Klik hier voor de voorgaande week in Rome of hier voor de volgende week in Cilento.
Maandag 17 september
De eerste week is alweer voorbij. Na het ontbijt gaan we langs de apotheek aan de overkant van de straat om naar mijn been te laten kijken. Het is nog steeds warm en rood gezwollen. In de apotheek hebben ze een dokter die ernaar kijkt, een beetje mompelt en knikt. Als ik zeg dat het rood en dik is dan kijkt hij nadenkend naar de plek en praat hij mij na :-) Hij zegt dat hij antihistamine tabletten (Zirtec) mee gaat geven en tea tree oil creme tegen de roodheid. Ik ben opgelucht dat er iemand met verstand (daar ga ik dan vanuit als ik de meneer in de witte jas zie die de meisjes in de apotheek dokter noemen) naar de plek heeft gekeken en dat ik er nu iets aan kan doen.
We checken uit in onze B&B en laten onze koffers er nog even staan, die komen we zo ophalen als we de huurauto hebben opgehaald. We lopen door het park Villa Borghese naar de Hertz. Heerlijk koel met een lekker ochtendzonnetje. Gezellige wolkjesbomen. Ze hebben ook wel wat weg van girafjes.
Als we de auto krijgen (Fiat Punto geloof ik, dat wordt wat in de bergen ;_) moeten we weer terug zien te komen naar de Via Cola de Rienzo. Dat valt nog niet mee! Het verkeer hier is vreselijk! Lijkt Suriname wel! Brommers kris kras links en rechts langs je heen in elke kier. Op kruisingen zonder stoplicht moet je je erdoorheen persen met je auto anders blijf je de hele dag staan. Er staat niet goed aangegeven welke baan je moet hebben om voor te sorteren voor links waardoor je ineens alleen maar rechtdoor of rechts kan, auto's staan gewoon op de weg en op bochten in de weg geparkeerd en het is vreselijk druk en chaotisch. We kunnen niet wachten tot we de drukke stad uit zijn!
Maar het lukt allemaal en we halen de koffers op en gaan op pad. Gisteravond hebben we drie nachten geboekt in Pompei. Daar rijden we dus heen. Het is ongeveer 200 km rijden. Meest over een tolweg. Wat zouden ze met al dat tolgeld doen eigenlijk? Aan de snelweg zie je het er niet echt aan af dat ze er geld in stoppen. We zijn wat dat betreft in Nederland wel erg verwend met onze mooie wegen. In ieder geval is het een stuk relaxer rijden buiten de stad. Er is niet zo heel veel te zien vanaf de snelweg, het is een recht toe recht aan route naar Napels en dan iets verder naar Pompei. We rijden hem in een keer door, met een tussenstop in een wegrestaurant waar we iets eten en als een echt Italiaan aan de bar een espresso bestellen en hem in een paar seconden, staand aan de bar, achterover slaan :-) Onze gids Angelo vertelde dat dat de manier is waarop Italianen hun koffie drinken. Niets even rustig zitten en krantje erbij ofzo. Huppa, in minder dan tien seconden zijn ze klaar met hun koffie! :-)
Ons hotel heet Visagi, gekke naam he. Het ligt aan een rommelige straat in een rommelige wijk. Overal troep op straat. Het hotel zelf is mooi en schoon en modern maar de buurt hier is een puinzooi. We kunnen onze auto in de parkeergarage onder het hotel parkeren. Maar of dat lukt is nog de vraag want het is een hele krappe parkeergarage met overal zuilen dus je kunt je auto moeilijk keren. Met kunst en vliegwerk lukt het gelukkig.
Na het inchecken rijden we een stukje richting de kust om te kijken hoe het daar is. Beetje zonde om de auto, die net zo mooi geparkeerd staat tussen de zuilen, weer weg te halen :-) Ook hier is het chaotisch op de weg. Brommers weer links en rechts overal tussendoor en kruispunten waar iedereen maar wat schijnt te doen en hele drukke wegen die niet breed genoeg lijken te zijn voor twee richtingen. Pff, het is niet echt zo van we gaan relax even een stukje rijden naar de kust. Meer een verademing als je eindelijk aankomt en je auto kwijt kunt. Het is geen toeristische plek hier, allemaal Italianen, maar we moeten wel parkeergeld betalen om langs de weg te kunnen parkeren. Zo druk is het met auto's.
Bij een supermarkt kopen we chips en koekjes en water en gaan dat aan de boulevard opeten.
Jammer dat ze er niet iets moois van maken, zegt Erik. Het is rommelig en vies, overal plastic rommel op het strand en de boulevard en de huizen en straten zien er allemaal niet onderhouden uit. Het is wel gezellig druk met locals die hier komen joggen en buikspieroefeningen doen op de stenen bankjes of die gewoon hier komen chillen en hangen. Rennende kinderen en honden die uitgelaten worden. Het drukke avondleven in Pompei.
Op de achtergrond ligt de vulkaanberg Vesuvius. Daar kun je tot aan de krater lopen. Dat willen we wel een van deze dagen doen.
