Ons telefoonnummer is nog steeds +918447217847.
Dit is de blog voor Zuid-India. Voor die van Noord-India klik hier.
Zondag 16 januari
We moeten om vier uur in de ochtend alweer op het vliegveld zijn. Daar drinken we nog een kopje koffie en een lekkere chocolademuffin als vroeg ontbijtje. De grote fles met water gaat moeiteloos door de security check, dat is ook gek. Het vliegtuig stopt eerst in Kochin, dan in Trivandrum waar wij eruit gaan en dan nog ergens anders, ik geloof Hyderabad.
De luchtvaartmaatschappij heet Indigo! Klinkt ergens erg bekend :-) Deze twee foto's zijn speciaal voor onze IND vriendjes! :-) Go Go Indigo!
We vliegen om 6 uur en komen om elf uur aan in Trivandrum. De gids en chauffeur staan klaar. De gids heet Hare Krishna. Hij raadt ons aan om direct maar de tour van twee uur te doen omdat het later op de dag heel erg druk wordt. Ok, we proberen het wel, eigenlijk zijn we moe en plakkerig. Achteraf hadden we beter direct naar het hotel kunnen gaan, de tour ging een beetje aan ons voorbij en ik kreeg hoofdpijn van de vermoeienis van het vliegen twee dagen achter elkaar en de vochtige warmte ineens.
Want het gevoel bij uitstappen uit het vliegtuig is precies hetzelfde als aankomen in Suriname. Alsof je een tropisch stoombad inloopt. De hele sfeer is eigenlijk net als in Suriname. En de omgeving ook. De palmbomen, de lichte muurkleuren als lichtgroen en lichtblauw enzo, de huizen en kleine winkels langs de weg, de mensen die fruit verkopen op straat. Alleen de autoriksha's zijn een verschil met Suriname :-)
Onze gids vertelt ons dat Trivandrum eigenlijk Thiruvananthapuram heet. Thiruv is een soort respectvolle aanspreektitel, anantha is de zoveelste reincarnatie van een God, ik geloof Vishnu want daar zijn veel tempels van, en puram betekent net als pur: stad. De taal die ze hier praten is echt niet te verstaan, het klinkt als belbelbelbelbel, hele ronde klanken en het schrift is ook heel anders dan hindi, bollige tekens. De taal heet malayalam, wat iets betekent als volk van de heuvels. In Kerala zijn er ergens 7 heuvels ofzo. We hebben het verhaal niet helemaal gevolgd, waren te moe en mijn hoofd deed pijn zoals ik al vertelde. We gingen eerst kijken bij een tempel waar alleen hindoes in mochten, maar we konden wel de buitenkant bekijken. O, die was onder groene doeken verscholen want hij was under construction. Toen gingen we een paleis bekijken waarbij we alleen naar binnen mochten met een gids van het paleis en die was absoluut niet te verstaan alhoewel hij engels sprak of iets wat daarop moest lijken. We probeerden geinteresseerd te kijken en af en toe te knikken of een woord te herhalen wat we wel herkenden :-) En daarna gingen we nog naar een museum die niet zo heel interessant was en waarbij ik geschreeuwd werd door een vrouw omdat ik een gigantisch massief houten wiel aanraakte, don't touch! Sorry hoor!
Ons hotel heet Soma Palmshore, een 3 sterrenhotel. Met een eigen strandje! De kamers zijn gezellig lichtgroen, de sfeer is net als die in Torarica in Suriname.
Grappig dat we ineens in de tropen zijn, zo anders dan in Rajasthan. De mensen zijn donkerder en trager, het meisje in het hotelrestaurant sloft als ze loopt en doet net alsof ze in een slow motion film speelt als ze een voor een de borden van een tafel afruimt en naar de keuken sloft :-) Ook zo Surinaams.
Het eten is lekker! We lunchen de eerste dag met sweet and sour fish en lemon rice met een vers sapje (ik heb ananas en Erik heeft papaya).
Enige minpuntje is dat onze sapjes niet alleen naar ananas of papaya smaken maar ook een beetje naar knoflook. Waarschijnlijk gebruiken ze hetzelfde mes of snijplank als waar ze knoflook mee/op snijden.
Maandag 17 januari
Vandaag doen we het rustig aan. Ik heb nog steeds hoofdpijn. Na het ontbijt, wat niet geweldig is, gaan we de buurt een beetje verkennen. We lopen richting de boulevard en kijken in de winkeltjes voor een handdoek voor Erik en wat dunne kleren voor mij. Hier een foto van het Lighthouse strand in Kovalam.
Het is nu nog rustig want het is pas een uur of tien.
Ons hotel heeft een zwembadje, een Ayurvedisch centrum en een eigen strandje. Dat is wel lekker want het grote publieke strand wordt heel druk is ons verteld door de gids. Hier een foto van het uitzicht vanaf ons balkon.
We lopen nog even over het prive strandje. Lekker water, wel een beetje wilde golven. Aan het eind kun je de lighthouse zien. Aan de rechterkant is de ingang naar ons hotel vanaf het strand.
We krigen vanmiddag tegen twee uur een ayurvedische massage van anderhalf uur. Dit hotel hoort bij de Soma Resort Group en die zijn gespecialiseerd in Ayurvedische dingen. Eerst even lunchen om half een. De hyderabadi fish is erg lekker! Met coconutrice en gekookte groenten. Jummie!
De massage was een ervaring. Uitbundig veel warme olie, ik denk wel een liter, wordt er gebruikt. Eerst zittend op een bankje wordt je hoofd onder de olie gedrenkt en dan je rug. Dat wordt gemasseerd en daarna ga je op een matras liggen en wordt er nog een halve liter olie over je heen gegooid en gaat de masseuse een beetje hangen aan een touw aan het plafond en gaat ze je met haar voet masseren, heel apart! En daarna moet je op een bed liggen en wordt je normaal gemasseerd zeg maar. Het gebeuren met de voeten was wel apart en het uitbundig veel gebruiken van olie was ook apart. Ik vond het wel lekker. Erik vond zijn masseur schuurpapierhanden hebben. Hij had allemaal zandkorrelachtige dingen op zijn lichaam, dat had ik niet. Maar bij het douchen ontdekte ik dat alle zandkorrelachtige dingen bij mij op mijn hoofd zaten. Mijn haar was in een doek gebonden na de hoofdmassage.
Na een uitvoerige douche om de vettigheid er een beetje af te krijgen, gaan we nog even zwemmen in het zwembadje. Lekker watertje en lekker rustig zo tegen half vijf. Het is een beetje bewolkt maar nog lang niet koud.
De rest van de dag bestaat uit een dutje doen en 's avonds eten in het hotel. Morgen gaan we een ontbijtje proberen in een Duitse bakkerij, heeft Erik in de Lonely Planet gezien. Want in ons hotel is het ontbijt niet zo geweldig.
Dinsdag 18 januari
Vandaag slaan we het ontbijt in ons hotel over en gaan we kijken aan de boulevard van Lighthouse beach bij de duitse bakkerij of ze daar een lekker ontbijtje hebben. Daarna lopen we wat over de boulevard naar het aangrenzende baaitje, de Hawa beach. We zien een vrouw met een grote aluminiumbak op haar hoofd met daarin twee grote vissen. Erik zegt dat ze lijken op tonijn.
Aan het eind van de lighthouse beach hebben vissers hun boten en spullen liggen.
Op de hawa beach zien we grote groepen indiers in het water spelen. Met al hun kleren aan :-)
Onderstaande foto is wel grappig voor het verschil tussen de helemaal aangeklede indiers links in het water en rechts de toeristen met hun bijna blote billen :-)
De mannen hier dragen vaak een rok. Zoals dit groepje mannen aan het strand.
Waar zouden deze indiase toeristen vandaan komen, zouden ze van Kerala zelf zijn of zouden ze van een andere provincie van India komen?
Hier een voorbeeld van het verschil in tekens van hindi en malayalam.
