avond de mensen die soort van de zonsondergang vieren.
Het laatste stukje van de rode zon voordat ie ervandoor is. Dag zon, tot morgen!
Nog een laatste foto van onze avondmaaltijd. Kipstukjes met knoflook (pechuga de pollo al ajillo). En dat is inderdaad met een heleboel gebakken knoflook! Gelukkig heeft Erik ook een gerecht met knoflook (entrecote al ajillo) :-)
Kijken wat we morgen gaan doen. Misschien een van de wandelingen die de man uit het bezoekerscentrum ons aanraadde, door het bos van het nationale park Garajonay. Donderdag (dus overmorgen) gaan we weer met Chris een speciale wandeling doen. Dus we moeten onze voeten misschien wel weer een beetje sparen.
Woensdag 29 februari
We gaan vandaag een wandeling uit het Rother wandeboek doen. Eentje die door het bos gaat want daar hebben we nog niet gewandeld. We moeten eerst een klein uur rijden naar el Cedro. Daar zouden we een rondwandeling kunnen doen, eerst door een 500 meter lange tunnel door de rots naar de andere kant van de rots en dan over de rots weer terug. Ongeveer twee-en-een-half uur.
Bij ons in Valle Gran Rey is het lekker zonnig, het waait alleen een beetje hard. Maar zodra we naar het midden van het eiland rijden, verandert het weer en is het ineens koud en vochtig. En het waait nog harder. Een van de miradors (je hebt een heleboel uitzichtpunten, Mirador van dit en Mirador van dat), Mirador de los Roques, willen we een foto maken van de grootste roque maar dat is tegen het licht in. Dus we rijden een stukje door en stappen dan uit om het vanaf deze kant te proberen. Tjonge, we worden zowat weggeblazen! Op de foto kun je onze Renault Clio zien. Het is een net autootje maar hij lijkt de hellingen niet zo makkelijk aan te kunnen. Ik denk dat mijn Starlet het beter zou doen! :-)
Bij het startpunt van de wandeling aangekomen, parkeren we de auto langs de weg en gaan op zoek naar el tunél :-) En die vinden we. Maar er staat zo een tien cm water in. Nou, laat maar zitten dan. Om nou 500 meter met natte voeten te lopen in een pikdonkere tunnel is nou ook niet echt fantastisch.
Dus moeten we over de rots klimmen om aan de andere kant van de tunnel weer uit te komen, waar de wandeling verder beschreven staat in het boekje. Het is een behoorlijk steile klim door het bos maar wel leuk, weer eens wat anders. Aan de andere kant is de vallei te zien. Een heleboel gele bloemetjes. Even lekker in het zonnetje zitten. Want tussen de bomen is het wel frisser. Maar dat is wel lekker met het klimmen, dat het niet te warm is bedoel ik. Bij het dalen ging het vestje weer aan.
Door de vallei en aan de andere kant weer omhoog klimmen. Het Grote Groene Sprookjesbos.
En de Kleine Mens :-)
Op een gegeven moment komen we op een weg uit. Deze moeten we voor bijna een uur volgen. Veel varens langs de weg.
Het is nu behoorlijk koud met de wind en zonder zon. Ik heb bevroren vingers die niet meer warm willen worden.Iedere keer dat de zon een paar seconden tussen de wolken door schijnt, staan we als stokstaartjes met ons gezicht in de zon. Nou, ik vind het wel weer genoeg geweest hoor. Laten we maar weer snel terug gaan naar de auto en weer de warmte inrijden. Hebben we wel vediend. We hebben ongeveer drie uurtjes gelopen denk ik.
Wel een mooi gezicht, al dat groen.
Er lopen diverse wandelroutes door het bos. Ze zijn op deze manier aangegeven. De 0,6 km afdaling naar Caserio del Cedro hebben wij op de heenweg gedaan, we zijn nu weer terug op hetzelfde punt.
