Zaterdag 22 oktober
Over vandaag hebben we niet zo veel te vertellen en niet zo veel foto's. Het is voornamelijk een reisdag. We rijden van Las Vegas naar het plaatsje Springdale, vlakbij de ingang van het Zion National Park. We zullen hier drie overnachtingen doen. Een paar foto's uit het raam van de auto, onderweg.
Het landschap begint te veranderen. Rotsen met verschillende kleurlagen. De weg is makkelijk te rijden, groot en meest recht.
Grappige tafelberg links. Zo zijn er meer rotsen, die vlak zijn aan de bovenkant. Soms klimmen we op zo een rots en rijden we over de vlakke bovenkant verder. Hier en daar kun je dan een stuk van de helling naar beneden zien.
Halverwege doen we een plaspauze en drinken we koffie bij Starbuck's. Er zijn steeds exits waarbij er aangegeven wordt dat je kunt eten of slapen of dat er winkels zijn. Handig geregeld! Achter de Starbuck's zijn er nog winkeltjes. Een van die winkels is een Levis outlet store. Terwijl Erik zijn grote, hete koffie opdrinkt op een terrasje buiten, ga ik daar even kijken. Ik vertel het meisje dat ik niet weet wat mijn maat is en welk model Levis bij mij past. Ze kan mij wel helpen en meet van alles op :-) Dan krijg ik drie broeken in mijn handen en word ik naar de paskamer gestuurd. Dat is goed geregeld, meestal loop ik wat verloren langs de vele broeken die er hangen en liggen en loop ik maar weer de winkel uit omdat ik niet weet wat ik moet pakken om te proberen. De eerste twee broeken zijn te groot of te lang maar de derde broek zit goed en hoeft zelfs niet verkort te worden (Haha, Nely, dat scheelt weer! :-) Ik hoef maar veertig dollar te betalen voor mijn broek, koopje toch?! :-) Ondertussen is Erik klaar met zijn koffie en rijden we het laatste stuk. We gaan de grens over naar een andere staat, Utah. De klok loopt hier een uur voor, het is dus ineens een uurtje later!
Ons hotel is een heel mooi, ruim, schoon, aangenaam hotel. En het plaatsje Springdale is een schattig klein vakantieplaatsje. Mooi gelegen tegen de imposante rode rotswanden. We moeten nog even wachten tot drie uur voordat we kunnen inchecken. Maar het meisje achter de balie kan ons wel een plek aanraden om te gaan lunchen. Café Soleil.
Wauw, wat een keuze. En een heleboel gezonde, verse dingen! Erik kiest een broodje lamsgyros met sla, tomaat en tzatziki en ik kies een salade met kip, geroosterde paprika, bonen en sla. Allebei een smoothie erbij. Lemon en mango.
Tegen de tijd dat we klaar zijn met eten is het al drie uur en kunnen we inchecken.
Foto van de comfortabele kamer. We hebben weer een extra bed erbij! Handig voor als ik al ga slapen en Erik nog wil internetten. Of als ik in de ochtend de blog maak terwijl Erik nog ligt te slapen :-)
We moeten ook nog een berg was doen. Het hotel ligt aan een straatje wat helemaal tot in het park gaat. Volgens mij heet het ook de Zion boulevard. Aan deze straat liggen alle lodges en restaurantjes en winkeltjes en een supermarktje. Er is zelfs een Shell tankstation. Zelfs de Shell ziet er gezellig uit met het stenen gebouwtje en zo tegen de rotsen gelegen.
De rest van de dag doen we de was in de Coin Laundry en gaan we naar de Visitors Center voor info over de wandelingen. Er is één wandeling die erg spannend is, de Angels Landing. Die gaat namelijk een stuk over een smal stukje rots met aan beide kanten steile afgronden. Er is een ketting om je aan vast te houden. Niet bedoeld voor mensen met hoogtevrees. Ik weet niet of ik die wandeling durf. Hij duurt ook nog eens vijf uur. Maar er is ook een wandeling naar de hoogste top van het park en die gaat wel gewoon over een wandelpad, zonder kettingen enzo. Die duurt ook vijf uur. Dan zijn er nog diverse kleinere wandelingen. Eentje daarvan gaat op gegeven moment tussen twee steile rotswanden door met maar een smal strookje op over te lopen, zodat je echt het idee krijgt hoe het is om in een enge spleet tussen twee hele hoge steile rotsen te zijn. Een heleboel dingen te doen dus!