De vissers zijn hier bezig met het visnet.
Nog een paar foto's van vissers en hun boot.
Tjonge, wat is het warm zeg! We lopen weer terug met onze voeten in het water, dat is lekker. Het valt erg mee met de drukte op dit strand in Kovalam. In de Lonely Planet had Erik gelezen dat dit een drukke badplaats is maar we vinden het best rustig en gezellig. We gaan weer bij de duitse bakkerij een vers ananas sapje drinken. Deze keer geen knoflookbijsmaak gelukkig!
We hebben uitzicht op het strand en zien een blanke toerist een foto maken van een groep indiase toeristen! Dat is een grappig gezicht, heeft iets van een omgekeerde wereld. Maar die indiers zijn ook gewoon toeristen hier en ze maken veel foto's van elkaar. Leuk om te zien hoe ze met kleren en al in de golven spelen. Het zijn best grote golven en op de standen staan rode vlaggen, waarschijnlijk om te waarschuwen dat je niet mag zwemmen. We zien ook een paar surfers, ziet er wel stoer uit zo op de golven staan op een plank. De andere restaurantgasten volgen de surfers ook en als het ze lukt om op de golf te staan hoor je Ahhh en als ze omvallen hoor je Ohhh :-)
Terug naar het hotel om even koel te douchen want we zijn alweer helemaal bezweet. Foto van de ingang van hotel Soma Palmshore.
Na de douche even een kwartiertje op bed gelegen en we maken ons klaar voor lunch in het hotel. In het hotelrestaurant krijg ik ineens jeuk aan de binnenkant van mijn linkeronderarm. Het zijn allemaal piepkleine plekjes, net als muskietenbultjes. Maar in no time zijn ze vijf keer zo groot geworden en ik krijg ook jeuk aan de binnenkant van mijn dijen en aan de linkerkant van mijn nek. Het restaurantpersoneel brengt citroen waarmee ik de jeuk iets weg kan nemen en de ayurvedische arts wordt geroepen. Zij denkt dat ik door een beest ben gestoken en ze zegt dat ze iets kan maken om erop te smeren. Na de snelle lunch gaan we naar boven naar de ayurvedische arts. Ik bel mijn vader op om om advies te vragen. Hij zegt dat ik het best naar de dokter kan gaan en waarschijnlijk een allergische reactie heb op iets en lorratadine moet gebruiken (anti histamine). Ondertussen heeft de assistente van de arts het prutje klaar en wordt mijn arm, mijn benen en hals ingesmeerd met een groene plantenpasta. Zo moet ik een half uur blijven zitten. Als ik het spul eraf was lijkt het wel iets minder te zijn, het is nu meer een grote plak dan allemaal kleine bultjes. Maar op mijn benen en in mijn hals is het nog wel goed te zien. We besluiten toch naar een dokter te gaan. De receptie regelt een taxi voor ons naar het hospitaal. Het kost 650 roepies, het hospitaal ligt op 20 minuten afstand rijden van het hotel en de chauffeur zal een uur op ons wachten. Als het langer duurt moeten we hem meer betalen. Okay.
In het hospitaal aangekomen wordt ons verteld dat er geen huiddokter aanwezig is vandaag maar dat we naar de ehbo kunnen. Beetje gek om met uitslag naar de ehbo te gaan maar goed, iets anders zat er niet op. Beetje onwennig komen we aan op de ehbo en ik vertel iemand aan de balie wat er gebeurd is. Een aardige jonge hindoestaande vrouw in een gele salwaar komt naar me toe en vraagt me wat er aan de hand is. Ze zegt dat ik een injectie zal krijgen met anti histamine en vervolgens tabletten meekrijg om het te vervolgen en ik krijg ook een zalfje tegen de jeuk. Moet die injectie nou echt? Kan ik niet alleen de tabletten gebuiken (ik ben best bang voor injecties). Nee, het moet echt om het ergste te verhelpen nu. Ok. Ik moet liggen op een van de bedden met gordijntjes ertussen en twee meisjes komen langs, meten mijn bloeddruk en geven me maar liefst twee spuitjes! Een in mijn arm in een bloedvat (anti histamine) en een in mijn heup in een spier (tegen de uitslag).
Mijn bloeddruk was 160/100 wat een beetje aan de hoge kant was. Ik denk dat ik daarom nog niet direct weg mocht. Na een kwartier wordt het weer gemeten en is het nog steeds 160/100. De aardige vrouw in de gele salwaar vraagt mij hoe oud ik ben en zegt dat mijn bloeddruk niet gedaald is. Ik vertel haar dat ik denk dat dat niet gaat gebeuren als ik hier nog een uur zit en dat ik soms inderdaad een hoge bloeddruk heb. Maar gisteren had de ayurvedische arts gemeten en toen was het 120/80 dus als ik ga liggen wordt het vast wel lager. Ze vraagt of ik medicatie wil, dat doe ik liever als ik weer thuis ben, vertel ik haar. Okay, dan mogen we eindelijk gaan. Erik moet de medicijnen nog ophalen. De spuitjes kosten samen 94 roepies ( minder dan twee euro), het consult kost 100 roepies (2 euro) en ik krijg voor 25 roepies een echte patientenkaart! :-) Leuk aandenken, zegt Erik. De taxi brengt ons terug naar het hotel. De taxirit kost veel meer dan de ziekenhuiskosten!
De rest van de dag ben ik aan het slapen want ik word suf van de medicijnen. Erik zet de foto's vast op de blog en hij zorgt goed voor mij. Ik krijg lemonrice en gekookte groenten op de kamer!
Kijken hoe het morgen gaat. Ik hoop niet dat ik elke dag zo slaperig wordt van de medicijnen want ik heb er nog best veel meegekregen (2 maal daags gebruiken). Wat een gedoe! Maar ja, dat hoort ook bij vakantie soms. Ik hoop dat we morgen in ieder geval wel echt van het strand en de zee kunnen genieten want eigenlijk zouden we vanmiddag in de zee gaan spelen. O ja, papa, dank voor je online hulp! :-)
Woensdag 19 januari
We hebben niet veel bijzonders te vermelden over vandaag. Mijn bultjes zijn helemaal weg en ik voel me weer helemaal top!
Voor ontbijt lopen we weer naar de boulevard naar de German Bakery voor een omeletje met groenten, yoghurt met verse vruchten (ananas, papaya, appel en banaan), een vers ananassapjes en koffie. Met uitzicht op een palmboom en de zee is het erg relax ontbijten!
Macroscopische foto van de yoghurt met vruchtjes :-)
Dan gaan we terug naar het hotel om wat te zwemmen in het zwembadje met lekkere ligbedjes, boekje erbij. Ik ben bezig aan een boek wat over Indiers gaat, het heet "Slimme mannen" en gaat over een slimme wetenschapper die brahmaan is en zijn assistent die paria is maar graag hoger op wil komen. Hij woont in een betonnen kamertje van 4 bij 3 met zijn vrouw en zoon die buitengewoon begaafd lijkt te zijn. Hij vindt dat de brahmanen de hindoegoden bedacht hebben en is boedhist geworden maar zijn vrouw wil graag een beeld van Ganesh in huis. Dat koopt ze dan steeds stiekum en hij gooit het beeld steeds weg als hij het ontdekt. Er staan dingen in hoe de paria's het leven van de brahmanen zuur proberen te maken. Best een leuk boek en grappig om het nu te lezen nu we midden in zo een cultuur zitten.
Na de lunch gaan we bij de zee kijken maar de stroming is erg hard en we mogen van de wachter met het fluitje niet zwemmen en maar tot onze knieën in het water. Erik rolt toch nog met een grote golf mee, ik word teruggefloten om meer naar rechts te gaan, blijkbaar is het daar minder gevaarlijk. Na een kwartier geven we het op en gaan we weer naar het zwembad. In de avond nemen we een tuktuk naar het vissershaventje. Een foto van onze tuktuk. De tuktuks hier zien er beter verzorgd uit.