Je kunt vanuit hier het eiland Capri zien liggen. De klemtoon ligt op de i. Van Capri zijn dingen afgeleid als Insalata Caprese of Pizza Capriciosa. Misschien gaan wij ook nog naar Capri. Mooi met de ondergaande zon. Jammer alleen van het muurtje van de haven dat ervoor ligt. Maar goed, je kan niet alles hebben he ;-)
Als ons uurtje parkeergeld op is, verzamelen we moed om weer met de auto het drukke verkeer in te gaan. We parkeren de auto weer in de parkeergarage onder het hotel en gaan later op de avond te voet naar het centrum om eten te zoeken. Het is niet de gezelligste wandelroute die we ooit gelopen hebben want we lopen meest langs een soort N-weg. Gelukkig is er wel een verhoogde stoep waar we overheen kunnen lopen. De restaurantjes zijn allemaal helemaal leeg! Het is ongeveer half tien. Tegen deze tijd was het in Rome nog behoorlijk druk met etende mensen. We lopen langs diverse restaurantjes maar gaan nergens naar binnen omdat ze allemaal helemaal leeg zijn. Dan zien we ineens, op een van de hoeken van het dorpsplein, een restaurantje waar heel de bevolking lijkt te zitten. Haha, dat is grappig. Hier gaan wij ook eten! Er is nog net een tafeltje vrij voor ons. We bestellen een lasagna Napolitana (moet goed zijn want Napels ligt hier vlakbij) en een spaghetti met zeevruchten (moet ook wel goed zijn want we zijn hier vlakbij de zee). Het smaakt goed. Mooi uitzicht op het hoofdpleintje van Pompei.
Kijken wat we morgen gaan doen. Waarschijnlijk kijken naar de opgravingen en misschien het treintje nemen naar Napels. Of naar andere plaatsen aan de kust rijden, zoals Positano. Schijnt een heel mooi plaatsje te zijn waar je lekker vis kunt eten.
Dinsdag 18 september
Pompeii (de romeinen schreven het met dubbel i) is in het jaar 79 bij een uitbarsting van de vulkaan Vesuvius helemaal onder de as bedolven. Bij opgravingen in de afgelopen ruim 100 jaar is het stadje weer blootgelegd. We gaan vandaag eens kijken wat er nog van over is.
Het amfitheater. Vergeleken met het Colosseum natuurlijk maar een kleintje. Pink Floyd heeft hier in de jaren 70 nog eens opgetreden en er een film van gemaakt.
De complete stad is bewaard gebleven, dat is wel heel speciaal. Straten, pleinen, tuintjes van mensen, tempels, snackbars en zelfs een bordeel.
Hieronder een schildering aan een muur van een binnenplaats van een tuintje.
Dit is de binnenplaats die erbij hoort.
Een thermopolium is een soort romeinse snackbar. Je kon er eten uit grote potten kopen. De grote potten waren helemaal ingebouwd zodat het eten lang warm bleef.
Er zijn veel grote groepen toeristen met een gids die hier rondlopen. We hadden wat dat betreft beter in de middag kunnen komen, het schijnt dan rustiger te zijn, minder van die grote groepen. Maar we proberen zo goed mogelijk de drukte te ontlopen en dat gaat aardig.
Bijvoorbeeld door toevallig de boveningang in het grote amfitheater te nemen in plaats van de ingang aan de onderkant :-)
Soms zijn we toch wel nieuwsgierig wat de gids aan de horde mensen vertelt. Iedereen is druk aan het wijzen en foto's maken van iets op de grond. Erik denkt dat het misschien een kikkertje is. Maar het is iets heel anders. Rara, wat zou dat kunnen zijn? ;-) Een hint: de gids vertelt dat het ding in de richting wijst van de roze buurt.
Alle daken van de huizen zijn door de vulkaanuitbarsting ingestort. Maar aan de muren kun je nog goed zien hoe ze tegen elkaar aan stonden.
Ik weet niet of Erik het expres deed maar we gaan in verkeerde richting een klein gebouw binnen (er staat uitgang boven de opening waar we naar binnen gaan). Eerst vragen we ons af wat het voor gebouw is. Maar al snel zien we dat de schilderingen aan de muren boekdelen spreken :-)
Een paar kleine kamertjes met alleen een stenen bed en verder niets. We willen geen schokkende schilderingen op de blog zetten maar we kunnen vertellen dat de Romeinen niet bepaald preuts waren, haha! Als we via de ingang van het gebouw ons er weer uit wurmen dan zien we dat de rij om naar binnen te gaan gigantisch is. Haha, gelukkig hoeven we er nu niet meer in te gaan staan. Ging per ongeluk goed!
Stuk van het Forum, het centrale plein van Pompeii. In de achtergrond de trappen naar de tempel van Jupiter.
De mensen werden bedolven onder het as van de vulkaan. Door de jaren heen bleef de vorm van die mensen behouden, al verging het lichaam. Met gips is deze vorm weer zichtbaar gemaakt. Zie een van de gipsafdrukken van iemand die in deze houding bedolven is. Het waren allemaal kleine mensen. Er zijn ook diverse liggende mensfiguren uit gips te vinden maar die zien er wat enger uit (echter op de een of andere manier) dan deze hier beneden.
Het Forum van de andere kant gezien.
De tempel van Apollo die, net als de tempel van Jupiter, al bij een flinke aardbeving in het jaar 63 was ingestort. Bij de vulkaanuitbarsting is de ruine onder de as bewaard gebleven.