Zondag 23 oktober
Ik durf de Angels Landing toch (nog) niet te lopen dus we gaan vandaag voor de Observation Point. Het is een klim van ongeveer 700 meter over een afstand van 4 mile. Eerst een ontbijtje bij Café Soleil. Erik heeft een Veggie breakfast wrap en ik heb fruit met granola en yoghurt. Voor onderweg nemen we nog een panini mee met geroosterde kipfiletstukjes, feta, tomaten en sla. Verder hebben we nog twee kleine flessen en een grote fles water mee en twee yoghurtjes. Dus we zijn er klaar voor!
Over deze rotsen gaan we klimmen. Het is nu nog best fris zonder de zon. Die schijnt nu nog aan de andere kant van deze rotsen.
Herfstkleuren.
Hele fijne blaadjes, beetje Japans-ig.
Na een uurtje zig zag omhoog lopen komen we aan de andere kant van de rots. Daar is het een heel ander verhaal. De sjaal en het vest kunnen uit, haar in een staart want het is nu behoorlijk warm. De kleuren zijn ook ineens heel anders. Op sommige plaatsen zijn de rotsen een beetje pancake achtig.
Mooie kleuren oranje en geel.
Onderweg komen we een aantal kleine salamandertjes tegen. Deze hier lijkt zich een paar keer op te drukken, met zijn voorpootjes. Ziet er gek uit. Uitslovertje! Is zeker een mannetje! :-)
Na nog een half uur klimmen, kunnen we in de vallei kijken. Wel tegen de zon in. Je ziet de rode weg waarover de shuttle bus rijdt die ons bij het beginpunt van de klim afgezet heeft.
Nog een bocht en nog een bocht en nog een bocht...Zijn we al bijna boven bij the Observation Point? Hijg, hijg! Er komen wat mensen van boven naar beneden lopen die ons passeren en we vragen het even. Ja, we zijn er nu bijna! Gelukkig! En ja, daar is het hoogste punt. Allemaal mensen die op de punten van deze rots zitten en hun lunch hier opeten. Wij eten onze yoghurtjes op.
Op onderstaande foto kun je goed de Angels Landing zien. Het is de halfrond gevormde dunne rots rechts op de voorgrond. De punt aan de linkerkant is het eindpunt van die wandeling. Je moet dus over die dunne rand best steil omhoog klimmen met aan beide kanten de steile afgrond.
Onderweg komen we een vrouw tegen van een jaar of zestig die vertelt dat zij gisteren die wandeling gedaan heeft en dat ik het ook kan! Dat ze mij aanraadt om er echt nog even over na te denken om het toch te doen en dat het echt de moeite waard is!
Pff, wat is het heet zeg! Allemaal eekhoorntjes hier op deze lunchplek. Ze krijgen vast te eten van de klimmers. Na een kwartiertje hier boven gezeten te hebben, beginnen we aan de afdaling, dezelfde weg weer terug. Grappig hoe de bomen uit de rotsen groeien, best knap!
Na een half uur lopen hebben we uitzicht op de Observation Point, waar we net geweest zijn. Het is de rode punt op de voorgrond.
Zou lekker zijn om nu aan de schaduwkant van de rots te lopen want het is behoorlijk heet!
Nog even een foto met de achtergrond. Alhoewel onze hoofden het meeste van de ruimte in beslag nemen :-)
Grappige punten op deze rots. Het is allemaal zandsteen. Voelt ook zanderig, korrelig aan. En de stukken rots in schaduw blijven lekker koud.
Even uitblazen.
Mooie kleur in het zonlicht.
Pancake rots.
We zijn al over de helft! Mooie gele herfstboom.
En dan zijn we in de canyon. Grappig om zo tussen twee rotsen in te lopen.
Weer aan de andere kant van de rotsen, waar we begonnen zijn. Zijn we er bijna, ik moet al een hele tijd plassen! Ook op onderstaande foto kun je de Angels Landing goed zien.
Een andere bezienswaardigheid op onze wandelroute van vandaag is de Weeping Rock. Langs een rotswand druppelt steeds water en daardoor groeit er van alles op. Maar daar gaan we niet meer kijken, het is een klein stukje van ons pad af. We kunnen wel van hier uit een foto maken.