Foto van een moskee en vissersbootjes ervoor. Erik heeft gelezen dat 25 procent van de mensen hier in Kerala moslim is.
De weg terug weten we nu en we lopen terug met uizicht op de zonsondergang. Sommige huizen langs de weg zijn gemaakt van palmbladeren. Hier zijn vrouwen bezig de was op te hangen en kinderen zijn aan het spelen op straat. Sommige kinderen komen naar ons toe en zeggen iets als “ schoolpen“ . Ik weet niet of we ze goed verstaan. Zouden ze gewend zijn pennen te krijgen van toeristen? Volgens mij heb ik wel eens gehoord van een van mijn vriendinnen of familie dat zij pennen uitdeelden aan kinderen als ze in India waren. Toch eens navragen hoe dat zit.
Foto van een stukje strand en vissers bezig.
We komen nog een heleboel geitjes tegen. Deze geitjes hebben niet van die gekke dikke grote oren als die we in Delhi zagen. Eentje zit op zijn of haar gemak op een muurtje van de zonsondergang te genieten :-)
Wij kijken ook even naar de zonsondergang. Heeft wel wat met de tropische palmen.
Morgen worden we om half negen opgehaald door onze nieuwe chauffeur en gaan we naar Allepey (175 km rijden) waar we een nacht op een houseboat zullen doorbrengen in de backwaters van Kerala. Allepey wordt ook wel het Venetië van India genoemd. We zijn benieuwd.
Na Allepy gaan we nog naar Thekkady en daar blijven we een nacht slapen. We gaan daar met een boot een spicegarden bezoeken. Van daar gaan we naar Cochin waar we twee nachten zullen blijven slapen en dan vliegen we naar Mumbai (ik vind Bombay toch nog steeds beter klinken) waar we ook twee nachten zullen blijven slapen. Op donderdag 27 januari heel vroeg (ik geloof een uur of 1 's nachts) vertrekt ons vliegtuig terug naar Schiphol zodat we donderdag in de ochtend Nederlandse tijd aankomen in Nederland. Dat is het schema vanaf nu tot het eind van onze vakantie, een kleine week nog. Wat gaat de tijd snel!
Donderdag 20 januari
Om half negen worden we door onze nieuwe chauffeur opgehaald bij ons hotel. Hij groet alleen maar Erik "goodmorning sir" maar ik zeg net zo enthousiast goodmorning terug tegen hem. Het is vier uur rijden naar Allepey (Alappuzha voor de Indiers) en er is maar één weg van Kovalam naar Allepey en die is heel erg druk rond deze tijd. Voor mensen die Suriname kennen, de weg is een soort Kwattaweg, een tweerichingsweg waar auto's, fietsen, riksha's, mensen, bussen allemaal door elkaar rijden en lopen. Het verschil is dat alle vrouwen hier bijna een sari dragen en alle mannen een rokje, wat een lange rok kan zijn en in een handomdraai een korte rok wordt. En het krioelt er van de autoriksha's.
Het is 175 km naar Alleppey dus dit kan nog een tijdje duren zo. Onze nieuwe chauffeur (hij heeft zijn naam nog niet gezegd) maakt er een sport van om alles in te halen. Niet echt relax rijden en in het begin was het schrikken dat hij auto's inhaalde terwijl er aan de tegenligerskant ook een auto aankwam. Maar blijkbaar passen er wel drie auto's naast elkaar en het ging een hele tijd goed totdat we ineens een klap hoorden en een tegenligger het glas van het rechterzijspiegeltje van onze auto eraf had gereden. Bij het inhalen kwamen de zijspiegels van beide auto's tegen elkaar aan. de chauffeur rijdt gewoon door. De inchecktijd op de Houseboat is eigenlijk 10 uur vertelt hij, maar we zullen pas tegen half een aankomen. Blijkbaar heeft hij daarom haast.
Gelukkig komen we heelhuids aan. Er zijn drie mannen op de boot, een bestuurder, een kok en een soort manager die met ons communiceert. Er zijn ongelofelijk veel van zulke houseboats hier, het is duidelijk een big business. We hadden verwacht dat onze houseboat luxer zou zijn, het heette een Deluxe AC houseboat op ons papiertje. Maar de airco mag pas na dinerijd om 21 uur aan, de slaapkamer is van donker hout met plastic op de grond (net als in oude surinaamse huizen op het platteland) en oubollige gordijntjes met bruin en groen voor het raam en de douche heeft een niet al te groot straaltje koud water. Nou ja, er is in ieder geval een toilet en we kunnen ons afspoelen om op te frissen. De mannen doen wel hun best om het ons naar de zin te maken. Hier een paar foto's. Erik op het kleine bovendekje waar we de meeste tijd zaten voor het mooiste uitzicht.
Het uitzicht naar achteren. Het heeft wel wat weg van een tocht over de Surinamerivier, alleen is hier veel minder oerwoud, het zijn meer rijstvelden en palmbomen. En een heleboel waterplantjes.
We meren aan voor de lunch. Dit is de voorkant van de boot. Als je goed kijkt kun je Erik aan tafel zien zitten.
Er varen vrouwen langs, zeven vrouwen in een schuitje.
Aan de overkant zijn ook allemaal houseboats aangemeerd voor de lunch. We zagen een paar houseboats die er wel luxer uitzagen, dus als je nog eens zo een trip zou willen doen is het verstandig eerst de boot te bekijken.
Even het roer om!
Na de lunch varen we verder. Een grote open waterruimte met links en rechts een piepklein strookje land waar wat palmbomen op staan en waar soms een huisje op gebouwd is. Er is zelfs een kerk op gebouwd. Deze mensen leven wel heel apart zo op een klein stukje grond tussen twee grote waters.
Een andere houseboat. Het zijn fotogenieke dingen om te fotograferen, past wat dat betreft wel bij de natuur hier. Alleen zijn er honderden ervan.
Mannen doen de was! Ze slaan met de kleren op de stenen. Zou het op deze manier beter schoon worden? Ze zullen er wel verstand van hebben. Meestal zien we vrouwen de was slaan trouwens dus dit was een uitzondering, geemancipeerde mannen! :-)
En nog een houseboat.
Tegen een uur of vijf meren we weer aan. We zullen hier blijven liggen tot morgenochtend. Er varen twee jongetjes met en koriaaltje langs om te vragen of we voor 500 rps een boottochtje van een uur willen doen door kleinere kanaaltjes om het leven hier van dichtbij te zien. Waarom niet, we hebben toch anders niets te doen op de boot.
Erik vraagt aan mij of dit geen kinderarbeid is. Ze vroegen het toch zelf, zeg ik. En 500 rps is best een behoorlijke verdienste. Dan maakt Erik zich er nog druk om of ze wel naar school gaan :-) Maar volgens mij gaan ze wel naar school want de volgende ochtend zien we kinderen met rugtassen en vlechtjes in met strikjes en al naar school gaan. Net zoals ik vroeger in Suriname naar school ging (met vlechtjes in bedoel ik).
Mooi vlak watertje.
De meeste mensen die we aan de kanalen zien wonen zijn bezig met iets te wassen, de vaat, of kleding of zichzelf. We hebben daar maar geen foto van gemaakt. Maar het is wel apart hoe ze hier wonen aan de kanalen. Een vrouw in een roze sari stapt haar huis uit zo in haar koriaaltje om een boodschap te doen.
De jongens moeten aardig wat roeien, na bijna een uur zijn we weer terug op het grote water waar onze houseboat ergens moet liggen.
Na het avondeten, wat behoorlijk veel is, kijken we nog naar de zonsondergang achter de palmbomen en gaan dan op tijd naar bed. Morgen worden we al weer om negen uur opgehaald door de chauffeur en dan rijden we naar Thekkady.
Vrijdag 21 januari
We zijn al vroeg op. Na een omeletje en brood en koffie en thee varen we weer terug. Hier een paar ochtendfoto's.
De mannen dragen onze koffers terug naar de weg en de chauffeur komt ons daar ophalen.