Alleen nog even de steile afdaling naar de auto en dan kunnen we heerlijk in de zon gaan liggen! Joepie! Wel eerst nog een uurtje terug rijden. Op een gegeven moment komen we weer op het punt waar de lucht blauw wordt. Je kunt mooi zien hoe de wolken tegen de berg aan waaien. En hoe langs de kust het gewoon stralend weer is.
Terug in Charco del Conde liggen we nog even in de zon op de ligbedjes voor ons appartement en gaan daarna een stukje wandelen over de boulevard langs de kust met de ondergaande zon aan onze linkerhand. En in onze rechterhand een ijsje :-) Er is verderop, verder nog dan La Playa, een ander strandje wat nog rustiger moet zijn. Het heet Playa del Inglés. Dat gaan we even zoeken.
Het is inderdaad rustig hier. Dat komt doordat de boulevard al een tijdje geleden opgehouden is en er zijn geen terrasjes in de buurt. En de zee is wilder. Maar wel een mooi plekje om nog net even de zon onder te zien gaan.
Vanaf hier kun je best goed La Palma zien!
Wauw, weer een mooie zonsondergang. Elke keer net weer ietsje anders.
Je kunt ook El Hierro zien.
We zijn hongerig geworden van al dat gewandel. Onze hostess vertelde over pizzeria Pinnocchio waar ze heerlijke pizza's maken. Daar komen we op de terugweg langs dus dan kunnen we vandaag daar gaan eten.
Pizza Pinnocchio 4 sapori voor Erik (de achterste) en Vegetariana voor mij (met gegrilde groenten). Jummie, dat is inderdaad heerlijk! Leuk om te zien hoe de pizzabakker de pizza's in het echte vuur legt.
Zo, nu lekker slapen. Ik dan, Erik gaat nog even snooker kijken. Op Eurosport, in het Duits :-) Als er signaal is want het gebeurt regelmatig dat er geen beeld is en dat er No Signal staat.
Morgen uitgerust weer op voor onze tweede groepswandeling met Chris. We gaan dan bij Hermigua wandelen. Dat is nog best een eindje rijden, daar zijn we op maandag al geweest.
Donderdag 1 maart
We staan weer om negen uur klaar om opgehaald te worden. Deze keer zijn er nog wat meer mensen die geen Duits kunnen, er gaan nog een Engels echtpaar mee. Voor de rest is het busje weer gevuld met Duitsers, een paar kennen we nog van de wandeling van dinsdag. Ze groeten ons enthousiast!
We rijden een uur tot bijna aan Hermigua. Dan stappen we ergens midden op de weg uit het busje en gaan we op pad. Na een klein stukje wandelen, vertelt Chris iets over de kastanjeboom waar we langs lopen. Dat het geen kastanje is maar dat iedereen het zo noemt. Echte kastanjes kun je niet eten, deze wel. Het is een soort tamme kastanje maar dan geen kastanje, zoiets. Wat het dan wel is, heb ik even niet meegekregen :-) Hij vertelt ook dat, als hij tegen de inwoners hier zegt dat dit geen kastanje is, dat ze hem dan uitlachen en zeggen dat hij het niet weet, hij is immers maar import hier! ;-)
En dan de groepsbijeenkomst om te vertellen over het programma van vandaag. We gaan klimmen op de rots aan de overkant. 500 meter klimmen en dan weer 700 meter dalen. Uiteindelijk komen we dan aan in Hermigua waar we weer opgehaald worden. Het is nu tien uur en we zullen om half vier opgehaald worden. Dat vertelt onze Grote Smurf allemaal :-) Eigenlijk zou ie in plaats van een rood vest aan, een rode muts op moeten hebben, haha!
Op de rotsen groeien een heleboel roosvormige vetplantjes.
De klim is behoorlijk steil en duurt ook best lang. Het Engelse echtpaar klaagt hierover bij de gids. Ze wisten niet dat het zo zwaar zou zijn. Chris antwoordt daarop dat dit wel de Speciale wandeling is die ze geboekt hebben en dat dat wat zwaarder is dan de reguliere wandelingen die ze op andere dagen organiseren. Maar, zegt hij geruststellend, dit is wel de makkelijkste Speciale wandeling die ze hebben :-) Volgens mij zegt hij maar wat om ze te plagen. Maar hij blijft daarna wel een beetje achter ze lopen om ze af te leiden met praatjes.