En dan zijn we eindelijk weer beneden en kan ik een plasje doen! Oef, dat lucht op! :-) Met de shuttlebus rijden we nog een paar stops verder om de makkelijke Riverside walk te doen, een wandeling langs de rivierbedding van de Virgin rivier. Op het eind van de wandeling zouden we op een punt komen waar we aan beide kanten door hoge rotswanden ingesloten zouden worden. Maar dat valt erg tegen. Zo nauw is het echt niet, er stroomt nog een hele rivier doorheen! Goed, gelukkig hebben we vandaag op de andere wandeling zo een ervaring een beetje gehad in de canyon. We lopen snel weer terug want onze benen en voeten hebben het voor vandaag wel een beetje gehad. Ik denk dat we, al met al, zo een tien mile gelopen hebben. Dat is ongeveer 16 kilometer.
In de avond gaan we kijken bij het restaurant wat in het gebouw van ons hotel ligt. Het heet Parallel Eighty-Eight. Dat zou volgens de recensies een erg goed restaurant moeten zijn. Ze hebben nog plek en we bekijken de kaart. De gerechten klinken goed en sjiek en de prijzen zijn helemaal niet slecht, zo rond de 18 dollar. Dan komt de meneer langs met het dagmenu en vertelt ons iets over een vismenu met drie kleine schaaltjes verschillende visgerechten. Dat klinkt leuk, dat willen we wel! Het ziet er allemaal mooi uit, niet te veel, zoals het in een duur restaurant gaat :-) En de toetjes zijn verrukkelijk! Donkere chocolademousse en Erik heeft twee verschillende mini creme bruleetjes. Ik heb er een lekker zoet roze wijntje bij (White Zinfandel) en Erik heeft twee biertjes (Hefeweissen).
En dan komt de rekening. Hoeveel zou het vismenu kosten denk je, vraagt Erik aan mij. Geen idee, de andere gerechten waren rond de 16 tot 20 dollar dus het zal ook wel zoiets zijn denk ik. Haha, daar hebben we ons in vergist want het menu kostte 38 dollar pp! In totaal hebben we voor 128 dollar gegeten! En daar zit dan nog geen fooi bij. Gelukkig heeft Erik een Visa card! ;-) Het was wel erg lekker allemaal! En we hadden per abuis het voorgerecht van andere mensen gekregen, iets met scallops. Dat hoefden we dus niet te betalen. Wij dachten dat het bij ons vis dagmenu hoorde! :-)
Morgen gaan we toch proberen de Angels Landing te lopen! Als ik het laatste stuk niet durf te lopen dan doe ik het niet maar ik wil het toch proberen. Vind het heel spannend! Voor nu, slaap lekker! :-)
Maandag 24 oktober
Daar gaan we dan! Met de shuttlebus naar het beginpunt van het wandelpad naar Angels Landing. Hoe zou het zijn? Zal ik het laatste stukje durven te klimmen over dat smalle stuk rots? Het is een veelbesproken wandeling. In de shuttlebus draait er steeds een bandje en dat vertelt dat er zes mensen zijn omgekomen bij het klimmen van de rots en dat je veiligheid je eigen risico is. Dat is niet echt bemoedigend als je al twijfels hebt of je het moet doen of niet. Maar goed, de mevrouw van gisteren, die we tegenkwamen op de andere wandeling naar het hoogste punt, zei dat ze het makkelijk kon en dat het dus voor ons geen probleem zou zijn. We zien het wel.
In ieder geval is het al vanaf het begin van de wandeling behoorlijk steil klimmen! Allemaal haarspeldbochtjes. Gelukkig is dit stuk van de wandeling lekker in de schaduw. In de ochtend kan het hier behoorlijk koud zijn. Zo gaf de temperatuurmeter in de auto, toen we vanmorgen instapten, zeven graden aan!
Na, ik denk, een uur klimmen komen we op Scout Lookout. Dit is het punt waar het echte werk gaat beginnen! Een deel van de mensen haakt af. Die zoeken hier een plekje in de schaduw en gaan even uitrusten voor de terugweg of sommigen wachten tot hun wandelpartner de top heeft beklommen en weer terug is. Het bordje hieronder geeft nog eens aan dat het menens is! :-)
Dit is dus de rand waaroverheen we gaan klimmen naar de top! Zie je bovenaan de top dat stenen uitstekende kleine torentje? Dat moet je even in gedachten houden, deze komt zo terug op een foto! :-)
Zo begint de wandeling. Er zijn kettingen waar je je aan vast kan houden. Dat is zoooo fijn!