Het is vier uur rijden naar Thekkady, het ligt in de bergen. De laatste honderd kilometer gaat over een kronkelweg door de bergen met steeds een druk plaatsje onderweg. Er zijn hier heel veel theeplantages en ook koffie en andere kruiden. Hier een foto van een theeplantage.
Misschien dat we morgen wat betere foto's kunnen maken. We hebben al weer haast omdat er in de middag een boottocht gepland staat op een meer in Thekkady. We willen ook nog even rustig kunnen douchen en lunchen voor we weer op pad gaan. Het overnachten op de houseboat had voor ons eigenlijk niet gehoeven, dat was het minst leuke stuk van de trip (hard bed, krakkemikkige douche). Daarom kijken we ernaar uit om een lekkere warme douche te nemen en even uit te rusten van de lange reis (vier uur bijna achter elkaar rijden met veel ge-inhaal op wegen met veel bochten is niet zo relax).
We hebben gelukkig een lekker schone en ruime hotelkamer met een goede douche. Het hotel heet Periyar Meadows.
Thekkady is een gezellig klein plaatsje een beetje tussen bergen met heel veel theeplantages en een wildlife sanctuary waar er tijgers, olifanten, buffels, wilde zwijnen leven. In het gebied is er een meer aangelegd en daar zouden we gaan varen (en niet naar een spicegarden zoals ik eerder schreef). Maar als we een ticket willen kopen blijkt alles al vol te zijn voor de tocht van half vier. En dat was de laatste van vandaag. Morgen gaan we alweer naar Cochin! Nou zeg, dat is ook slecht geregeld. Je mag pas anderhalf uur van tevoren een ticket kopen dus we hadden er om twee uur moeten staan maar dat wisten we niet en de chauffeur blijkbaar ook niet. Morgenochtend om half acht gaat er weer een boot maar dan kunnen we pas een uur van tevoren een kaartje kopen en dan zal het ook heel druk zijn want de eerste en de laatste boottochten zijn het drukst, zegt de man bij de informatiebalie.
Erik en ik overleggen even en we besluiten om te kijken of we morgenochend niet liever een trekking kunnen doen door dit park, dan weten we in ieder geval zeker dat we een plek hebben, zou wel vervelend zijn als we om half zeven weer bij de ticketcenter staan en weer geen plek hebben. Het is heel erg druk met toeristen op de boten! Er zijn twee soorten boten, eentje van de forest department, volgens ons zijn dat kleinere boten en die zijn het eerst volgeboekt en dan heb je nog een hele grote boot van de tourist department en die is eigenlijk al niet meer leuk. We weten inmiddels dat als we zelf niet besluiten wat we willen dat ons leven dan voor ons bepaald wordt door de travelagent of de chauffeur dus we moeten even goed bepalen wat we willen en dat aan de chauffeur zeggen. Uiteindelijk wordt het een trekkingtocht van 2,5 of 3 uur om 10 uur morgenochtend. Dan kunnen we daarna naar Cochin rijden want we hadden daar morgenmiddag toch geen activiteiten gepland staan.
Nu we een beetje weten hoe het hier werkt zouden we het een volgende keer anders aanpakken. Veel relaxer om alleen een chauffeur te regelen en dan zelf te bepalen waar je heen wilt en hoe lang je er wil blijven. We zouden bijv liever nog langer in Thekkady willen blijven (natuur) en minder lang in Cochin (grote stad). Maar dat vereist wel meer voorbereiding. Nou ja, lesje voor de volgende keer.
Ondertussen ben ik flink verkouden geworden, slijm in de keel, verstopte neus, pijn aan de gezichtsbotjes. En ik heb in mijn linkeroog twee grote bloedvlekken, waarschijnlijk twee gesprongen grote aders. Ik wacht tot het een normale tijd is in Suriname (8,5 uur tijdverschil) en stuur dan mijn vader een foto op van mijn oog zodat hij kan kijken of het normaal is of niet. Toch wel handig, zo een online dokter bij de hand :-) Het komt misschien van de medicijnen die ik gekregen heb tegen de allergische reactie dat er aders gesprongen zijn en het gaat vanzelf over zegt de papa-dokter. Dat is een geruststelling, het ziet er namelijk tamelijk dramatisch uit. De rest van de middag en avond probeer ik zoveel mogelijk te slapen om krachten te sparen voor het wandelen morgen. Met meegenomen Vicks zalf en onze waterkoker en een glas in de hotelkamer en mijn handdoek maak ik een stoombadje.
Morgen gaan we om tien uur wandelen, we zijn benieuwd of we nog wilde dieren tegenkomen. We hebben vandaag een heleboel aapjes gezien, grijze aapjes, veel mooier dan die met die zwarte gezichten in Mt Abu.
Zaterdag 22 januari
We pakken onze koffers in en gaan dan ontbijten, twaalf uur is check out tijd en dan zijn we nog aan het wandelen in het park. Simon, de hoteljongen, draagt onze koffers een voor een de trap af en komt dan terug voor de rugtassen. Hij loopt wel drie keer de trap op en af. Dan blijft hij wachten tot onze chauffeur er is zodat hij de koffers in de auto kan zetten. Erik geeft hem 30 rupees. Hadden we al verteld dat er in hotels alleen maar jongens en mannen werken en geen vrouwen? De vrouwen zie je op het platteland en in de bergen zwaar werk doen als rotsen hakken, water in een grote metalen kruik op hun hoofd dragen over de weg (er zijn hier en daar pompen neergezet en daar gaan de vrouwen dan water halen en dragen het terug naar hun dorp, lopend langs de kant van de weg), bakstenen sjouwen, op het rijstveld werken enz. en de mannen maken de kamers schoon en doen allerlei klusjes in de hotels. We vonden dat vreemd want in Europa zie je juist alleen maar vrouwen in hotels werken. Ook in de bediening zie je nooit vrouwen hier werken. Rathore, onze gids in Mt Abu heeft dat uitgelegd. Hij vetelde dat er in hotels mensen komen die soms veel alcohol drinken en zich niet zo netjes gedragen en daar willen de Indiers hun vrouwen niet aan blootstellen. Dus daarom houden ze de vrouwen liever in de buurt van huis waar ze rotsen kunnen hakken of water kunnen dragen of kunnen helpen huizen te bouwen van bakstenen ofzo.. Interessant! Heel dit verhaal naar aanleiding van Simon :-)
In het park aangekomen moeten we nog drie kwartier wachten op onze gids want die kwam net terug van de wandeling van 7 uur en moest nog ontbijten. Tegen kwart voor elf vertrekken we. Met een vlot wat aan beide kanten van het water met een touw vastzit gaan we naar de overkant van een watertje. We klimmen door bos naar boven. Onze gids is een tribal en praat een aparte taal, anders dan malayalam. Hij is wat moeilijk te verstaan en brabbelt steeds dingen in zichzelf in zijn tribaltaal als hij loopt. Eerst dacht ik dat hij dingen over ons brabbelde, als “ domme toeristen, verstaan niets“ enzo maar later blijkt dat dat niet het geval is en dat hij dat gewoon doet. Hij probeert ons alle namen van bomen in het tribals te vertellen en herhaalt ze steeds zodat hij zeker weet dat we het zullen onthouden...not! :-)
Hoge gladde boom, naam zijn we vergeten.
Klimmen en klimmen door soms dichte bebossing naar de top. De gids loopt voor ons en ineens springt hij haastig naar voren. Hij zegt dat hij een slang zag die snel wegkroop toen hij geluid hoorde. De gids was geschrokken want hij keek in de verte naar iets en lette niet op waar hij stapte. Nu ben ik ook een beetje bang geworden! Want ik had de gids van tevoren gevraagd of er hier slangen zijn en hij had geantwoord dat je die zelden ziet hier. Tenminste, dat is wat Erik ervan vertaalde :-)
Bovenop de heuvel. Je kunt het water zien waar we met het vlotje doorheen gegaan zijn.