Tijdens de klim hebben we een mooi uitzicht op Hermigua en de rots die typerend is voor Hermigua. Volgens mij heette hij San Pedro ofzo.
Nog iets verder kunnen we een mini watervalletje zien.
Het vestje gaan uit. Kom op, Erik, klimmen maar! Erik heeft ook wel iets weg van een smurf met zijn blauwe broek, blauw overhemd, blauw vest met cappuchon en blauwe tas. :-)
We komen in El Cedro aan. Hier zijn we gisteren ook geweest. Een paar huisjes en een Drakenboom :-) De Drago wordt zo genoemd omdat hij meerkoppig is, net als draken zijn. En als je er een gaatje in maakt komt er drakenbloed uit. Trouwens, al die andere plantjes waarvan we eerst dachten dat het kleine Drago's waren, waren geen Drago's maar iets anders. Iets van Wolfsmelk.
Nog wat flora.
Op gegeven moment zijn we boven en dan begint de daling. We lopen langs een bordje wat zegt dat er twee huizen te koop zijn. Haha, dit zijn de huizen! Goede makelaar nodig om deze te verkopen! ;-)
Even pauze. Hermigua ligt in het zonnetje. Rechtsonder in de foto kun je een wit kapelletje zien, op een soort rechthoek met een krom weggetje erheen. Daar gaan we heen lopen. Nog een flink stuk dalen dus!
Het puntje van de top van de Teide (Tenerife) is net te zien tussen de wolken.
Dalen en nog meer dalen. Auw, de kleine teentjes en de knieen protesteren.
De laatste meters dalen en dan zijn we eindelijk bij het kapelletje.
Nog een stukje over de autoweg dalen naar Hermigua waar we in een lokale kleine bar iets drinken totdat het busje er is. Dan weer ruim een uur terugrijden. Soezen in de bus.
Terug in Charco del Conde gaan we bij Café Olé, het cafeetje tegenover ons appartement, een salade eten. Ik dan, Erik wil liever een pannenkoek met banaan en chocoladesaus.
Grappig detail is dat het symbool van Café Olé een Aum teken is. Herken je het, het is een beetje gestyleerd.
De ensalada Antonia, met gebakken kaas. Jummie! Vers mixsapje van sinaasappel en mango erbij.
En Erik krijgt maar liefst twee pannenkoeken! Nou, het zijn meer een soort flensjes.
Daarna gaan we nog even uitrusten. Dit is een topdag voor liefhebbers van smulfoto's! :-) Tegen half negen gaan we eten bij restaurant el Varadero. Toch eens opzoeken wat dat betekent. Hier hebben we eerder de mixed paella gegeten en de kipstukjes met knoflook. Deze keer willen we niet teveel werk aan onze paella hebben en vragen we naar een Paella Vegetariana. Wel aangepast met een paar stukjes kipfilet als het kan. Dat kan.
Van tevoren krijgen we steeds een warm broodje met mojo's. Lekkere mojo's hebben ze hier. Mojo verde (dat is de groene), mojo rojo (de rode) en een soort knoflookcreme die behoorlijk sterk is! We dopen stukjes van onze broodjes in de bakjes tot de broodjes op zijn :-)
En daar is de paella! Que paella bonita! En hij smaakt ook erg goed.
Maar het is wel weer erg veel. Erik doet goed zijn best want de man van het restaurant mag nog een tweede keer bij hem opscheppen. Nog een chocolademousse delen en een koffie erbij en dan stappen we tonnetjevol in de auto :-) Bij het appartement gaan we nog even een klein stukje wandelen om het eten te laten zakken. Mooie heldere hemel. Je kunt de Grote Beer (steelpannetje) zien en Orion (boogschutter) en Cassiopeia (de W).