Gelukkig zijn er nog meer mensen die de wandeling doen. Er zijn twee vrouwen die vertellen dat hun mannen zijn gaan golfen en dat zij deze wandeling wilden proberen. Ze zijn allebei al oma en de ene vertelt dat ze zelfs 8 kleinkinderen heeft. En dat ze niet zo snel zijn dus of wij voor willen gaan. Kijk, dat geeft hoop! Als zij het kunnen dan moet het mij ook lukken! :-) En zo praat ik mezelf beetje bij beetje moed in om ervoor te gaan. En als het teveel wordt, dan kom ik gewoon terug. Maar dan moet Erik wel mee om me te begeleiden! :-) Erik is relaxed. Hij loopt voor en zorgt ervoor dat ik hem kan volgen en geeft af en toe een hand en vertelt soms waar ik het beste mijn voeten neer kan zetten. Eigenlijk is dit best een leuke klim! Heel anders dan de andere wandelingen over gebaande paden die we eerder gedaan hebben, zeg maar! Het geeft een kick om zo te klauteren over de grote stenen. Van een afstandje zie je duidelijk dat het een smal stuk rots is maar als je zo bezig bent dan merk je dat niet echt en dat maakt het verschil voor mij!
Kijk eens hoe stoer ik ben! :-)
En Erik is natuurlijk ook stoer. Al staat hij erbij zo van, dit doe ik toch met twee vingers in mijn neus?! :-)
Zolang ik geen steile afgronden kan zien, gaat alles goed.
Op onderstaande foto kijk ik wel een beetje moeilijk. Het stuk achter mij hebben we al gelopen.
Tussendoor nog een natuurfoto van een pijnboom die helemaal hier groeit om ons schaduw te geven :-)
Als je goed kijkt, zie je mensen op de rots. Deze mensen komen er nog aan.
De temperatuur is perfect, het is niet te warm en ook niet koud. Ik denk dat we ongeveer een half uur hebben geklauterd en dan... ZIJN WE ER!! Yes! We hebben het gedaan! We zijn op de top van de Angels Landing! Wauw, heerlijk! :-)
En hier is het stenen torentje waarvan ik zei het in gedachten te houden. Want dit is het bewijs dat Erik op de top is. Hij zit nu op dit torentje!
We zoeken een plekje uit en eten onze yoghurtjes op. Mooi uitzicht op de vallei. Alleen tegen de zon in dus dat geeft geen mooie foto's. De twee vrouwen die oma zijn :-) komen na een tijdje ook boven. Voor hen is het ook een overwinning! Een wat oudere man die alleen wandelt komt ook boven. De vrouwen vragen of ze een foto van hem moeten maken. Ja, dat zou gaaf zijn, zegt de man. Maar dan blijken de batterijen van zijn camera leeg te zijn! De vrouwen geven het nog niet op en roepen of iemand twee AA batterijen heeft. Een koppel uit Montreal zegt dat ze dat wel hebben en lenen voor even hun batterijen, die ze uit hun eigen camera halen, aan de man. Nou, dat is kameraadschap, toch! Het eenheidsgevoel van mensen die op dit moment op deze plek iets bereikt hebben en elkaar willen helpen om dit moment vast te leggen! Dat vind ik mooi!
Iemand met een verrekijker zegt dat je op een van de rotswanden een bergbeklimmer kunt zien! Wij hebben onze camera met stevige zoom dus even kijken of wij die klimmer ook kunnen zien. En inderdaad zeg!
Tjonge, daar moeten we toch niet aan denken! Alles is relatief, he. Vergeleken met die man die in zijn eentje die steile kale rots aan het beklimmen is, was onze klimpartij een eitje. Maar voor ons is het top!
Erik en Reshma op Angels Landing!
In de vallei achter ons kun je de Virgin river zien. Deze rivier is de oorzaak van het ontstaan van deze Zion Canyon. Kun je je dat voorstellen!
Na een half uurtje beginnen we de daling terug.
Vasthouden aan de ketting en vasthouden aan de rotsen. Regelmatig laat ik me op mijn billen zakken omdat de stappen te hoog zijn, komen die kussentjes toch nog handig van pas :-) Maar het gaat goed. Veel beter dan ik gedacht had!
Hier mensen die nog omhoog gaan. We wachten rustig op elkaar.
Dit is het dunste stuk van de rots, zegt Erik.