Reshma kietelt Apollo aan zijn voetjes.
Het heeft wel wat, zo rond struinen over de gladde grote ronde stenen in deze verlaten stad van 80 jaar na Christus. Nou ja, je kunt het niet echt verlaten noemen als er iedere dag hordes mensen naar binnen rennen en aan het eind van de dag weer naar buiten rennen maar je weet wat ik bedoel. En als je de massa uit de weg weet te blijven dan heerst er wel een aparte, gemoedelijke sfeer. Het plaatsje lag best wel mooi zo met de bergen op de achtergrond.
En hier de rand van de stad. Vroeger lag de zee dichterbij. Daarom was er ook een haven gebouwd. Door de vulkaanuitbarsting kwam het land hoger te liggen en is de grens met de zee naar achteren verschoven.
In de stenen kun je goed het karrespoor zien waardoor de karren de bocht namen.
Straatbeeld. Nu mag je legaal bij de mensen naar binnen gluren :-)
Stukje van een binnenplaats van iemand.
Mislukte foto met de zelfontspanner. Het duurde nog best lang voordat ik de grote stoep af was gesprongen en over de grote stenen de straat was overgestoken en dan weer omhoog geklommen was om naast Erik plaats te nemen. Dit was waar ik ongeveer ben gekomen in tien seconden :-) Strike a pose, dan maar! Erik kijkt aandachtig wat er allemaal gebeurt.
Er waren diverse hammams. Mooi versierd met diverse stoere mannen die de balk omhoog houden.
En op het plafond dit kunstwerkje van fijn beeldhoudkunst.
Om een beeld te geven van de hordes toeristen die met een gids rondgeleid worden. Erik vraagt zich af of het in de tijd van de Romeinen hier ook zo druk geweest zou zijn...
Onderstaande schildering is een van de best bewaarde. Hij stond in een snackbar, dat is te zien aan de gaten voor de grote aardewerk potten die ervoor stonden.
Nu zijn we moe en hongerig en warm. Hoewel het hier in deze buurt een stukje minder warm lijkt te zijn dan in Rome. Waarschijnlijk omdat we bij de kust zitten. Nu was het plan om vanmiddag nog met het treintje naar Napoli te gaan maar dat is een beetje te veel van het goede. Het is alweer drie uur. Dus we gaan even eten en dan uitrusten in ons hotel. Dat is op loopafstand. Da's wel makkelijk. Pompei is in de avond echt uitgestorven, alle mensen komen overdag in grote getale echt alleen voor de opgravingen en vertrekken dan weer massaal uit de stad. Grappig. Er is verder ook niet veel te doen.
Morgen is Erik jarig. Hij wil voor zijn verjaardag een dagje strand. Maar we denken dat het toch handiger is om morgen iets anders te doen en dan overmorgen voor zijn kadootje te zorgen :-) Want we hebben nog een hotelovernachting hier in Pompei en dan kunnen we morgen beter op de Vesuvius gaan kijken en nog naar Napoli en de dag daarna een hotel zoeken in de buurt van een mooi strandje.
Woensdag 19 september
Gefeliciteerd, Erik! Het is vandaag een bewolkte dag. Geen verjaardagszonnetje helaas voor onze Erik.
In de ochtend gaan we toch nog naar de Vesuvius. Het is een vreselijk karwei om daar te komen. Is niet zo ver, zegt Erik. Maar de wegen hier zijn vreselijk druk, het rijdt voor geen meter. Door diverse dorpen rijden we dus naar de berg maar het is passen en meten in de tweerichting-straten en weer brommers links en rechts die in alle gaten duiken en de wegen zijn gewoon vol met auto's, één lange file. Vreselijk, het is net Suriname, als je op de Kwattaweg rijdt. Zowel de drukte als de lucht van verbrand hout en afval en de brommers die overal tussendoor schieten maar ook de rommel langs de weg, vuilniszakken overal en plastic flesjes en andere troep. Ik denk zelfs dat de Kwattaweg iets schoner is. Nu hoorden we van een ouder echtpaar die met een tourbus op pad waren, dat Napels en de buurt rondom Napels erom bekend staat dat het vies en rommelig is. Nou, dat klopt. En ook druk.
Goed, waar waren we, o ja, de Vesuvius. Als we eindelijk het relatief korte stuk door zijn en de berg begint is het heerlijk rustig omhoog rijden. Het lijkt wel of er niemand deze kant op komt. De weg is prima. Komen we boven aan dan zien we ineens tientallen grote tourbussen geparkeerd staan. Die waren dus allemaal al boven, gelukkig. Maar weer jammer van de drukte hier dan. Het is dus behoorlijk druk. Voor parkeren moeten we betalen en ook voor de toegang tot de krater moeten we nog betalen. Wat een afzetterij. Iemand heeft een hek geplaatst en kan vanaf dan 8 euro pp vragen. Dat schiet lekker op met al die busladingen toeristen. Klaag, klaag ;-) We betalen en lopen dan naar de krater.
We lopen in de wolken letterlijk. Geen uitzicht helaas. We hebben op la Palma diverse kraters bezocht en daar kun je gewoon naar toe lopen, dat is niet zo vreselijk uitgebuit zoals hier. Het maakt het plaatje gelijk anders, overal kraampjes eromheen waar je souvenirs kunt kopen. Jammer!