Morgen hebben we een relaxdagje. Dan is het alweer vrijdag. Wat gaat de tijd snel!
Vrijdag 2 maart
Lekker uitslapen, verse broodjes halen, koffie maken, ontbijt op bed. Zulk soort dingen :-) En dan op het gemakje een beetje omhoog lopen naar het plaatsje La Calera. Dat is een dorpje wat iets hoger ligt maar wel op loopafstand (kwartier ofzo) met een heleboel trapjes in het dorp. Geeft wel een gezellige, knusse sfeer. Onderweg lopen we langs bananenplantages en langs papayaplantages. Hier een voorbeeld van een papayaboom. De papaya's zijn nog groen maar worden op gegeven moment oranje.
En weer mooie volle bougainvilles.
Sfeerfoto van Erik in La Calera.
Vanaf hier gaat er ergens een wandelpad omhoog en helemaal naar Arure. Misschien kunnen we daar een stukje op lopen, kijken of we een mooi uitzicht hebben. Vandaag hebben we onze gewone schoenen aan dus we zijn niet van plan om hele stukken te gaan wandelen, gewoon even kijken.
Maar het waait best hard en op al die losse steentjes is het niet zo prettig lopen met gewone schoenen. We keren na een paar minuutjes weer om. Laten we naar het strand gaan! La Playa ligt hier recht onder dus is niet zo ver meer lopen. Foto vanaf het wandelpad naar het dorpje.
In La Playa aangekomen gaan we eerst even lunchen. Gambas al ajillo! Aan knoflook geen gebrek deze vakantie!
Gebakken knoflook is trouwens heel zacht van smaak en een beetje zoet, smaakt helemaal niet sterk, zoals je met rauwe knoflook hebt. Dit ter info :-)
De rest van de middag liggen we in de zon, de hete zon, en spelen we in de zee. Ik durf niet zo ver het water in want de golven zijn best hoog en wild. Ik heb eens koppeltje duiken gedaan in een golf en het gevoel dat ik niet meer weet wat onder en boven is vind ik toch niet zo geweldig. Maar Erik zoekt de golven juist op want hij wil op de golf mee terug liften. Heerlijk koel, het water. Flink insmeren met zonnebrandcreme want de zon brandt goed. Samen met Erik ga ik toch iets verder het water in en als het even golfstil is, zwemmen we snel verder de zee in. Nu zijn we voorbij de golfzone en is het water vrij rustig, alleen af en toe een verhoging van het water. Zo dobberen we een tijdje rond. Maar dan is er ineens wel een vrij hoge golf. Ik begin wild te watertrappelen want ik schiet in de stress. Rustig blijven, hoor ik Erik zeggen, gewoon mee gaan met de golf. Jaja, makkelijk praten! :-) Maar het gaat goed. Op gegeven moment moeten we ook weer terug door de golfzone om weer op het strand te komen. Erik geeft aanwijzigingen of ik over de golf kan of dat we eronderdoor moeten duiken. Bij een te hoge golf moesten we erdoorheen en dat vond ik spannend. Opgelucht sta ik weer op het strand! Erik gaat weer even terug om een golf op te zoeken om weer op mee te liften.
Na een tijdje opdrogen op de handdoek is het genoeg geweest, niet teveel zon in één keer. Nog even een foto op het strand.
Terug naar het appartement en even lekker douchen, al het zand en creme eraf. Dan even siesta houden en nog wat snooker kijken op tv. Tegen zonsondergang gaan we weer even op het stand kijken. Met een ijsje erbij. Ik heb after eight ijs (mint met stukjes chocola) met slagroom (Duits slagroom, dat wil zeggen, zonder suiker) en Erik heeft een bolletje Malaga en een bolletje koffiesmaak. Dat is zijn favoriet.
Twee mannen op een van de bankjes spelen op een didgeridoo, zo een Australisch blaasinstrument.
Erik op het strand met zijn ijsje. En een heel onschuldig gezicht. Wie ik? Een ijsje?