Op een klein plateau stoppen we even om water te drinken. En we proberen een foto met de zelfontspanner. Niet te ver naar achteren lopen anders lig je beneden! :-)
En dan zijn we van het spannende stuk af en volgen de gebaande paden weer! :-) Tjonge, wat een steile hellingen om te dalen, kun je je voorstellen dat we dit vanmorgen allemaal geklommen hebben! En nu staat de zon er ook nog op. We zien mensen die nu pas gaan beginnen met de wandeling en dus vanaf het begin in de zon lopen. Dat is echt veel vermoeiender!
Mooi rood licht van de zon op de herstbladeren. Het schijnt dat de temperatuur erg goed is voor deze tijd van het jaar. Normaal is het vijf graden kouder.
En dit is het laatste stukje van de haarspeldbochtjes die we nog moeten doen! Je kunt ze goed zien nu de zon erop staat.
Jaaaaa, beneden! Kuiten en schenen protesteren. Knieen ook. Nu staat de rots mooi in de zon. Hier hebben we net dus bovenop gestaan! Goed gedaan, onze dag kan niet meer stuk, we hebben de Angels Landing overleefd! En eerlijk gezegd viel het ons heel erg mee! Het was leuk om te doen: de spanning, de uitdaging, het klauteren, het uitzicht boven, het eensheidsgevoel met de andere klauteraars, alles!
En als laatste een foto van het bord wat vertelt dat er zes mensen zijn overleden door een val van deze rots tijdens de wandeling. Maar wij zijn nog springlevend, hoor! Geen zorgen! :-)
De rest van de dag doen we het rustig aan. We gaan nog wat wasjes doen en maken een paar foto's van het plaatsje Springdale. Ligt gezellig tussen deze dunne rode rotswanden. In de ochtend en avond hebben de mensen, vanaf hun stoep, een uitzicht op een mooie sunrise of sunset. De bofkonten! :-)
Tijdens het wachten op de was gaan we in een chocoladewinkeltje kijken wat een paar huizen verderop ligt. Hier maken ze zelf appels in chocola enzo. Een erg leuk winkeltje om in te zijn. We kiezen uit de vitrine een paar pure chocolade dingen uit. Dat hebben we wel verdiend vandaag!
Terug met de schone was in ons hotel gaan we nu dan eindelijk eens een keer in het bubbelbad! We hebben het bad voor ons alleen. Tjonge, wat is het warm zeg! Na een paar keer op het knopje gedrukt te hebben (elke keer gaat ie 15 minuten bubbelen), gaan we er weer uit. Het is nu al donker. We gaan eten bij Thai Sapa, een klein Thaais restaurantje aan het eind van de straat. De Thai Coco is erg lekker hier! Het andere gericht is groene curry, die was iets minder.
Morgen gaan we naar Bryce Canyon. Dat is een kleine twee uur rijden vanaf hier. We hoorden mensen praten over dat het daar koud is of koud zou worden ofzo dus Erik heeft even naar het weerbericht gekeken. Blijkt dat er voor woensdag maar negen graden overdag voorspeld is! En dat het morgen maar 13 graden ofzo wordt en ook nog dat er sneeuw voorspeld is! Dat is hele andere koek dan het weer wat we de afgelopen weken gehad hebben (op één dag na toen we in San Francisco naar Alcatraz zijn geweest). Als de wegen maar goed genoeg zijn om over te rijden. Misschien zien we dus sneeuw in Bryce Canyon!
Dinsdag 25 oktober
Vandaag checken we uit. Driftwood Lodge was een heerlijk hotel! De weg naar Bryce Canyon gaat door het Zion park. We kunnen daar nog wel een kleine wandeling doen in de ochtend. De reis naar Bryce Canyon is maar 85 mile, duurt minder dan twee uur rijden. Eerst gaan we nog ontbijten op onze vaste plek, bij Café Soleil. We hebben daar inmiddels al de breakfast Veggie wrap geprobeerd en de breakfast Granula en nu nemen we een breakfast burrito en een breakfast frittata :-)
In Zion lopen we de Emerald Pool track. Het is een makkelijke wandeling van ongeveer twee uur en het pad loopt iets boven de rivier, langs de rivier. Cactussen langs het pad.
Mooi palet aan kleuren, al die bomen.
Ochtend zonnestralen op de rivier.
En dan zijn we bij de eerste waterval. Hmm, stelt niet echt veel voor. En ook al geen Emerald Pool gezien. In Nieuw Zeeland zijn we langs een Emerald Pool gelopen en die was heel mooi blauw dus zoiets hadden we hier ook verwacht! :-) Maar goed, het was een gezellige wandeling. Foto van de waterdruppels die naar beneden vallen.