Er komt een rookpluimpje omhoog. Hij is dus nog best wel warm :-)
De Vesuvius is voor het laatst uitgebarsten in 1944 maar die uitbarsting was niet zo groot. Om de paar duizend jaar is er een echt grote uitbarsting zoals in 79 met Pompeii. Zou het alweer tijd zijn voor de volgende?
Deze rook is geen rook maar dat zijn de wolken :-)
Even een klein beetje zon.
In de verte ligt Napels. Beetje wazig zicht maar dat is alles wat we nu hebben dus daar moeten we het mee doen! We zouden eigenlijk in de middag naar Napels gaan maar we hebben geen zin meer in hutje mutje rijden en drukte en viezigheid. Zeker nu we van die twee mensen gehoord hebben dat de viezigheid bij Napels hoort. Erik wilde graag naar het museum voor oude dingen in Napels maar hij heeft dat plan laten varen.
Goed, weer terug naar beneden en de berg weer af rijden. Onderweg komen we langs een restaurant met een beetje uitzicht op de baai van Napels. Het is het weer net niet omdat er een grote antennemast en kabels voor hangen wat maakt dat we geen mooie foto kunnen maken. Goed, het eten is redelijk, salade en pasta en wijntje. Toen we de auto parkeerden was er een man op het erf die zei: aie loeke youre caare. We schonken hem niet veel aandacht, zo van, nou mooi, moet je vooral doen. Maar toen we weer weg wilden rijden, kwam hij naar ons toe en zei met meer klem: aie loeke youre caare, one euro! Haha, het is echt net Suriname! Er is niets te loeken aan de car want het is een keurige parkeerplaats met voldoende plek! Maar goed, we geven de man een euro, het is wel soort van grappig. Wat een afzetters zijn de mensen hier zeg, voor alles moet je betalen! Dat is het beeld wat je als toerist dan krijgt.
In de middag gaan we wat langs de kust rijden van het schiereiland. De Amalfi kust. Daar willen we nog plaatsen bezoeken als Positano, Amalfi, Ravello maar dat is er nog niet van gekomen. We rijden eerst naar Ravello. Erik had een route door de bergen bedacht maar de navigatie heeft een ander plan met ons (Erik kijkt op zijn telefoon met een programmaatje wat ons al diverse keren gered heeft door de chaos van het verkeer en wirwar-straatjes). Daardoor rijden we eerst een groot stuk over de snelweg (waar je steeds een paar euro tol moet betalen) en vanuit het oosten weer terug naar het westen over de kustweg. Het is een bekende kustweg met mooi uitzicht op de baaien en rotsen. De Amalfi kust is een mooie kust. Alleen, het is vandaag dus een net niet dag, we rijden in verkeerde richting (tegen de zon in) waardoor we steeds achterom moeten kijken of moeten stoppen langs de weg (aan de andere kant van de weg) om naar het uitzicht te kunnen kijken. Iemand had op internet geschreven dat deze weg moeilijk te rijden is omdat ie erg krap is voor een tweerichtingsweg en omdat het bumperrijden is met de drukte en dat de spiegels van tegenliggers tegen elkaar aan komen maar gelukkig is dat op dit moment van de dag in ieder geval niet het geval. Het is best een mooie weg eigenlijk. En het lijkt erop dat de meeste mensen met de zon mee rijden, dus niet achter ons aan lopen te dringen.
Toch een paar stops gemaakt om fotootjes met het zonlicht te kunnen maken. Dit is het plaatsje Vietri sul Mare.
En de kust van het plaatsje. Gezellig klein strandje.
En dit is de kustweg. Moet toegeven dat ie soms inderdaad een beetje krap wordt en dat je er in file tijd niet zou willen rijden. Maar voor nu is hij lekker rustig, zelfs zo dat je even langs de weg kunt lopen om naar het uitzicht te kijken. We komen trouwens zelfs een jogger tegen die naar boven rent. En diverse wielrenners.
Prachtige kust, mooie plaatjes, zoals deze.
Veel groen hier. Wat een verademing zeg, vergeleken met de drukke rommelige vieze plaatsen waar we vandaan komen. Hier moeten we ergens een hotel boeken, zodat we op ons gemak deze plaatsen en de kust kunnen ervaren. Vanavond is onze laatste avond in Pompei dus alles is mogelijk.
In het plaatsje Maiori rijden we langs de boulevard. Het strand ligt dus voor het grijpen. Erik is op alles voorbereid en heeft voor de zekerheid zijn handdoek meegenomen. We parkeren de auto en moeten ook hier parkeergeld betalen. We doen al ons kleingeld erin en gaan even op het strand kijken. Toch nog even met je verjaardag op het strand, Erik! Maar omdat het een net niet dagje is, gaat de zon weg als wij op het strand zitten! Toch hebben we nu even echt een vakantie gevoel. Lekker rust, de zee, de ruimte en niets hoeft. Dus dat gaan we de komende dagen zoeken, een plekje hier in de buurt van waaruit we naar het strand kunnen en ook nog de mooie kleine plaatsen in de bergen kunnen bezoeken en misschien wandelen in de bergen.
Erik en Reshma op het strand van Maiori.