De grote Erik en de kleine gids.
Mooi licht door het bladerdek. Het is nog best vermoeiend om zo te klimmen en tussen takken en over wortels van bomen te klauteren. En ik voel mijn hoofd weer warm en vol worden.
We hebben ongeveer een uur gelopen en we vragen de gids of we terug kunnen want ik voel me niet zo lekker. Hij vraagt of ik moe ben en we leggen uit dat ik koorts heb (wat niet helemaal waar is maar het komt in de buurt). Op een open plek zien we een aap in een boom. Haha, een geblondeerde aap lijkt het wel! Zo een hadden we nog niet eerder gezien.
We zien een hert wat haastig wegrent. Verder hebben we geen wilde dieren gezien. Wel verse olifantenpoep! En ook de krassen in een boom van een tijger. Zie hier beneden. De gids zegt dat het van ongeveer twee maanden geleden is. Hier in de buurt is er een drassig stukje grond waar de dieren komen modderbaden en drinken en dan besluipt de tijger ze. Er zijn maar iets van 46 tijgers op 700 hectare grond dus we zullen ze vast niet tegenkomen. Het was een jaar geleden dat de gids voor het laatst een tijger gezien heeft. In het droge seizoen heb je meer kans om ze te zien aan het meer, dan komen ze daar water halen.
Nog een plaatje van het bos met mooi licht.
Close up van een klein bloemetje waarvan we ook de tribalnaam vergeten zijn.
We lopen aan de onderkant van de heuvel langs het water weer terug. De gids komt een paar tribal kennissen tegen die iets aan het doen zijn bij het water en praat een tijdje met ze.
We zijn nu bijna weer terug. Gekke gevlochten boomstammen.
Dan zijn we weer bij het vlot. De gids trekt het touw naar zich toe en zo komen we weer aan de overkant. Simpel en effectief maar niet zo snel. Dit is wel relax zo op een vlotje zitten en naar de overkant getrokken worden :-) Zeker na de ruim twee uur lopen in de warmte. Hoewel het hier in Thekkady een aangenamere temperatuur is zo een beetje in de bergen. Minder vochtig ook.
Nou deze wandeling was wel aardig maar we hadden net zo goed in de Veluwe kunnen lopen, zegt Erik. Daar kun je ook slangen en herten zien en daar zie je ook geen olifanten en tijgers enzo net als hier :-) We lopen terug naar de parkeerplaats waar onze chauffeur staat te wachten als het goed is. Inmiddels weten we zijn naam, hij heet Adjit. Niet zo een aardige chauffeur als Pal jammer genoeg. Hij heeft twee telefoons die de hele tijd afgaan en hij is wat agressief in het verkeer. Nog even een foto van een van de grijze aapjes. Ik stond vlak voor de aap maar hij weigerde mij aan te kijken. Eigenwijze aap! :-)
We lunchen in het hotel waar we al uitgechecked zijn en gaan onderweg nog langs bij een theeplantage om uitleg te krijgen over hoe thee gemaakt wordt. Het is CTC thee, anders dan bladthee wat we in Europa gebruiken. Bij CTC thee (Crushing, Tearing and Curing geloof ik) worden de bladeren geperst tot moes en dat wordt geoxideerd en gedroogd, zodat je poeder overhoudt en dat geeft hele sterke thee. Bij bladthee wordt de thee gewoon van stukjes blad getrokken. Het is leuk om heel het proces te zien. Eerst krijgen we een presentatie met sheets op de computer en dan gaan we het echte werk bekijken in de fabriek. We mogen daar geen foto's maken maar we zien de machines waar de theeblaadjes ingaan en hoe ze geperst worden tot een prutje en hoe dat prutje een steeds fijner prutje wordt en hoe het in een grote ronddraaiende ton wordt geoxideerd en daarna gedroogd. Dan worden de fibers er nog uitgehaald (schoongemaakt) en wordt het verpakt.
Foto van vrouwen die aan het werk zijn op de theeplantage. Per dag brengen ze honderd kilo aan theeblaadjes naar de fabriek! Alleen de jongste blaadjes worden gebruikt, 7 tot 15 dagen oud, want daar zit genoeg polyfenol in en dat is een belangrijke stof voor de oxidatie want daar worden andere stofjes uit gevormd die blijkbaar belangrijk zijn voor de thee.
Ik gebaarde een van de vrouwen aan het werk of ik een foto van haar mocht maken. Ze schudde haar hoofd op een manier die typisch is voor Indiers. Het is goed nadenken want het lijkt net alsof ze nee schudt maar ze bedoelt ja, okay, doe maar. Het is een soort beweging van je hoofd waarbij je kin van links naar rechts schommelt terwijl je naar voren blijft kijken. Ik maak dus een foto van haar en steek mijn duim op dat het gelukt is. Hoop dat ze dat gebaar begrijpt!
De vrouwen dragen zakken op hun rug of op hun hoofd waar ze de theeblaadjes in doen en dat brengen ze naar de fabriek. Zo:
En met lege zakken gaan ze weer naar de plantages. Zo:
Dingen op je hoofd dragen schijnt iets te zijn wat goed werkt. Er wordt van alles op het hoofd gedragen, ook hele zware dingen als grote kruiken met tientallen liters water. Mensen moeten dan wel heel recht lopen hier, is wel een goede oefening voor de rugspieren denk ik. Van de bodypumples weet ik dat de rugspier een hele sterke spier is. Zouden ze in andere landen ook dingen zo op hun hoofd dragen?
Hier nog een foto van heuvels met theeplantages. Mooi fris groen gezicht.
Bij de rondleiding was er ouder frans echtpaar en die hadden ook een chauffeur. De chauffeurs mochten gratis meedoen aan de rondleiding. Ik vroeg iets aan de chauffeur van het franse echtpaar want hij was een onbekende en dan gaat dat makkelijker. Het lijkt erop dat mannen mij hier niet groeten en ze geven me zeker geen hand terwijl ze dat bij Erik wel doen. Nu heb ik dat al bij een aantal mannen meegemaakt en ik denk dat er dus iets van gewoonte of cultuur achter zit. Een beetje gek om dit aan onze chauffeur te vragen want hij doet dit ook maar aan zo een onbekende chauffeur van iemand anders kan ik dat makkelijker vragen. Hij zegt dat dit inderdaad een gewoonte is. Dat mannen vrouwen geen hand geven. Maar ik ben er nog niet achter waarom dat dan is. Is het iets van respect of schaamte of zijn vrouwen juist minder in de ogen van de mannen. Morgen zal ik dit aan onze gids vragen hoe dit precies zit. In het Noorden van India heb ik hier niets van gemerkt, alle gidsen gaven mij net zo goed een hand als Erik.
We rijden pas tegen vier uur weg richting Cochin en zijn pas tegen half negen 's avonds bij ons hotel. Dat wordt goed slapen want de weg van Thekkady naar Cochin was het eerste stuk een drukke bochtige weg en daarna was het gewoon een drukke weg. Omdat onze chauffeur graag iedereen in wil halen werden we steeds van links naar rechts en omgekeerd geslingerd. De weg lijkt een aaneenschakeling van dorpjes te zijn en we komen heel veel kerkjes tegen onderweg. Er schijnt iets bijzonders aan de hand te zijn want we zien heel veel mooi verlichte pleinen en kerken en lange rijen mensen met kaarsjes lopen naar de kerk en er speelt muziek. Dit zien we in verschillende plaatsjes waar we doorheen rijden. Morgen ook dit eens vragen aan onze gids in Cochin. Ons hotel heet Presidency. Ziet er heel chique uit maar de kamer is minder. Wel schoon maar harde bedden en een gekke douchestraal met een paar kleine harde straaltjes. We kunnen wel op de kamer internetten. Voor 500 rps 24 uur internet. Dat wordt dus flink internetten, een feestje voor Erik :-)
Zondag 23 januari
In de ochtend gaan we wat dingen bekijken in Cochin. De mensen hier noemen het Kochi. Onze gids is een wat oudere man en hij heet George. Hij stapt de auto binnen en zegt ook alleen maar “Goodmorning sir!“.