En nog eentje met mooi licht door de blaadjes van de gele boom.
Okay, we gaan maar weer terug naar de shuttlebus. Over het bruggetje. Over de Virgin rivier.
Na een aantal mile door het park rijden moeten we door een tunnel om richting Bryce Canyon te kunnen. Er staan mannetjes die het verkeer regelen, er mag maar één richting verkeer tegelijkertijd door de tunnel. Als we aan de andere kant van de tunnel weer naar buiten komen, is de omgeving totaal veranderd! Geen kale rode rotsen meer maar meer lieflijke witte en lichtroze rotsen met laagjes en kleine boompjes overal verspreid over de rotsen.
Dit is nog steeds Zion National Park. We stoppen af en toe om eventjes een stukje te lopen of een foto te maken.
Een van de rotsen heet de checkerboard mesa. Omdat er vakjes op te zien zijn.
Het is een relaxe weg om te rijden en al na iets minder dan twee uur rijden zijn we al bijna in Bryce Canyon. We kunnen al rare vormen zien in de rotsen.
Hele aparte rotsformaties hier. Erik heeft gelezen dat dit komt doordat het water wat in de spleetjes van de rotsen zit heel vaak bevriest en weer ontdooit. Op die manier vallen de rotsen zeg maar uit elkaar en krijg je zulke bizarre vormen.
We checken in in het Best Western Plus Grand Hotel. Een mooi, nieuw uitziend, comfortabel hotel. Mooie schone, ruime kamer met allemaal gezellige dingen zoals een staande lamp in de vorm van een boom met een paar takjes met blaadjes. De andere lampen hebben ook nature achtige dingen. Erik en ik hebben allebei een eigen wastafel :-)
Het is al half vijf. We rijden snel even langs de Visitors Center om info te halen over het park. Morgen gaat het sneeuwen en wordt het vier graden! Het is nu al best koud! Voor nu rijden we naar een van de vele viewpoints om te kijken hoe het amfitheater eruit ziet. Bryce Canyon is niet echt een canyon maar een hoefijzervormig gat zeg maar met een heleboel vreemde rotsformaties, ze noemen het het amfitheater. Als je het park in rijdt, zie je nog niets. Het ziet eruit als een doodgewoon park van pijnbomen, alles plat. Maar als je bij de viewpoint komt, kun je naar beneden kijken en dan zie je dit.
Een heleboel kleuren. Roze en geel en oranje en wit en ook een beetje paars. Tjonge wat is het koud! Ik mocht Erik zijn sweater aan. Daar heeft hij nu een beetje spijt van denk ik ;-)
De zon gaat al onder. Hier vast een paar foto's van de vreemd gevormde rotsformaties.
Deze hebben weer hele andere kleuren.
En deze hebben andere vormen.
We kunnen nog snel een klein wandelingetje doen voordat het donker is. Het is natuurlijk veel leuker om tussen de Hoodoos (zo worden ze genoemd, deze rotsen) te kunnen lopen dan steeds boven te blijven staan kijken. Erik staat links onderaan de foto. Ik zeg het er maar bij want anders kijk je zo over hem heen! :-)
Als we terug zijn van de korte wandeling, is het al donker. Morgen meer foto's. In de ochtend willen we met zonsopkomst een foto maken vanuit de Sunrise Point. Maar dan moet het wel helder weer zijn en de verwachting is sneeuw dus dat is even afwachten.
In de avond gaan we eten bij het enige restaurant in de buurt, Ruby's Inn. De eigenaar heeft 95 jaar geleden het eerste logeergebouw bij Bryce Canyon opgericht en dat is nu uitgegroeid tot een groot hotel met een groot restaurant. We krijgen een soort pieper mee en moeten een half uur wachten tot er een plek vrijkomt! Allemaal mensen met piepers zitten op stoeltjes te wachten, het menu al in de hand zodat ze straks meteen kunnen bestellen. Het is lopende band werk hier! Maar als we eindelijk een plek krijgen en ons eten zien dan zijn we tevreden. Het eten is goed en de toetjes zien er heel verleidelijk uit. Erik heeft een Trout en ik heb een Zalmpje. Daarna delen we een cheesecake van Dulce de Leche. Heerlijk zoet! :-)
De afstand van het hotel tot het restaurant is minder dan drie minuten rijden. Maar we nemen toch de auto want het is heel koud buiten! De afstand van het hotel tot het park is minder dan tien minuten, dat is erg prettig! Nu lekker slapen!