Dan rijden we de berg op naar Ravello. Even een kijkje nemen, als het een leuk plaatsje is, komen we hier terug om rustiger te kijken. En dat is zo! Het is een heerlijk schoon en mooi, gezellig en pittoresk dorpje tegen de berg aan geplakt. Met veel trappen. Op internet hadden we gelezen dat je vanaf hier naar het nabij gelegen plaatsje Scala kan lopen. Dat willen we nog en keer doen.
De huizen hier hebben allemaal zo een porseleinen naamplaatje. Schattig.
Snel terug rijden voordat het helemaal donker is. Over de bergweg die Erik in het begin bedacht had, gaan we nu weer terug. Maar die blijkt afgesloten te zijn. We zien toch een auto langsgaan, ondanks het verboden toegang hekje. Nou, laten wij dan ook maar gewoon kijken of het gaat. Een hele tijd is er niets bijzonders te zien en we zijn alweer vergeten dat het verboden in te rijden hek er stond. En het is heerlijk rustig, geen auto's achter ons. Haha, dat komt natuurlijk door het bord. Dat realiseren we ons pas als we zien dat er een deel van de bergwand naar benenden is gestort waardoor en een baan helemaal onder de bagger en modder en stenen zit en er nog maar een baan over is die ook bedekt is met een laag modder. Spannend of we hier overheen komen. Maar het lukt gelukkig. Zo zijn er nog diverse stukken waar de weg bedekt is met modder en klei. We vragen ons stiekum af of we heel de weg wel zo een geluk hebben dat we er toch door kunnen of dat we misschien toch nog om zullen moeten keren omdat het echt niet meer lukt. Maar gelukkig komen daar al weer auto's van de andere kant aan dus die zijn ook op de een of andere manier er langs gekomen. En dan zien we voor ons dat er mensen de weg aan het blokkeren zijn voor tegenliggers. Dat wil zeggen dat wij het stuk in ieder geval voor bij zijn! De rest van de tocht gaat voorspoedig. Nog een foto van de Vesuvius vanaf de bergweg.
Als we van de berg af zijn belanden we weer in de chaos van het verkeer en een navigatie systeem wat in de war is omdat de laatste wegen niet bekend zijn in het apparaat. Het resulteert erin dat we een uur stapvoets aan het rijden zijn in weer een aaneengesloten file door de dorpen. Dit is niet meer leuk. Zo snel mogelijk weg uit deze drukte morgen!
Donderdag 20 september
Van vandaag hebben we niet veel foto's. In de ochtend brengen we de auto langs de Hertz in Pompei. Een van de koplampen is stuk en de auto maakt een vreemd rrrrr-geluid. Een charmante Italiaan aan de balie loopt met ons mee naar de auto en zegt dat hij binnen twee uur een andere auto voor ons klaar kan hebben. Okay, laten we dat maar doen. We gaan dan nog even tijd doden in een grote mall op vijf minuutjes rijden. Erik heeft een korte broek en een zwembroek nodig en ook een zomerjas. En ik heb niets nodig maar kan wel altijd van alles gebruiken :-) en shoppen is sowieso wel gezellig vind ik.
Een mooi licht schoon en groot winkelcentrum. Erik en ik gaan elk onze weg en spreken af na een uur weer te verzamelen. De kleren en schoenen en tassen etc zijn hier een stuk goedkoper dan in Rome. In de uitverkoop (lucky me!) vind ik een leuk paar blauwe leren sandaaltjes en een gezellig gekleurde oranjerode leren tas. Als ik eraan denk maak ik er nog een foto van. Erik heeft niets gevonden. Hij vindt shoppen volgens mij het ergste wat er bestaat en is al snel de Mediamarkt ingelopen. Maar ja, daar vind je natuurlijk geen korte broek etc. Uiteindelijk koopt hij met een beetje moeite nog wel twee mooie korte hemden die ook wel goed van pas komen.
Onze andere auto staat klaar! Da's mooi. We rijden naar Agerola, daar is ons volgende B&B. Hebben we gisteravond drie nachten voor geboekt. Het is niet zo heel ver rijden, half uurtje. Een kleine en heerlijk rustige plaats in de bergen. Wat een verademing na alle drukte van de afgelopen tijd!
Vanaf het dorpsplein van Agerola start er een bekende wandeling, de Sentiero degli dei, het pad van de Goden. Het schijnt een heel mooie wandeling te zijn van Agerola (in de bergen) naar Positano, wat aan de kust ligt. Dat willen we morgen gaan doen. We komen hier ook diverse wandelaars tegen.
Het valt niet mee om de Bed&Breakfast Nido Verde (betekent groen nest) te vinden. We worden verwelkomd door Roberto, de eigenaar van de B&B. Hij geeft ons tips wat we in de omgeving kunnen doen. Als we vragen of er nog een plek om te lunchen open is, belt hij het restaurant voor ons om zich ervan te verzekeren dat we er nog terecht kunnen. De meeste winkels en restaurantjes zijn gesloten in de middag.
Maar we kunnen er nog terecht. Insalata Caprese, zoals altijd.
Penne met groenten en papardelle met paddestoelen.
Close up van de papardelle met paddestoelen.
Heerlijk en niet duur.
Dan lopen we terug, vijf minuutjes, naar de B&B om uit te pakken en even te douchen en te relaxen. Onderweg komen we langs een plantage van aubergines. Die worden hier veel gegeten.