We hadden eerder al een foto van de zonsondergang vanaf La Playa en toen eentje van de zonsondergang vanaf Playa del Inglés en nu hebben we er eentje vanaf Baby beach.
Nou ja, twee dan. De volgende is ook heel mooi, zo met de golven.
Morgen gaan we misschien weer wandelen. Je kunt een wandeling doen rondom Valle Gran Rey met veel uitzichtpunten en die lijkt ons erg mooi om te doen. Maar hij duurt wel vijf uur. Dus dan moeten we wel op tijd beginnen. Dat zien we morgen dan wel weer!
Zaterdag 3 maart
De foto's van vandaag gaan alleen maar over wat we onderweg tegenkomen tijdens de wandeling. Dat komt omdat we een hele werkdag aan tijd gewandeld hebben. We beginnen om tien uur, parkeren onze auto langs de hoofdweg in het plaatsje El Guro en daar begint het pad. Zo ziet dat eruit in de ochtendzon.
We gaan eerst helemaal omhoog klimmen tot bovenop de berg en vandaar kunnen we een soort rondwandeling doen met uitzicht op de kust. Als we dat gedaan hebben moeten we weer terug naar beneden. Klinkt alsof we dat zó gedaan hebben! :-) Uiteindelijk waren we pas tegen zeven uur weer terug bij de auto!
Deze foto is van na een kwartier klimmen ofzo. Toen we nog fris en fruitig waren :-) Rechts achter mij kun je een Ermita zien. Er zijn er veel van, meestal op een beetje verlaten plekken ergens hoog, waar niet zo vaak mensen komen, behalve een paar wandelaars.
De foto's van vandaag hebben niet zo veel commentaar nodig eigenlijk. Onderstaande foto is van El Guro. Je kunt zien dat we nu al best hoog zitten. De top van de berg is op 650 meter en we begonnen op 150 meter te klimmen dus we klimmen 500 meter. Lekkerder klimmen in de schaduw maar op gegeven moment zijn de schaduwplekjes op. Onze auto staat ergens langs de grote weg die je op de foto kunt zien.
Nog even genieten van de koelte voordat we in de zon gaan lopen. Erik kijkt af en toe in het wandelboekje of we nog goed gaan en wat er nog komt. Op de telefoon is de gestyleerde kaart van de wandelroute geladen en met gps kunnen we zien waar we op de lijn zijn. Dat is prettig! Vooral omdat de weg niet overal zo goed aangegeven is.
Dit boompje heeft een mooi uitzicht!
En dan zijn we, na anderhalf uur klimmen, bovenaan! Even een pauze met een broodje en een soort vla met verkruimelde Oreo koekjes. Jaja, we hebben de Oreo koekjes weer gevonden! :-) Genoeg water drinken.
Dan lopen we aan de andere kant van de berg verder want we moeten nog een stuk over de berg lopen om bij de kant van de kust te komen. Er heerst weer een heel andere sfeer aan deze kant, tussen twee berghellingen, met uitzicht op het smalle dal met de mooie palmbomen in het zonlicht. Heel stil.
We moeten naar de top van die berg in de verte, met die paar boompjes helemaal bovenop. Dus hup, verder lopen! Wat een charmante foto met de verfrommelde zakdoek die goed werk doet met neus snuiten en voorhoofd afvegen :-) Een zakdoek die van opa was. Helaas ben ik de zakdoek uiteindelijk kwijt geraakt. Toen we weer terug waren bij de auto zat ie niet meer in mijn zak. Ergens op La Gomera blijft er dus een zakdoek van opa achter. Gelukkig heb ik er nog een paar.
Indrukwekkende rotspartij. Daar kijk je van op! ;-)
Zie je al wat, Erik? Volgens mij kun je links in de verte net het topje van El Hierro zien met een wolkje erbij. Het is een perfect heldere dag.
De ruige kust aan de andere kant van Vueltas en de haven.