We gaan langs de Dutch cemetary waar vroeger Nederlanders begraven zijn. Daarna bezoeken we de eerste roomskatholieke kerk in Zuid India, gebouwd door Vasco da Gama. De gids vertelt ons dat 40 procent van de bevolking hier christen is, 30 procent hindoe en 30 procent moslim. Vandaar dat we zoveel kerkjes tegen kwamen onderweg gisteravond. We vragen de gids wat er gisteravond aan de hand was met alle processies en hij vertelt ons dat er deze week allemaal processies zijn voor Saint Sebastian. Hij is zelf ook roomskatholiek.
Onderweg lopen we langs een soort boulevard. Het is hier lekker rustig, heel anders dan in het gebied waar ons hotel staat, waar er veel winkels en drukte is.
Na de kerk lopen we door naar de Chinese fishingnets. Dat zijn vissersbouwwerken die vroeger ooit door de Chinezen bedacht zijn en nu door de Indiers gemaakt worden om vissen te vangen. Het is een hele bezienswaardigheid en er zijn hier veel blanke toeristen. En dus ook de nodige stalletjes met kleding en prulletjes en verkopers op straat. Er staan ook stalletjes met verse vis.
Dan gaan we naar een andere kerk, de Santa Cruz basiliek. Hier kunnen we de schilderijen bekijken, gemaakt door italianen. Als we binnen kijken zien we dat er een huwelijk aan de gang is. Twee hindoestanen die in een kerk trouwen met hun hele familie allemaal in indiase kleding. Dat is wel speciaal om te zien. Hier zijn ook wat andere toeristen die aan het kijken zijn.
We zijn nog naar de Dutch palace geweest maar daar mochten we geen foto's van maken. Onze gids vraagt ons waar we vandaan komen en vraagt dan of er niet nog een naam was voor Holland. We vertellen hem dat het ook the Netherlands genoemd wordt. Onze gids weet niet dat mensen die uit Holland komen, dutch people zijn :-) We vertellen hem hoe het zit met Holland, the Netherlands en dutch people! Het is ook niet simpel...
Mooie grote bomen. Ze komen uit Brazilie. Volgens mij hebben we ze ook in Suriname. Hier nog een fotootje van een eenzame tuktuk en een mooie boom. Op het plein voor de basiliek.
We vragen onze gids nog hoe het zit met de vrouwen en mannen en dat mannen vrouwen geen hand geven. Hij zegt dat dat inderdaad niet de gewoonte is en dat 35 jaar geleden de vrouw een paar meter achter haar man liep en niet direct sprak met andere mannen. Nu is het niet meer zo zegt hij. Maar we geloven dat het nog niet veel beter is. De vrouw moet zich dus gedeisd houden en verlegen zijn enzo, net zoals je in oude hindoestaanse films ziet. De vrouwen worden geacht om hun handen tegen elkaar te houden en namaste te zeggen, dat mag wel! :-)
De rest van de dag brengen we in het hotel door. Kan ik nog even uitrusten want ik ben nog niet helemaal beter al gaat het al een stuk beter. Erik kan naar hartelust internetten.
In de avond brengt onze chauffeur ons naar een restaraurant in een hotel. We proberen hier de zo bekende tiger prawns. Best lekker, in een kokossausje. We willen kadhai murg bestellen maar dan not spicy maar de bazige waiter zegt: “not spicy? you order butter chicken!“ Ik protesteer nog dat ik kip zonder botjes wil. De ober houdt vol dat de butter chicken ook zonder botjes is. Nou, dan proberen we de butter chicken wel, als hij zo aandringt! :-) En we bestellen als groente nog palak paneer (spinazie met paneer). De prawns en de butter chicken zijn goed te eten maar de palak paneer is zoooo spicy! Vergeten te zeggen maar ja, niet gedacht dat ze de spinazie zo heet zouden maken. Ik schep wat op maar eet het niet op. Erik heeft heel de rest van de grote kom palak paneer heel heldhaftig soldaat gemaakt! Bravo voor Erik, ik doe het hem niet na. Gelukkig hadden we een heleboel raita om te blussen :-)
Morgen worden we om 10 uur opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden, dan vliegen we naar Bombay, sorry Mumbai. Erik had opgezocht dat Bombay een door de Portugezen gegeven naam was, wat zoiets als mooi klein baaitje betekent.
Maandag 24 januari
Bij het uitchecken komt er een vrouw naar ons toe die zich voorstelt en zegt dat ze de travelagent van Namaste travel is en vraagt of alles goed gegaan is met ons hier in Kerala. Blijkbaar werkt Erco Travel samen met Namaste travel, Erco heeft waarschijnlijk in het zuiden geen agentschap. We vertellen haar hoe alles gegaan is en dan bedenk ik me ineens dat zij een vrouw is en dat ik misschien beter aan haar kan vragen hoe het zit met die kwestie van mannen en vrouwen hier! Ze luistert naar mijn verhaal en lacht dan een beetje verontschuldigend en zegt dat de mannen hier verlegen zijn om met vrouwen te praten. Zou dat het echt zijn?
De travelagent mevrouw (weet haar naam niet meer) rijdt met ons mee naar het vliegveld. Het is zo een 35 km rijden, ongeveer een uurtje rijden. Als ik in de auto stap kan ik mijn oren niet geloven als Adjit, onze chauffeur, mij begroet met “Goodmorning Même!“ . Dat is voor het eerst! Het moet haast wel dat de travelagent iets tegen hem gezegd heeft. Als we op het vliegveld aankomen haalt hij onze koffers uit de achterbak en geeft ons, dus mij ook!, een hand. Erik geeft hem 300 rps fooi. We gaan naar binnen en zien dat onze vlucht (alweer!) een uur vertraagd is. Van de vier vluchten die we tot nu toe gedaan hebben waren er drie vertraagd, alleen die van Delhi naar Trivandrum was op tijd. Op het vliegveld koop ik nog een lungi voor Erik als souvenir. Dat is de lange doek die de mannen hier dragen. Ik mag hem ook lenen zegt Erik :-)
De vlucht verloopt voorspoedig en we worden in Mumbai opgewacht door een Erco persoon. Dat is steeds goed geregeld, we hoeven nooit te zoeken naar iemand. Er staat altijd iemand met een bordje met “Erik Maranus” klaar. Bombay (ik vind dit toch leuker klinken) heeft een lekker klimaat, minder vochtig en ook iets minder warm. De afstand tot ons hotel is 35 km maar de verwachting is dat het vijf kwartier duurt. We moeten door de stad en het verkeer is een drama. Het is één grote file op alle wegen in grote steden in India. We kunnen zo wel rustig een indruk krijgen van Bombay. Een heleboel zwart geblakerde flats, best veel mensen die op de grond slapen en leven. We zien een trein met open deuren rijden en in de openingen staan een heleboel mensen. De Erco man zegt dat er veel mensen overlijden aan treinongelukken omdat ze in de opening staan en als de trein vaart krijgt, raken ze uit balans en vallen ze uit de trein op het spoor van een tegemoetkomende trein die ze dan aanrijdt.
Hier een paar foto's lukraak uit het autoraam gemaakt. Bombay is weer zo een plek waar je hele interessante foto's van het straatleven kunt maken. Hopelijk kan dat morgen nog als we met een gids een tour gaan doen. In ieder geval een paar fotootjes die redelijk gelukt zijn uit de (langzaam) rijdende auto te maken.
Ontdek de slapende man in de meelwinkel.
Stukje van een van de vele flatgebouwen.
We zien geen loslopende, rondhangende koeien hier. De Erco man vertelt dat de koeien alleen voor transport gebruikt worden maar niet zomaar in de stad rondhangen net als in Delhi. Je ziet ze wel bij tempels in de buurt rondlopen, zegt hij. We zien mensen op houten karretjes dingen sjouwen, gewoon tussen het autoverkeer in.