Naambordje van de B&B.
Na de siesta proberen we een plek te vinden om onze was te doen of weg te brengen. Met nog maar twee schone onderbroeken gaat het erom spannen :-) Bij het dorpsplein is er een lavanderia maar die vraagt 48 euro (8 euro per kilo). De vrouw raadt ons aan om naar een muntjes-wasmachine-wasserij te gaan maar die zitten hier niet in de buurt maar helemaal in Sorrento, zegt ze. Pff, wat een gedoe.
Als we in de B&B terug zijn, is Roberto zijn broer achter de receptie, hij heet Alesandro. Zijn vader, die hier ook woont, wil wel met ons meerijden want die weet in de buurt nog een paar lavanderia's. Dat is aardig. Hij kan ons dan ook naar een uitkijkpunt brengen voor een mooi uitzicht op de kust. Alesandro's vader praat een heleboel italiaans maar gelukkig ook soms een beetje engels. In ieder geval snappen we destra en a sinistra en dritto :-) Maar we hebben geen geluk. De ene wasserij is dicht en de andere doet alleen maar dry cleaning. En misschien die ene die dicht was ook trouwens, daar komen we nu niet achter. Dan verder naar het uitkijkpunt.
Het is vandaag een bewolkte dag geweest en nog steeds een beetje. Dus geen helder uitzicht. Maar toch een foto voor het idee. Morgen wordt het zonniger, dan gaan we de wandeling over het Pad van de Goden doen.
Na een uurtje gaan we eten bij La Selva, aangeraden door Roberto en zijn vader.
Onderweg naar het restaurant komen we langs een kledingzaak die ook korte broeken en jassen verkoopt. Wonderwel krijgen we Erik in de winkel en vindt hij wat hij nodig heeft. Een mooie katoenen jas en een korte broek met genoeg zakken voor zijn smaak :-) Dat wordt dan samen mijn verjaardagskado aan Erik!
We krijgen heerlijke vis, Dorade. Het is voor het eerst dat we vis eten ipv pasta of pizza. Moeten we vanaf nu vaker doen, is echt heerlijk vers en ook nog gezond. Wel duurder. De pasta's en pizza's hier zijn tussen de vijf en 10 euro. De pizza's hier zijn een beetje anders dan die in Rome. In Rome waren ze helemaal dun en krokant en hier zijn ze aan de zijkant bollig en wat elastisch. Ik vond die van Rome lekkerder. Ook de Caprese salade is wat anders, ze strooien er hier zout op, dat was in Rome niet.
De foto van de vis was niet goed gelukt, volgende keer nog eens proberen. Als je hier gewoon koffie bestelt, krijg je espresso, dat is de standaard koffie zeg maar. Dus als ik koffie met melk bestel krijg ik espresso met melk. Dat is eigenlijk precies wat ik lekker vind want koffie verkeerd vind ik niet sterk genoeg maar espresso met melk is perfect! Het is geen café bonbon, net als in Spanje maar het is ook wel iets minder slecht voor het buikje, wat er toch aan begint te komen nu. Moeten maar snel gaan wandelen!
Morgen proberen we wel weer een wasserij te vinden. Misschien in Amalfi.
Vrijdag 21 september
Het ontbijt in Nido Verde is zoals we nog nooit meegemaakt hebben deze vakantie. Geraldo, de vader van Roberto en Alesandro, heeft zijn schort omgedaan en staat buiten aan de tafel met allemaal locale lekkernijen. Eigen gebakken groot rond brood, taartjes met druivenvulling en met nutellavulling die hij zelf gemaakt heeft en heerlijke meloen. We krijgen een grote plak vers brood met prosciutto en heerlijke rijpe tomaat erop. En een stuk van elke taart. En een bord vol sappig zoete meloen. Lekker aan een tafel in het zonnetje. Dat is verwennerij!
Het is een warme, zonnige dag vandaag. Voordat we gaan wandelen, rijden we met de was nog langs de wasserij hier dichtbij die gisteravond dicht was. We hebben geluk, hij is nu open en de aardige vrouw doet voor de helft van de prijs van gisteren onze grote zak met was, morgenochtend ophalen. Pff, gelukkig, dat ook weer geregeld. In Spanje en eigenlijk overal tot nu toe, zelfs India, was het nergens een probleem om de was te (laten) doen.
We kopen nog een grote fles water voor 50 cent :-) en gaan dan op pad. De Sentiero degli dei, het pad van de Goden.
Wat is het heerlijk om zo in de ochtend in het zonnetje vrij in de natuur te kunnen wandelen. Geen drukte, geen auto's, geen mensen. Lekker stil en vrij, de zon op je huid, lekker windje hier boven in de bergen. Perfect!
Erik showt zijn nieuwe Italiaanse outfit. Broek uit Agerola en shirt uit Pompei.
Alleen een kapbeurt ontbreekt nog. Misschien morgen in Ravello. Onderstaande foto's zijn van onderweg. Het is in drie uur te lopen maar wij nemen er de tijd voor en ik wil natuurlijk honderd foto's maken van alles en nog wat. Zodat voor ons en voor jullie de mooiste foto's op deze blog kunnen verschijnen natuurlijk! ;-)
Onderweg komen we verschillend fruit tegen. Bramen, witte en blauwe druiven, vijgen. Een gids die voor ons loopt met twee Canadese toeristen, plukt een paar bramen voor ons, ze zijn heerlijk zoet.