En dan zijn we eindelijk op het punt waarvoor we deze klim hebben gedaan. Het gave uitzicht over de dorpjes en de kust! Hieronder zie je La Calera tegen de rots (het plaatsje met al die trapjes waar we gisteren wat rondgelopen hebben). Vanuit La Calera kun je trouwens helemaal tot bovenop de rots klimmen met een steil zigzag weggetje wat we vanuit onze rots heel goed kunnen zien.
En dan zie je aan de kust helemaal op het eind Playa del Inglés. En daarvoor La Playa met het langere strand.
Hier een close up van Playa del Inglés (het ruigere stukje kust bij de laatse huisjes) en van La Playa voorin met de gezellige boulevard en een boompje in de bocht.
Op de foto hieronder kun je de omgeving van ons appartementencomplex goed zien. Ons appartementencomplex is die met het rechts dtuk en het kromme stuk huisjes met het zwembad in het midden. Als je de weg oversteekt zit je al op de Baby beach. Ons appartementencomplex ligt in het plaatsje Charco del Conde.
Als je de weg naar rechts volgt, zie je het dorpje La Puntilla (waar onze pizzeria Pinnocchio zit :-) en als je verder loopt kom je in La Playa uit. Als je de weg links volgt en bij de rotonde rechtdoor gaat, kom je in Vueltas en het haventje. Daar zitten twee restaurantjes waar we vaak zijn gaan eten, El Varadero (moet nog steeds eens opzoeken wat dat betekent) en Trasmallo (waar we de openboek-vis hebben gegeten).
Dan tot slot de straat die op de voorgrond ligt (dus het verst van de kust, als je vanuit ons appartement komt en de rotonde naar links neemt). Dat is het dorpje Borbalán. Daar halen we boodschappen bij de Spar en bij de duitse bakkers.
Nog een close up van ons appartementencomplex, omdat het leuk is om het van boven te zien :-) Vanaf rechtsboven gezien (dus het rechte stuk huisjes, niet het kromme stuk) hebben we het tweede huisje. Bij elk huisje horen twee appartementjes en wij hebben dan het derde appartementje van boven gezien. Dus het bovenste appartementje van het tweede huisje. Is het nog te volgen? :-) Niet dat het belangrijk is ofzo maar gewoon leuk om te vertellen.
De Baby beach kun je ook goed zien. Om te zwemmen is het niet zo handig want er staat meestal gewoon een grote plas ondiep water. Het heet niet alleen Baby beach omdat het een klein strandje is maar ook omdat er een heleboel mensen met baby's daarheen gaan :-) veilig voor de kindjes.
Erik geniet van het uitzicht en het zonnetje. Even een sapje drinken en een broodje eten.
Als je je afvraagt waar we nou eigenlijk zijn, dan kun je dat op de voorkant van het boekje aflezen :-)
Nog een laatste foto van de fotogenieke gele boompjes en dan gaan we verder lopen. We moeten ook nog een keer terug!
Hee, een schaap! Wat het schaap denkt zullen we jammer genoeg niet weten.
Om weer beneden te komen moeten we dus weer heel het stuk terug lopen en dan naar beneden afdalen waar we ook omhoog gekommen zijn. Maar dat vond ik een beetje eng met al die losse stenen. Naar boven klimmen vind ik dan makkelijker dan naar beneden terug gaan. Er zou nog een andere mogelijkheid zijn om op een andere manier beneden te komen langs een andere route. Die proberen we te vinden maar het is waardeloos aangegeven. We lopen een heel stuk verkeerd. Erik laadt de andere wandelroutes op de telefoon en we kijken waar we zijn tov de lijnen. Hmm, een heel stuk van de lijn af. Toch maar weer terug en de lijn proberen te vinden. Ja, volgens mij is deze weg goed. Okay, dan lopen we verder langs deze route.
Mooie grote Agaveplant.
De weg blijft maar recht lopen. We moeten toch ook een keer naar beneden? Ja, dat zou je denken he. Na een kwartier gelopen te hebben lijkt de weg ineens naar beneden te gaan maar het is een heel smal paadje echt op de rand van de afgrond en met alleen maar losse stenen. Daar ga ik echt niet over naar beneden! Het angstzweet breekt mij uit. Erik vindt het ook geen goed plan. Dat is jammer, dan moeten we heel het stuk weer terug lopen en toch maar de afdaling nemen van de weg waarover we omhoog geklommen zijn.