Het kan nog erger.
Ook zien we een heleboel Ambassador auto's. Die mooie, een beetje ronde, oude auto's waarvan Sanjay, de chauffeur van Corinne, in Delhi, er ook een had. De Ambassadors hier zijn zwart met geel.
Ons hotel heet Fariyas en het is een tophotel! Luxe hotel met schone gezellige (wel kleine) kamers en van alles voorzien. Goed bed en mooie grote flatscreen tv en gratis internet! Morgen maken we een fotootje van de kamer want het ligt nu bedolven onder overal rondslingerende spullen van ons :-)
Het is vijf minuten lopen naar de Gateway to India vanaf ons hotel. De zon is nu al aan het ondergaan, morgen gaan we er met de gids langs en kunnen we een foto maken. In de buurt is er een soort marktje, ook vijf minuten lopen van het hotel en daar gaan we in de avond een beetje shoppen. Ze hebben er ook een Mac Donalds. We bestellen allebei de Chicken Maharadja burger. Een soort Big Mac maar dan van kip. En iets spicy :-) Kost 72 rps, leuk weetje voor iemand die het interesseert... :-)
Na spicy is zoet wel lekker dus nog een sundae met chocoladesaus als toetje, voor 25 rps. Maar dan krijg je wel een soort halve sundae. Beter voor de lijn wel...
Hier een fotootje van de markt. Er lopen hier veel toeristen rond.
Er is hier een restaurant, Leopold, wat bekend staat als een goed restaurant. Daar lopen we even langs maar we hebben geen trek meer na de Big Maharadja burger. Morgen maar even kijken. Om tien uur morgenochtend worden we opgehaald door de gids en dan gaan we o.a de Dhobi ghat bekijken (de openlucht wasserij), de Gateway to India en de wijk met huizen van bekende Indiase filmsterren. Want Bombay is de Bollywood stad!
Dinsdag 25 januari
Vandaag hebben we voor het eerst een vrouwelijke gids! Ze heet Naina (wat "ogen" betekent) en ze is heel goed te verstaan. Alle indiers die we in Mumbai spreken zijn heel goed te verstaan. Mumbai heeft een aantal namen gehad maar een van de oude namen was Mumbai, zo vertelt onze gids. Mumba was de godin voor de vissers en Ai betekende iets als moeder. Zo ontstond de naam Mumbai. Later hebben de Portugezen een andere naam bedacht, ze noemden Mumbai Bom Baim, mooie baai. De Engelsen vonden dit te moeilijk dus toen zij in India regeerden hebben ze er Bombay van gemaakt. En nu is de naam weer het oude Mumbai. De indiers waarderen het als je Mumbai zegt en niet Bombay dus okay!
We gaan naar de Gateway to India, wat niet hetzelfde is als de India Gate in Delhi (ik haalde de namen door elkaar). Morgen kunnen we hier een beter foto van maken vanuit de boot naar Elephanta cave, de zon staat nu precies verkeerd.
Dan gaan we naar een Jain tempel. Hier hebben we er al een paar van gezien (in Ranakpur en in Mt Abu). Deze is klein en beschilderd met kleurige plaatjes, dat is anders dan de anderen die we gezien hebben. Mensen slaan eerst de bel voordat ze bidden. Dat is omdat sommige mensen een positieve en sommige een negatieve aura hebben. Door de vibraties van het geluid wordt de negatieve aura doorbroken. Zoiets legt de gids uit.
We rijden door naar de Hanging garden. Hier heb je als het helder weer is, een mooi uitzicht op het strand en een stukje van Mumbai. Vandaag zien we niet meer dan dit.
In de hanging garden zijn er diverse dieren gemaakt van struiken, zoals deze olifant.
Veel vlinders bij deze stuiken met geelroze bloemetjes.
Nu gaan we het monument van Mahatma Gandhi bezoeken. Hij bezocht veel plaatsen en verbleef dan bij vrienden of in freedomfighters kampen. In Mumbai verbleef hij vaak in het huis van een vriend. Dat huis is nu een monument geworden.
De volledige naam van Mahatma Gandhi was Mohandas Karamchand Gandhi. Mahatma betekent iets als grote ziel, die titel heeft hij later gekregen van het volk. Hij studeerde rechten en ging toen naar Zuid-Afrika. Daarna keerde hij terug naar India en werd leider in de Indiase onafhankelijkheidsstrijd. Hij was een voorstander van geweldloosheid en altijd heel sober gekleed en had niet veel materialistische bezittingen.
Dit is wat Mahatma Gandhi wilde bereiken.
Op de begane grond is er een bibliotheek met ca. 25000 boeken die hij geschreven heeft, gelezen heeft of die over hem geschreven zijn. De vrouw rechts achterin de foto is onze gids.
Bekende foto van Gandhi.
Zijn hele leven is in verschillende kastjes uitgebeeld met poppetjes. Leuk gedaan. Op onderstaande foto plant hij een boompje in Engeland.
De kamer waar hij in werkte als hij hier was. De vloer is nog de originele vloer. Hij maakte zelf van katoen zijn kleding, zie het apparaat tegen de muur.
Wat Albert Einstein geschreven heeft over Mahatma Gandhi.
Gandhi schreef een brief aan Hitler om hem te vragen te stoppen met de oorlog.
Wat Gandhi graag wilde.
Dat zijn een hoop foto's over Mahatma Gandhi. Nu gaan we naar de Dhobi Ghat. Dat is het gebied waar mensen de was doen. Tegenwoordig hebben veel mensen een wasmachine en brengen ze hun was niet meer hierheen. Maar om de mensen aan het werk te houden, geven kleine hotels en hospitals en kleine andere bedrijven hun was toch nog hier af om te laten wassen. Om de business in gang te houden. Het is wel een leuk gezicht, al die was die zo buiten hangt en mensen in stenen badjes die aan het werk zijn met de was. Hier een paar foto's.
De gids vertelt ons ook over de dabbawalla. Een dabba is een lunchbox en walla betekent "ervan zijn" dus dabbawalla is degene die van de lunchboxen is. Zo heb je ook rikshawalla's of andere walla's :-)
Maar de dabbawalla is de persoon of eigenlijk zijn het personen die ervoor zorgen dat de juiste huisgekookte lunch bij de juiste persoon terechtkomt. De huisvrouwen maken lunch klaar voor hun mannen die al naar het werk zijn en niet hun lunch hoeven mee te sjouwen in het drukke verkeer en in de drukke treinen en bussen. Iets voor lunchtijd komt er een dabbawalla de lunch ophalen bij de huisvrouw en brengt dat naar bijv een treinstation. Daar staat weer een andere dabbawalla klaar om het te ontvangen en naar het juiste treinstation te vervoeren. Hiervoor zijn in de treinen speciale ruimten gemaakt, voor de dabba's. Bij het juiste treinstation aangekomen, staat er een derde dabbawalla klaar om het laatste stukje af te leggen met de dabba naar de juiste man die dan heerlijk zijn gezonde, huisklaargemaakte lunch kan nuttigen! Hoe verzin je het he! De gids vertelde dat prins Charles zo ingenomen was met dit concept dat hij op zijn huwelijk met Camilla twee dabbawalla's uitgenodigd heeft! Tickets betaald en verblijf geregeld, complete package. Grappig he! Maar we hebben geen foto van een dabbawalla, hebben ze wel door het drukke verkeer zien fietsen met de dabba's aan hun stuur.
We moeten helemaal naar Noord Mumbai om de huizen van de filmsterren te zien. In Noord Mumbai zijn er autoriksha's, in Zuid Mumbai niet. Het is weer een drukte op de weg. Ik had me de huizen en het gebied heel anders voorgesteld, als grote mooie lanen met bomen aan beide kanten en grote villa's waar de sterren in wonen. Maar dat is helemaal niet zo. Ze hebben wel redelijk grote huizen (de hoogte in) maar gewoon tussen andere huizen in gepropt. Het is geen foto waard. Nu moeten we heel het stuk weer terug rijden en dat duurt anderhalf uur! Het verkeer zit helemaal vast. Het verkeer door het achterraam met een vlek in het midden.