Een heleboel druiven-terrassen onderweg.
We lopen langs een man die in een van de druivengaarden de druiven aan het plukken is. Twee hele grote metalen bakken met witte druiven en met blauwe druiven staan er op de grond. We mogen er een paar proeven. Hmm, ook heerlijk zoet! Zijn arme ezeltje moet het zeker naar beneden dragen zometeen.
O ja, en het rood-witte bordje geeft de wandelroute aan, is heel goed aangegeven en de paden zijn perfect.
Wauw! Uitzicht over het schiereiland. “Bij de volgende kruizing rechts afslaan” :-) Dat zou Erik zijn navigatie systeem bijna kunnen zeggen. Hij kan best goed de paden zien op zijn telefoon. Handig voor als we dreigen te verdwalen.
Sfeerfoto. De dingen met de stokken zijn druivenstruiken.
Deze foto is ook mooi. Erik, loop je niet van de berg af?!
Vijgen hangen er voor het plukken. Als ze gedroogd zijn, vinden we ze vies. Maar zo vers zijn ze lekker!
En daar ligt Positano al. Onze eindbestemming. Zoals je ziet zijn we er voorlopig nog niet!
Close up van Positano. Het schijnt dat er een weg met 1700 traptreden ergens begint. Die gaan we niet nemen want we hebben op internet een wandelverslag gelezen van mensen die via Montepertuso gelopen hebben en niet rechtstreeks via de 1700 trapppen gegaan zijn en dat ze dan langs een rots met een gat gelopen zijn. En daarna moesten ze alsnog een heleboel trappen lopen om naar Positano te komen maar in ieder geval wat minder dan 1700 treden. Die route gaan wij ook proberen te vinden.
Eerst moeten we om deze rotswand heen.
In het plaatsje Nocelle stoppen we even voor lunch. Een oude man die een paar tanden mist en vrolijk met een paar Amerikaans pratende toeristen praat lopen we tegemoet. Ze vragen hem iets maar begrijpen het antwoord niet. Wat is er aan de hand? O, ze zoeken een restaurant. We proberen te helpen en vragen aan de man: Ristorante? En ja hoor, daar gaat de vinger van de man naar rechts, met een big smile wijst hij ons de weg en wenst hij ons (want wij lopen ook maar gelijk mee) bon appetit.
Ergens op de kruizing in Nocelle staat er een klein stenen uithouwing met een beeld van Jezus erin. Er tegenover hangt er een plaatje van deze half blote vrouw! Erik zorgt ervoor dat ze decent is :-) Jezus heeft wel een mooi uitzicht, zegt hij ;-)
Even uitrusten en bijtanken.
Dan nemen we eerst de verkeerde weg, nou ja, verkeerd, het is waarschijnlijk wel de weg naar Positano maar dan via de 1700 trappen. Na een stuk of honderd denken we: Hee, zou dit de weg met de 1700 trappen misschien al zijn, die we niet zouden nemen? Erik kijkt op zijn telefoon (nou ja, zijn navigatieprogramma op zijn telefoon) en zegt dat hij denkt dat we verkeerd zijn gelopen als we langs Montepertuso willen gaan. We besluiten de volgende 1600 treden niet naar beneden te lopen maar in plaats daarvan de 100 treden weer omhoog te lopen. Puf en hijg...
Maar goed, als we de andere weg nemen, krijgen we wel het gat in de rots te zien!
Langs de autoweg dalen we een groot stuk af. Ineens zien we twee kleine katjes op de weg. Ze komen naar ons toe om te spelen. Ooooh, zo schattig zijn ze. En zo gevaarlijk op de autoweg. Als we weer weglopen kijkt er eentje zo:
Dan moeten we alsnog een paar honderd treden afdalen om in Positano te komen. We hebben, als we beneden aankomen, letterlijk knikkende knieen!
Foto in Positano, eindelijk weer op de weg lopen na zoveel traptreden omlaag. Erik is nog net rechtsonder in het puntje te zien met de blauwe rugtas in zijn rechterhand. Even de bezwete rug laten opdrogen...
Maar als we bij het strand van Positano aankomen, doen we onze zwemkleding aan. Erik heeft voor 5 euro een zwembroek gekocht en we hebben beiden een witte handdoek gekocht met Positano erop geborduurd. Een souveniertje wat gelijk van pas komt. Op het kiezelstrandje gaan we liggen op onze nieuwe handdoeken, kleden ons om en nemen een duik in de zee. Heerlijk koel water! Dan liggen we nog op het strand in het laatste zonnetje voordat hij achter de rots verdwijnt. We nemen de veerboot van 18.30 naar Amalfi en van Amalfi gaat er een bus naar Agerola terug.
Tegen zes uur is de zon achter de rots verdwenen. We kleden ons weer aan en lopen nog even rond voordat we op de veerboot stappen. In 25 minuten vaart ie naar Amalfi. Dat betekent dat we tegen zeven uur daar aankomen. Maar als Erik op zijn papiertje met bustijden spiekt dan zien we dat de bus van Amalfi naar Agerola om zeven uur vertrekt en de volgende en laatste bus gaat pas weer om negen uur. Dat wordt spannend!