Pff, het is nu al vijf uur. Ik wil wel uit de bergen zijn als de zon onder is, klaag ik. Want ik ben eigenlijk een beetje bang dat we steeds verkeerd lopen en in het donker de weg naar beneden nog moeten vinden met al die losse stenen. Maar we hebben nog twee uur voordat de zon onder is. Eerst heel het stuk van de tweede route weer terug lopen. Dat duurt een half uur. En dan zijn we weer op het punt waar we vanmorgen waren. Hier dan maar naar beneden, voorzichtig en langzaam.
Het gaat goed, af en toe glijden de voeten een stukje over de losse stenen maar met beleid lukt het meestal wel om grotere, vaste stenen te vinden om je voeten op te zetten. Erik gaat heel makkelijk en snel naar beneden maar ik heb wat last van mijn angst om van de rots af te glijden en ik geloof dat dat het lastiger maakt om naar beneden te komen (op een normale manier bedoel ik).
Uiteindelijk zijn we om zeven uur weer terug bij de auto. De knieen en de kleine teentjes en de grote tenen schreeuwen van geluk! Eindelijk vrij!
Hèhè, we hebben een hele werkdag gelopen! zegt Erik. Ja, morgen moeten we maar lekker uitrusten. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat we overwerkt terug komen! :-)
Het was wel een hele mooie wandeling en dus ook spannend. Ben blij dat we weer met beide benen op de lage grond staan. Als we met de auto in vijf minuten terug rijden naar Charco del Conde kunnen we nog net het laatste stukje van de zon in de zee zien zakken.
Zondag 4 maart
Vandaag is het onze laatste dag op La Gomera. Morgen vertrekken we om vijf uur in de ochtend al naar de boot terug naar Tenerife, zodat we de boot van zeven uur kunnen nemen en het vliegtuig van elf uur naar Amsterdam. We komen rond half vijf aan op Schiphol.
We doen het rustig aan vandaag. Plan is om in de middag nog even op het strand te liggen of bij het zwembad en in de ochtend en vroege middag nog een beetje te gaan autorijden op het eiland. We hebben nog zoveel plekken niet gezien! Vallehermoso hebben we bijvoorbeeld niet meer gezien en de hoofdstad San Sebastian ook niet. Dat gaat er deze keer niet van komen, moeten we nog maar een keer terug komen :-)
Wat we wel nog graag willen zien vandaag is de Alto de Garajonay. Dit is het hoogste punt van La Gomera, op 1487 meter. Vanuit hier zouden we bij helder weer een heleboel eilanden kunnen zien rondom La Gomera. Tot nu toe was het elke keer bewolkt als we erheen wilden rijden. Op de dagen dat we gingen wandelen was het soms wel helemaal zonnig maar ja, dan waren we dus andere dingen aan het doen. Vandaag lijkt een geschikte dag te zijn want de lucht is helemaal blauw. In ieder geval aan de kust. Het is altijd maar afwachten wat je hogerop de bergen aantreft.
Dus we stappen rond half twaalf eindelijk eens in de auto (trage start, op zijn zondags :-) Onderweg kunnen we door de bomen de mist van de wolken zien, geeft een mysterieus effect. Foto vanuit de auto.
Maar als je hoger komt, dan kom je weer uit de wolkenlaag, dat is fijn! Bij de Alto de Garajonay is het goed weer en we hebben zicht op El Hierro, hier te zien achter La Fortaleza (de Tafelberg). Het lijkt net alsof El Hierro op de wolken drijft! :-)
En ietsje naar rechts van El Hierro zien we La Palma liggen. Drijft ook op de wolken! Je kunt op de foto ook mooi zien hoe de wolken over La Gomera hangen.