We komen nog langs het mooie centraal station van Bombay.
In de avond gaan we eten bij Leopold. Het is er altijd druk, er komen veel toeristen maar ook veel indiers zelf eten. Het is een multicuisine keuken. We nemen een Paneer Tikka Masala, not spicy en een Vegetable Kurma maar die was toch wel spicy ondanks dat de ober herhaalde dat we alles not spicy wilden hebben. Een mangosap voor Erik en een granaatappelsap voor mij. Was wel lekker!
Morgenochtend gaan we naar de Elephantacave met een bootje vlakbij ons hotel. De rest van de dag zijn we vrij maar om 22.00 uur worden we opgehaald door de chauffeur om naar het vliegveld te gaan. Het Chhatrapati Shivaji international airport. Chhatrapati Shivaji was een koning van de warrior kaste (kshatriya's) die maharastra (het gebied waar Mumbai in ligt) succesvol beschermd heeft tegen de moghul emperors. En daar wordt hij nog steeds voor geeerd, er zijn veel dingen naar hem vernoemd.
Nog een weetje over Mumbai. Het heeft meer inwoners dan Delhi, ongeveer 20 miljoen inwoners! De oppervlakte is wel kleiner dan in Delhi. Daarom wordt hier de hoogte in gebouwd. En daarom kunnen de filmsterren zich waarschijnlijk geen grote villa met stuk grond veroorloven :-)
Woensdag 26 januari
Onze laatste dag in India! Begint met een top ontbijtje. In dit hotel krijgen we het beste ontbijt van al onze hotels in India. We worden om half negen door de chauffeur en gids opgehaald om naar de Gateway of India te worden gebracht waar we de boot kunnen nemen naar Elephanta Cave. De eerste boot vertrekt om negen uur. Het is maar vijf minuten lopen vanaf ons hotel maar toch komt de chauffeur ons ophalen. Als we hem gisteren vertellen dat we misschien beter kunnen lopen zegt hij: “ It is my job...“ dus laten we het maar zo. Voordat we opgehaald worden lopen we nog even snel een half minuutje naar de boulevard voor ons hotel om een foto te maken van de sloppenwijk die je vanaf daar kunt zien. Hier nog een foto van een Ambassador. Je kunt ook nog iemand op de grond zien slapen.
Het is ongemakkelijjk om een foto te maken van de sloppenwijk want er zijn mensen die op de bankjes hier zitten en die zijn naar ons aan het kijken. Ik haal me van alles in mijn hoofd over wat ze dan van ons denken dat wij een foto maken van zo een sloppenwijk. We hebben er een aantal gezien onderweg van het vliegveld naar ons hotel. Zouden ze zulke sloppenwijken ook in Delhi hebben en misschien hebben we ze niet gezien? Het is nu laag water.
We hebben alweer een vrouwelijke gids, ze heet Varisha, ze is een wat oudere vrouw. Schuin tegenover de Gateway of India staat het Taj hotel. Dit is het oude Taj hotel, daarnaast is er later een hoge flat gebouwd en dat wordt het nieuwe Taj hotel genoemd. De hotels behoren tot de Taj hotel group, gebouwd door Tata. De Tata die een industrieel imperium heeft gesticht in India. Hij heeft bijv ook de goedkoopste auto, de Nano, gemaakt die je voor ongeveer 2000 euro kunt kopen en waar iedereen vol van is (in alle steden zo een beetje vertelden de gidsen over deze auto als we er een tegenkwamen en de gids in Mt Abu was van plan om er in maart eentje te kopen). Maar we hadden het over het hotel. Het oude Taj hotel heeft Tata laten bouwen omdat hij eens uit een Engels hotel werd gegooid omdat hij niet Engels/blank was. Hij besloot toen om zelf een hotel te bouwen wat veel mooier en luxer was en in zijn hotel mochten geen Engelsen/blanken komen! :-) Zie het oude Taj hotel.
Het is nog lekker rustig bij de opstapplaats van de boot. De gids vertelt dat het straks erg druk wordt met Indiers die vandaag naar het eiland gaan in grote groepen en dat ze luidruchtig zijn want ze gaan erheen om een dagje uit te zijn en niet om iets te leren over de grotten, die kennen ze al. Het is vandaag Republic day, dus een feestdag. Het is een uurtje varen naar Elephanta cave, het ligt op een eiland. Op dit eiland wonen ongeveer 1200 mensen. Ze hebben alleen tussen 18 en 22 uur elektriciteit op dit eiland. Dus er staan geen hotels op :-) De grotten hebben niets met olifanten te maken, ze werden zo genoemd omdat de Portugezen hier beelden vonden van olifanten en de grot doopten tot Elephanta cave. De olifantenbeelden zijn nu te vinden in een museum. Erik en de gids lopen naar de ingang van de grot.
Mooie beelden in de grot. Ze gaan allemaal over de god Shiva. De gids vertelt het verhaal bij elk van de beelden. De beelden zijn later door de Portugezen gebruikt als targets voor hun schietoefeningen, dus stukken van armen en benen en gezichten zijn verwoest. Hieronder Shiva in zijn danspose.
Een idee van de sfeer in de grot.
Het belangrijkste beeld in de grot. Shiva met drie hoofden. Eentje als Shiva, eentje als Brahma en eentje als Vishnu. Brahma is de creator, Vishnu is de preserver en Shiva is de destroyer van slechte dingen om een nieuwe start te maken.
Het begint nu al drukker te worden en het is dringen om de bovenstaande foto van Shiva te kunnen maken. Er zijn nieuwe boten met toeristen aangekomen, bijna allemaal Indiers. Er zijn bewakers die het druk hebben met het fluiten naar vervelende Indiase toeristen die op de beelden klimmen en lawaai maken. Buiten zien we een heleboel aapjes. Ze krijgen eten van de toeristen, zakjes chips enzo.. :-) Onderstaande aap neemt een filmsterpose aan...
Hier een baby aapje met iets van fruit.
Met een treintje worden we naar de boot terug gereden. Het is nu een stuk warmer.
Een drukte met Indiase toeristen die nu allemaal naar de grot gaan. Pff, gelukkig zijn wij net klaar daar!
We varen terug. Tegen de stroom in dus het duurt nu een kwartier langer. Als we weer bij de Gateway of India aankomen kunnen we een mooie foto maken van de Gateway. Zie hieronder alle mensen die nog met de boot naar het eiland willen! En je kunt ook de boot zien. Met zo een boot zijn wij ook gevaren.
We nemen afscheid van de gids en de chauffeur rijdt ons in de drukte weer naar ons hotel. Weer zou het sneller zijn om te lopen maar okay, in de warmte is het ook wel prettig om in de airco auto te zitten. We gaan lunchen in het hotel. Er is een lopend buffet. Wauw, er is van alles te eten. Voor 475 rps kun je van alles uitproberen en ze hebben heerlijke gebakjes als toetje. Ik heb er eentje met zachte chocoladecake en chocoladecreme en eentje met slagroom/kwark ofzo. En verse papaya en ananas. Vanavond kunnen we hier wel weer eten, zegt Erik. We gaan relaxen in de kamer en maken de blog af. Om tien uur worden we opgehaald.
Nou, dat was het nu wel voor de blog voor India. Nu voorbereiden voor de terugkeer naar Nederland. De maand is heel snel omgegaan en we hebben heel veel gezien en gedaan. Een ding is zeker, India is geen saai land! Je kijkt je ogen uit op straat, het is bijna overal druk, het noorden en zuiden zijn best verschillend en we hebben ons niet verveeld. Nu kijken we uit naar de zelfgemaakte stamppotjes en roerbakgroenten met gebakken zalmfileetjes :-) No more spicy food! :-)
Wellicht tot een volgende keer, India!