Foto van Positano als de veerboot net vertrekt. Hier hebben we net op het strand gelegen.
Zonlicht op een van de rotspartijen waar we langs varen.
Jammergenoeg gaat de zon al snel onder waardoor we geen mooi verlichte foto's van de kust meer kunnen maken. Wel een foto van de ondergaande zon achter de rots.
In Amalfi aangekomen valt ons op dat het een erg leuke, pittoreske stad is waar we zeker op ons gemak doorheen moeten struinen. De bus zagen we al vertrekken toen we nog op de boot stonden dus het wordt twee uurtjes wachten hier. Foto van het plein met de kerk in Amalfi. Erik linksonder.
Overal terrasjes en gezellig winkeltjes. Specialiteit is dingen met citroen, Limoncello, citroenzeepjes, porceleinen schaaltjes in de vorm van een citroen, citroenmagneetjes etc etc. Ik koop een magneetje voor de verzameling op mijn koelkast. Blauw porseleinen flesvormig magneetje met een citroen erop geschilderd en de tekst Amalfi erop. Om ons eraan te herinneren dat we op de Amalfi coast waren :-)
In een klein restaurantje gaan we heerlijk gegrilde brasem eten. Heb je nou een foto gemaakt? vraagt Erik als mijn vis al half op is! Lekker op tijd ben je. Weer vergeten! Morgen maar nog een keer vis eten dan ;-)
We zijn op tijd voor de volle bus van negen uur. Van de rode wijn val ik in slaap. Volgens mij duurde de rit een half uur. De bus stopt vlak voor de ingang van onze B&B. Douchen, foto's uitzoeken en dan naar bed! Het was een heerlijke, echte vakantiedag vandaag!
Zaterdag 22 september
Bij het ontbijt maakt Geraldo verse zoete broodjes met lemoncreme vulling voor ons. Hij maakt er graag een klein beetje een show van. Je kunt zien dat hij het leuk vindt om te doen. Merk de giga grote citroen op de tafel op. Deze streek staat bekend om haar citroenen.
We nemen de bus naar Amalfi. Vandaar uit gaan we met de bus naar Ravello. Vanuit Ravello kunnen we een wandeling doen of we kunnen ook gewoon wat rondkijken in Ravello. We merken dat onze kuitspieren behoorlijk protesteren na die afdaling van gisteren. Dus we gaan denk ik maar gewoon in Ravello wat rondstruinen en misschien in de tuinen kijken die ze daar hebben, Villa Cimbrone en/of Villa Rufolo.
Hieronder nog een foto van de bronzen kerkdeur in Amalfi. Blijkbaar is het hoofd van St. Andreas een favoriete plek om overheen te strijken.
Amalfi heeft smalle steegjes.
En een heleboel toeristenwinkeltjes waar ze van alles met citroen verkopen.
Overzichtfoto van het centrale plein in Amalfi. Het torentje links lijkt van porcelein en de gevel rechts blinkt in de zon met al het goud wat erop zit (kun je op de foto misschien niet zo goed zien).
In Ravello aangekomen gaan we even simpel lunchen met een salade en een omeletje.
We besluiten om naar Villa Cimbrone te gaan (daar liepen we gewoon als eerste langs). Mooie tuinen, heerlijk koel in de schaduw van de bomen en een mooi uitzicht. En lekker rustig. Achter de kust bij Maiori.
Heel veel salamandertjes. Deze ging er even echt voor poseren :-) Gekke pootjes.
Het balkon.
Uitzicht vanaf de andere kant van de tuinen. Het dorpje Scala. Waar we waarschijnlijk heen gelopen zouden hebben als we niet zoveel pijn in onze kuiten hadden! Want het schijnt een leuke wandeling te zijn. Maar veel wandelpaden hier bestaan uit enkel traptreden en dat trekken we op het moment even niet. Watjes! :-)
Fotogenieke toren bij de ingang van Villa Cimbrone. Is een beetje een Rapunzel toren, vind je niet?
We doen verder niets speciaals. Na een middag rondgelopen te hebben nemen we de bus weer terug. Nog een foto van een stukje Amalfi kust. Morgen trekken we verder iets meer richting het zuiden.
Bij Agropoli aan de kust van Cilento. Daar schijnt het rustig te zijn. We willen een mooi zandstrandje opzoeken en een hotel met een zwembad. De stranden hier zijn van kiezels en nog best druk met Italiaanse toeristen. Zie hieronder op de knusse strandje van Amalfi. Het is vandaag zaterdag dus misschien is het dan extra druk. Het valt ons op dat er in deze streek veel Italiaanse vakantiegangers zijn.
De blauwe bus is de SITA streekbus. Knap hoe de chauffeurs de bus door alle haarspeldbochtjes wringen, met tegenliggend verkeer en de langs de weg geparkeerde auto's. Op de terugweg moeten we in de bus staan omdat het zo druk is. Het duurt drie kwartier om van Amalfi naar boven te rijden naar Agerola. Soms was het best spannend als er een andere grote bus van de andere kant in de bocht stond. Met passen en meten en naar voren en achteren rijden, lukte het onze chauffeur om erlangs te rijden. Petje af!
Vanavond even een hotel boeken voor de komende drie nachten. In Agropoli.