Op Tenerife hebben we ook mooi zicht. Maar daar komt straks een andere foto van. Rond de Alto zijn wat gezellige wandelpaadjes gemaakt. We nemen een van deze paadjes terug naar de auto.
Relax om zomaar een beetje te lopen zonder wandelschoenen enzo mee te hoeven nemen. Gezellig zo de zon tussen de blaadjes. Een mooi natuurlijk trappetje.
En ook nog wat van het sprookjesbos-mos.
Iets verder is er nog een Mirador voor Tenerife. Tenerife ligt half achter de wolken.
Hier nog een close up van hoe de wolken neerdalen op het eiland. Stromende wolkenval!
Dat was leuk! En wat een mazzel met het weer! Nu gaan we nog even langs de Mirador de los Roques. Dat is volgens het boekje de spectaculairste mirador van La Gomera. Er staan een paar grote losse rotsblokken midden op het eiland en die kun je dan van dichtbij bekijken. Hieronder de grootste van het zooitje. Ter referentie: je ziet de autoweg links van de rots naar boven lopen.
Aan de overkant van de weg heb je nog een paar Roques. Ze hebben allemaal een naam. Ik ben te lui om ze op te zoeken :-)
Hier weer de waterval van wolken over de bergrug. Gaaf gezicht he!
Behalve Grote dingen zijn er ook kleine dingen. Zoals de bloemetjes en de bijtjes :-)
Nu kunnen we terug gaan naar Valle Gran Rey maar we kunnen ook nog wat verder rijden. We rijden richting Playa de Santiago, in het zuiden van het eiland. Deze kant uit zijn we nog niet geweest. Volgens mij heet deze vallei de Palmenvallei.
In Playa de Santiago gaan we even wat lunchen. Mooie bougainvilles in maar liefst vijf verschillende kleuren, allemaal naast elkaar.
Na de lunch rijden we via een andere weg weer terug. Ondeweg stoppen we nog even bij een andere mirador. In de verte horen we een hoop gerinkel. Dat zijn allemaal geitjes. Even kijken of we kunnen inzoomen op de geitjes. Gaat nog best goed met het compact cameraatje! Wat een gezelliggeit!
Dan het laatste stukje terug rijden. We zitten al best een tijdje in de auto en worden een beetje loom van het zonnetje en het heen en weer geslinger door alle bochtjes. Een tegenlicht foto van La Fortaleze (ja, alweer) met El Hierro (ja, ook alweer) op de achtergrond. Een heel klein stukje van El Hierro is te zien maar het licht op de wolken is heel apart, vandaar dus nog een foto, ook al hebben we er al tig van.
Het is inmiddels al half zes dus niet echt tijd meer om op het strand te gaan liggen. We nemen genoegen met het zitten op een bankje bij de Baby beach, in het zonnetje. Met een ijsje natuurlijk. Ik heb deze keer joghurt en banaan met slagroom (niet slecht eigenlijk, die slagroom zonder suiker van de Duitsers) en Erik heeft malaga en karamel.
Dan even een dutje doen en in de avond gaan we voor het laatst eten bij El Varadero. Inmiddels hebben we het opgezocht wat het betekent. Het betekent Droogdok, een plek waar je boten droog kan leggen zodat je ze kunt repareren of de onderkant schoon kan maken. Logische naam voor een restaurantje, toch?! ;-)
Erik heeft tonijnfileetjes. Met papas arrugadas (gezouten, droge aardappels).
En ik heb pechuga de pollo con salsa de champiñones. Met gegrilde groenten en maar liefst frietjes én rijst erbij.
Jummie. Buikje vol. Nu vroeg naar bed want morgen moeten we om kwart over vijf al klaarstaan om met de bus opgehaald te worden.
Dus dit is het einde van de blog voor La Gomera! Een leuk eilandje, lekker rustig en mooi. Genoeg te wandelen. Maar minder spectaculair dan La Palma. Dat is nog steeds ons favoriete eiland! Toch zouden we nog een keer terug willen komen om de plekjes die we nog niet bezocht hebben, een keer te zien en te bewandelen.